Thursday, June 24, 2010

Toy Story 3

Με το Toy Story 1 μεγάλωσε η κόρη μου, η Αργυρώ που τώρα είναι 15 χρόνων. Τότε αγαπήσαμε οικογενειακώς τις ταινίες της Pixar. Το Toy Story 2 βρήκε την Αργυρούλα μου στο δημοτικό. Πριν από 3,5 γεννήθηκε ο γιός μου ο Θανάσης. Εχει λατρέψει τα δυο Toy Story. Τώρα έρχεται το Toy Story 3 το οποίο φαντάζομαι ότι θα είναι ο λόγος που ο Θανάσης μου θα βρεθεί σε κινηματογραφική αίθουσα. Και μαζί του και εμείς...

Ο Δημήτρης Δανίκας γράφει στα σημερινά "Νέα": "Μέσα στο top 10 των πιο διασκεδαστικών στιγµών του 2010. «Τoy Story 3» του Λι Ούνκριχ, όλα τα λεφτά. Μια παρέα πολυχρησιµοποιηµένων, παλιοµοδίτικων παιχνιδιών σε καρφώνει στο κάθισµά σου από το πρώτο λεπτό!

Ολα αρχίζουν και σχεδόν τελειώνουν από ένα σενάριο αστραφτερό. Γραµµένο από τον Μάικλ Αρντ, τον τύπο που κέρδισε Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου το 2007 για το «Little Μiss Sunshine», µια από τις πιο ιδιαίτερες κοµεντί των τελευταίων αµερικανικών εποχών. Σπεύσατε το συντοµότερο δυνατό στο πλησιέστερο DVDάδικο της γειτονιάς.

Αυτό το «Τoy Story», το καλύτερο των δύο προηγούµενων «παιχνιδιών». Γιατί η ιστορία είναι ανάποδη και αλληγορική. Γιατί αν και εύκολη, εύπεπτη και εντελώς αφελής, στη βάση της σύνθετη και συµβολική. Και γιατί µερικοί χαρακτήρες είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικοί και ολότελα εξωφρενικοί. Εχουµε και λέµε: ο Αντι, ο µικρός ιδιοκτήτης ενός µπαούλου σκουριασµένων και ξεπερασµένων παιχνιδιών, πρόκειται να µετακοµίσει σε κολέγιο πανεπιστηµιακό. Η µητέρα του πετάει την παλιατζούρα σε µια σακούλα σκουπιδιών και εκείνα, τα άψυχα ξεχαρβαλωµένα παιχνιδάκια, προκειµένου να αποφύγουν την κρεµάλα δραπετεύουν και καταλήγουν σε µια παιδική χαρά.

Οµως ο αρχηγός τους, ο Γούντι ο σερίφης, ακλόνητος στη σχέση του µε τον Αντι: «Θα µας πάρει µαζί του, δεν πρέπει να προδώσουµε το αφεντικό». Εις µάτην. Ετσι φεύγουν και καταλήγουν να εκσφεδονίζονται από τοίχο σε τοίχο σ’ αυτόν τον παιδικό σταθµό όπου επικρατεί αναρχία. Και το χειρότερο; Πέφτουν στα χέρια του αγκαλίτσα-αρκούδου µε το όνοµα Λότσο, που έχει bodyguard και εκτελεστή ένα θηριώδες µωρό. Γιατί ο Λότσο είναι προδοµένος κι αυτός από το δικό του αφεντικό. Βαρύτατο το ψυχολογικό σοκ από την απώλεια µιας σχέσης που του κατέστρεψε κάθε πίστη και αίσθηµα αληθινό. Η δικτατορία του Λότσο είναι η εκδίκηση προς κάθε παιχνίδι που θέλει να είναι ευαίσθητο και πιστό. Τώρα, το εµπόδιο διπλό. Και να ελευθερωθούν από αυτόν τον στυγνό δικτάτορα και να επιστρέψουν ακέραιοι στο παλιό τους αφεντικό!


Διπλό και το αλληγορικό νόηµα µιας ιστορίας που εξωτερικά µοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε µικρά παιδιά. Από τη µια, η απόλυτη ελευθερία καταλήγει σε κοινόβιο, σε υπαρκτό σοσιαλισµό, αναρχία και, φυσικά, δικτατορία. Από την άλλη, πίστη στη σχέση, αλλά µια σχέση µονιµότητας και ιδιοκτησίας. Τα Τoys πρέπει πάση θυσία να επιστρέψουν στο αφεντικό τους. Ετσι θα είναι χρήσιµα. Κι έτσι µέσα από τη χρησιµότητά τους θα βρουν την ελευθερία τους.

Καπιταλισµός παιχνιδιών µε δίδαγµα εντελώς πολιτικό. Πανούργος ο Μάικλ Αρντ. Καλύτερος και πιο διασκεδαστικός χαρακτήρας όλων ο Μπαζ, ο εξωγήινος αστροναύτης µε τη φωνή του Τιµ Αλεν. Οταν του γυρίζεις τον διακόπτη µεταµορφώνεται σε κάτι διαφορετικό. Στο τέλος - έτσι λέει το πρόγραµµα - µεταλλάσσεται σε ισπανό Μatador. Εξοχος. Δεύτερος ο Λότσο, µε τη φωνή του Νεντ Μπίτι. Ηρεµη δύναµη, δόλιο, σατανικό µυαλό.

Τρίτος ο Κεν, µε τη φωνή του Μάικλ Κίτον. Ο ανεγκέφαλος αρσενικός Μπάρµπι. Απαιχτος. Τέταρτη εξαιρετική φιγούρα η Μπάρµπι, µε τη φωνή της Τζόντι Μπένσον. Ο πλήρης ορισµός της αφασίας, που µέσα σε αυτή την επαναστατική διαδικασία αποκτά πολιτική συνείδηση και συµβουλεύει τα «παιδιά» πως κάθε πρόταση πρέπει πρώτα να την ψηφίζει ο λαός! Τελευταίος όλων - το εννοώ - ο Γιούντι µε τη φωνή του Τοµ Χανκς. Προβλέψιµος, επίπεδος, ρηχός. Οµως, έτσι κι αλλιώς το καταφχαριστήθηκα από το πρώτο µέχρι το τελευταίο λεπτό"!

No comments: