Πλατεία Συντάγματος και όχι Ταχρίρ

Tου Πασχου Μανδραβελη

Δεν είναι μόνο ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος τα έβαλε όλα στο μίξερ, τη δημοκρατία, τη δικτατορία, μια εκλεγμένη κυβέρνηση και ένα αυταρχικό καθεστώς που δεν έχει ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Πλατεία Συντάγματος πρέπει να γίνει κάτι σαν την Πλατεία Ταχρίρ.

Τον ίδιο παραλογισμό, αλλά με αντίστροφο πρόσημο, έκανε και ο δικτάτορας της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος σε διάγγελμά του υποστήριξε ότι δεν θα φύγει από την εξουσία, φέρνοντας ως παράδειγμα τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας! «Η Ελισάβετ είναι πολύ περισσότερα χρόνια από μένα στην εξουσία και δεν έπαθε τίποτα».

Τι σχέση έχει η Βρετανία με τη Λιβύη και ο Καντάφι με την Ελισάβετ; Καμιά, αλλά το ιδεολογικό μίξερ όλα τα αλέθει. Ετσι προκύπτουν αναλογίες που δεν στέκουν, αλλά μπορεί να πείσουν. Ευτυχώς λίγους, όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα της Λιβύης, αλλά και η προχθεσινή «κατάληψη» της Πλατείας Συντάγματος, για την οποία ο κ. Αλαβάνος πανηγύρισε ότι «ήταν πεντάωρη». Πεντάωρες, βέβαια, ήταν οι συγκρούσεις, αλλά μάλλον για την «αριστερή» λογική του κ. Αλαβάνου αυτό δεν έχει σημασία.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ιδεολογικό μίξερ δεν περιορίζεται σε αναλογίες του εξωτερικού, ούτε στον κ. Αλαβάνο. Εκτείνεται σε ένα τεράστιο κομμάτι και της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Για παράδειγμα, χθες ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των κινημάτων κ.λπ. εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει: «Οι διώξεις που ζητεί με το πόρισμά του ο Εισαγγελέας Εφετών ενάντια στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε 8 μέλη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και στους μετανάστες απεργούς πείνας, εντάσσονται στο ντελίριο αυταρχισμού της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα. Η κυβέρνηση βαδίζει τον δρόμο της αδιαλλαξίας απέναντι στα δίκαια αιτήματα των μεταναστών και χρησιμοποιεί τη Δικαιοσύνη».

Ας υποθέσουμε ότι είναι κακό πράγμα να διώκονται άνθρωποι για τις καταλήψεις. Πάντα και σε οποιαδήποτε περίπτωση ο νόμος έχει καθολική εφαρμογή. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν ψέγει τους λειτουργούς της πολιτείας που εφαρμόζουν τον «κακό» νόμο. Κάνει πολιτική παρέμβαση, έτσι ώστε να αλλάξει τον νόμο. Πείθει τους πολίτες, τους κινητοποιεί, μαζεύει υπογραφές στη Βουλή και στο τέλος καταθέτει σχέδιο τροποποίησης του νόμου που θεωρεί «κακό». Το να βαφτίζει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα την εφαρμογή του νόμου «ντελίριο αυταρχισμού» δεν είναι απλώς δημοκρατικά απαράδεκτο, είναι και ομολογία αποτυχίας. Οι νόμοι δεν έρχονται εξ ουρανού. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμμετέχουν στη διαδικασία θέσπισής τους. Αλλοτε πείθουν και άλλοτε όχι. Και απ’ ό,τι φαίνεται, το πρόβλημα αυτής της αριστεράς είναι το δεύτερο.

Υ.Γ.: Την καλύτερη σύνοψη της συζήτησης για κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος και όλα όσα ακολούθησαν κατά τη διάρκεια της προχθεσινής πορείας την έκανε μια δικηγόρος στο Facebook. Εγραψε η κ. Φιλοθέη Βαρσάμη: «H διαφορά μεταξύ ενός λαού που στενάζει στη δικτατορία και ενός λαού που δεν σεβάστηκε τη δημοκρατία του είναι ότι ο πρώτος θέλει να κάνει την πλατεία του από Tαχρίρ, σε Συντάγματος, ενώ ο δεύτερος από Συντάγματος, σε Tαχρίρ».

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ