Δεν ξέρω, γι' αυτό συζητώ

Αγνωστικισμός ή στάση ζωής για την δημοκρατική αριστερά; Θα αντέξει το νέο εγχείρημα την πίεση του λαϊκισμού;

Ένα θέμα που με σφοδρότητα ανακύπτει στις μέρες της κρίσης είναι η γνώση του αντικειμένου.

Οι ξερόλες κάθε είδους και πολιτικής χροιάς έχουν καταλάβει τα πόντιουμ και εξαπολύουν με ευκολία βολές κατά γνωστών και αγνώστων, όσων τέλος πάντων προσπαθούν νηφάλια να καταλήξουν σε μια στοιχειοθετημένη πρόταση. Οι Βίβλοι κάθε είδους έχουν ξεσκονιστεί και προτάσσονται ανερυθρίαστα σαν έτοιμες συνταγές για το μεγάλο άλμα στο κενό. Η ανευθυνότητα έχει χτυπήσει κόκκινο και όλοι έχουν γίνει ειδικοί στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Μέσα στην αριστερά το καλαμπούρι αυτό έχει αποκτήσει δυσθεόρατες διαστάσεις. Οικονομολόγοι (κατά δήλωσή τους), θεωρητικοί, μαρξιστές (ορθόδοξοι και ανανήψαντες), κινηματικοί, διαβαστεροί και επιφωτισμένοι συνωστίζονται στα πάνελ και εξηγούν στο πόπολο το επείγον της λύσης τους. Και μέχρι εδώ καλά – μπορεί κάποιος αυτό να το θεωρήσει μια αναπόφευκτη διαδικασία διαλόγου…

Αλλά πως;

Με τι εφόδια, όταν στις περισσότερες περιπτώσεις αγνοούν τα πραγματικά στοιχεία (που πολλά από αυτά μόλις τα μαθαίνουμε όπως πχ για το βάθος και εύρος της διαφθοράς και την συμμετοχή σε αυτήν μεγάλων κοινωνικών ομάδων) και δραπετεύουν από την αδήριτη ανάγκη μελετών με την προαποφασισμένη ούτως ή άλλως πολιτική τους «αποψάρα»; Εντάξει, έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, αλλά όχι απαραίτητα αυτοκτονώντας από ανευθυνότητα!

Αυτή η κατάσταση, ένα μόνο φάρμακο έχει: την νηφαλιότητα.

Την παραδοχή: Δεν γνωρίζω.

Ζούμε μια πολύπλοκη κατάσταση που συνδέεται και με την διεθνή κρίση του χρηματοπιστωτικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού αλλά και με την πραγματικότητα του διεφθαρμένου πελατειακού ελληνικού κράτους που διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση λειτουργεί ακόμα με όρους οθωμανικής ρουσφετολογικής λογικής της κάστας.

Απαιτείται μελέτη σε βάθος. Θεσμική επανάσταση, δημοκρατική μεταρρύθμιση, νέου τύπου ανάπτυξη.

Ποιος θα το κάνει αυτό;

Ευελπιστούμε στον νέο πολιτικό φορέα που συνδημιουργούμε, αυτόν της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Θα αντέξει όμως στην πίεση του λαϊκισμού, που σε αυτήν την χώρα είναι σχεδόν όρος επιβίωσης;

Θα παραδεχτεί - κόντρα στην νεοελληνική μαγκιά – την ανετοιμότητά του για εύκολες απαντήσεις; Θα ψάξει σε βάθος τα πράγματα; Θα συσπειρώσει, σε έναν αγώνα δρόμου μελέτης και διατύπωσης προτάσεων που θα πείθουν και θα κινητοποιούν, κάθε ζωντανή και δημιουργική δύναμη αυτής της κοινωνίας ή θα υποκλιθεί στους «ειδικούς» και στα έτοιμα;

Υπάρχει ένας τρόπος αντίστασης στον λαϊκισμό: οι θεσμοί συμμετοχικότητας, η νοήμων συλλογικότητα μέσα από την εθελοντική συνεισφορά όλων όσων τους απασχολεί το μέλλον του τόπου. Κουφοί στις σειρήνες του λαϊκισμού, με παραδοχή του ελλείμματος στην γνώση και του εθισμού στον μακρόχρονο δογματισμό της αριστεράς. Με απόφαση υπέρβασης του διαλόγου των κουφών και του διαγωνισμού αγωνιστικότητας.

Δεν ξέρω, λοιπόν, γιατί θέλω να μάθω όχι γιατί είμαι αγνωστικιστής. Δεν ξέρω γιατί προτιμώ την ειλικρίνεια από τις μπούρδες και τα ευκολοχώνευτα συνθήματα.

Γιατί αναγνωρίζω τη σοβαρότητα της κατάστασης και την βαρύτητα του Λόγου και των Προτάσεων για την αναγέννηση της χώρας από τα ερείπια του δικομματισμού.

Δεν ξέρω γιατί θέλω να ακούσω και να συζητήσω με όλη την προσοχή που αρμόζει στην περίσταση. Και γιατί ότι προκύψει δεν θα είναι η αιώνια αλήθεια – ακολουθώντας την οποία φτάσαμε ως εδώ – αλλά μια προσέγγιση ανοιχτή στον έλεγχο και την παραδοχή του σφάλματος, στην αλλαγή, στην βελτίωση.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τα νεκρά κείμενα των προφητών και την αλαζονεία του νεολαϊκισμού (λεφτά υπάρχουν, εκατό χιλιάδες προσλήψεις τον χρόνο).

Δεν ήρθαμε για να επαναλάβουμε μια απ’ τα ίδια. Ήρθαμε για να ζωντανέψουμε το όνειρο της συμμετοχικότητας, τον νου και την δημιουργικότητα ενός λαού καταβεβλημένου από τα πέτρινα χρόνια του αναμασήματος χρεοκοπημένων αναγνώσεων και εκφωνήσεων του «παρόντος».

Ήρθαμε για να μείνουμε και να κάνουμε πράξη την ανανέωση της σκέψης και της δράσης του προοδευτικού τμήματος της κοινωνίας μας.

Γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει από αυτόν της - επιτέλους – εντιμότητας και της παραδοχής της άγνοιας σαν κινήτρου γνώσης και όχι εξαπάτησης εαυτών και αλλήλων.

Γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει από αυτόν της συμμετοχής και συνδιαμόρφωσης, της συλλογικότητας ως στάσης ζωής.

Ξανά: Η πολιτική στους πολίτες και οι πολίτες στην πολιτική.

Αναδημοσίευση από την "Αριστερή Στρουθοκάμηλο"