Eυρωαρνητικές εμμονές και διαστρεβλώσεις

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Δεν πρόλαβε να εμφανιστεί το νέο κόμμα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» και ήδη εγκαλείται από άλλες πλευρές του χώρου και από διακεκριμένους αρθρογράφους για στείρο ευρωδογματισμό, για «άνευ όρων δογματική παράδοση στο ευρωσύστημα» και σχετικοποίηση της στάσης της έναντι των όρων του περίφημου Μνημονίου (Κ. Βεργόπουλος, Ελευθεροτυπία, 2/7/2010, Ν. Φίλης, Αυγή, 4/7/2010).

Ως προς το Μνημόνιο, η «Δ.Α» έχει τοποθετηθεί και διά στόματος Φώτη Κουβέλη με απόλυτη σαφήνεια απορρίπτοντάς το και επειδή ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη δεν αρέσκεται στις επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου, απαιτεί την αναθεώρηση των μέτρων και τη δικαιότερη κατανομή των βαρών αναγνωρίζοντας το προφανές, ότι δηλαδή το έλλειμμα και το χρέος αποτελούν υπαρκτά μεγέθη και πραγματικά προβλήματα που δεν επιλύονται με περί μη πληρωμής συνθήματα.

Ο δε αριστερός ευρωπαϊσμός της «Δημοκρατικής Αριστεράς» ταυτίζεται δυστυχώς από τους αρθογράφους άκριτα, αβασάνιστα και σκόπιμα με το σύνολο των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εδώ και δύο δεκαετίες εφαρμόζουν με ευρωδογματική προσήλωση τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανά την Ευρώπη και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας, με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Μόνο που αυτό δεν αφορά κατά κανένα τρόπο τη «Δημοκρατική Αριστερά» στην οποία εύκολα και ανέξοδα αποδίδονται απόψεις που δεν της ανήκουν για να ασκείται κριτική σε ένα κατασκευασμένο είδωλο που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα και στην ουσία των θέσεών της.

Η Δημοκρατική Αριστερά χωρίς κανένα συμπλεγματικό σύνδρομο διαρκούς και στείρου καταγγελτισμού ασφαλώς και δεν διστάζει να αναγνωρίσει τα οφέλη που προέκυψαν για τον τόπο και τους πολίτες από την ευρωπαϊκή ένταξη και πορεία, όπως και δεν διστάζει να στιγματίσει και να αντιταχθεί στις σημερινές ευρωενωσιακές πολιτικές αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, διατηρώντας όμως την πεποίθηση ότι η αντιμετώπιση και η υπέρβαση της κρίσης δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο με την αλλαγή των συσχετισμών, των πολιτικών και τον εκδημοκρατισμό των δομών εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τα περί αποχώρησης από την Ε.Ε ή την ευρωζώνη ή τα περί διάλυσης και ανατροπής της οδηγούν, για όποιον το προτιμά, σε ταχύτατη πτώχευση.

Ο σταθερός ευρωπαϊκός προσανατολισμός της «Δημοκρατικής Αριστεράς» δεν είναι βεβαίως προϊόν κάποιας δογματικής εμμονής, αλλά προκύπτει από διαπιστώσεις επί της ουσίας των οποίων ομονοούν εδώ και μια δεκαετία κινήματα, συνδικάτα, αριστερά κόμματα και πλείστοι προοδευτικοί διανοούμενοι και οικονομολόγοι: ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οικονομίας έχει διογκωθεί και έχει ισχυροποιηθεί τόσο πολύ σε πλανητική κλίμακα και υπό συνθήκες ανοιχτών αγορών, ώστε όχι μόνο έχει κατισχύσει επί της «πραγματικής» λεγόμενης οικονομίας, αλλά έχει πλέον υποτάξει μέσω του δανεισμού τα ίδια τα κράτη και την πολιτική δημοκρατία επιβάλλοντας πολιτικούς μονόδρομους που εξασφαλίζουν τη συνέχεια της μεταφοράς πλούτου από την κοινωνία και τους πολίτες στους πανίσχυρους οικονομικά και πολιτικά πιστωτές.

Μια τέτοια οικονομική και πολιτική ισχύς δεν αντιμετωπίζεται με διάλυση της Ε.Ε ούτε με εθνική αναδίπλωση και επιστροφή στον προστατευτισμό του κάθε επιμέρους εθνικού κράτους. Αυτό θα οδηγούσε σίγουρα σε χρεωκοπία και πιθανότατα σε πολεμικές συρράξεις. Αντιθέτως απαιτούνται ευρύτερες συσπειρώσεις και συνασπισμοί κρατών προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ισχύς των χρηματαγορών και να ανακτηθούν τα πρωτεία της πολιτικής δημοκρατίας απέναντι στους επιβεβλημένους από τις χρηματαγορές και τις συντηρητικές κυβερνήσεις μονόδρομους. Και ένα τέτοιο συνασπισμό κρατών αποτελεί βεβαίως η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της οποίας και με αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στα κράτη – μέλη μπορεί να εφαρμοστούν εναλλακτικές πολιτικές προς όφελος της κοινωνίας και των πολιτών και να ανακτηθεί η προτεραιότητα της πολιτικής δημοκρατίας απέναντι στις χρηματαγορές.

Με γνώμονα λοιπόν το εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον της κοινωνίας και των πολιτών, η «Δημοκρατική Αριστερά» δικαίως και ορθώς επιμένει στον αριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό σε αντίθεση με τον άκριτο, ανέξοδο και γι` αυτό επικίνδυνο δογματικό ευρωαρνητισμό στον οποίο πολλοί επενδύουν μόνο και μόνο ως εύκολη επιβεβαίωση της επαναστατικότητάς τους.