Την περασμένη Τετάρτη διοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία Συντρόφων του Αναρχικού/Αντιεξουσιαστικού χώρου εκδήλωση για την εμπειρία του Γερμανικού Ριζοσπαστικού Ανατρεπτικού Κινήματος (1967- '90) στο Πάντειο. Παρέμβαση στην εκδήλωση έκανε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος επιχείρησε να κάνει έναν απολογισμό για την ένοπλη δράση στην Ελλάδα. Είναι μια από τις σπάνιες φορές που κάποιο μέλος της "Ε.Ο. 17 Νοέμβρη" επιχειρεί κάτι τέτοιο και γι' αυτό το λόγο και το αναδημοσιεύω στην "Πιπεριά".Καλωσορίζω κι εγώ στη σημερινή συνάντηση τους συντρόφους Στέφαν Βισνιέφσκι και Κλάους Φίμαν και τους σφίγγω δυνατά το χέρι. Από διαφορετικές οργανώσεις, το κίνημα 2 Ιούνη και τη RAF, από την ίδια εμπειρία απελευθέρωσης στην ΟΔΓ, την ισχυρότερη δυτικοευρωπαϊκή χώρα. Με την ίδια μακρόχρονη αιχμαλωσία στις άγριες φυλακές του δυτικού γερμανικού κράτους, που ξέρει να εκδικείται, που διακρίνεται για την τεχνική του να λυγίζει τους αγωνιστές, να αφομοιώνει και να διαστρεβλώνει την ιστορία μας.
Το ότι όμως είναι σήμερα μαζί μας θα πει ότι δεν λύγισαν. Γι αυτό θα ακούσουμε με πολλή προσοχή τον κριτικό στοχασμό τους, θα υποδεχτούμε τη συμβολή τους στον προβληματισμό για την ανάπτυξη των αγώνων του σήμερα κι αυτών που μέλλονται για να έρθουν.
Το ένοπλο κίνημα στην ΟΔΓ, όπως και πολλά αντάρτικα πόλης, γεννήθηκε από το επαναστατικό κύμα που σάρωσε τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του ʼ60 και με τη σειρά του επηρέασε τα κινήματα σε άλλες χώρες.
Θυμόμαστε την κινητοποίηση του 1976 για να μην εκδοθεί ο Ρολφ Πόλε, που μπόλιασε το κίνημά μας με την πρακτική και την έννοια της αλληλεγγύης στους κυνηγημένους επαναστάτες καθώς και τις συζητήσεις που τότε άνοιξε.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη νύχτα της 19ης Οκτώβρη του 1977 που τόσο σημάδεψε την πορεία της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα, όταν σκοτώθηκε έξω από την AEG ο αντάρτης Χρήστος Κασίμης στην ενέργεια διεθνιστικής αλληλεγγύης στη RAF για τους συντρόφους που έχασαν τη ζωή τους στα νύχια του δυτικογερμανικού κράτους.
Τιμάμε τους νεκρούς μας, η μνήμη τους γίνεται υλική δύναμη που μας ωθεί να συνεχίσουμε το δρόμο της κοινωνικής επανάστασης.
Τιμάμε όσους επιβίωσαν από εκείνα τα σκληρά χρόνια, αυτούς που τόλμησαν τότε να εξεγερθούν, να παραβούν νόμους και κανόνες, νομιμότητες και καθιερωμένα πρότυπα. Τιμάμε τους συντρόφους που ήρθαν εδώ να καταθέσουν τον αγώνα και την αγωνία τους για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Σε μια συζήτηση σαν τη σημερινή αναπόφευκτα θα τεθούν πολλά ερωτήματα για την ιστορία μας, για την αυτογνωσία και κυρίως για την προοπτική:
- Υπάρχουν σήμερα οι συνθήκες για να επαναληφθεί ένα ανάλογο πείραμα;
- Επιμένουμε στο ίδιο υπόδειγμα ή υπάρχει τομή;
- Εξαντλήθηκε το αντάρτικο παράδειγμα ή μήπως όχι;
Θα τεθούν ερωτήματα γύρω από τα λάθη του παρελθόντος, όπως για το έλλειμμα μιας οργάνωσης πολιτικοκοινωνικού χαρακτήρα και γενικότερα το έλλειμμα της σύνδεσης και του συνδέσμου των νόμιμων με τους παράνομους αγώνες. Το ζήτημα του συντονισμού της σχέσης ανάμεσα στο ένοπλο κίνημα και τους μαζικούς αγώνες.
Ερωτήματα ακόμη γύρω από ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, όπως όταν δευτερεύουσες τακτικές ενέργειες, τείνουν καμιά φορά να γίνονται κυρίαρχες, όπως στο ζήτημα των αντιποίνων όταν δίνεται η εικόνα ενός «εσωτερικού» πολέμου κρατικής βίας – λαϊκής αντιβίας. Μιλάμε για ενέργειες που δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα, δεν εγγράφονται στο σχέδιο του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.
Το κεντρικό όμως ερώτημα που τίθεται αφορά το «τι να κάνουμε». Με δεδομένη την καινούργια φάση που διανύουμε, με την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων παγκόσμια και στην Ελλάδα χρειάζεται να μιλάμε για ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο στη σημερινή εποχή. Δεν ξέρω φυσικά τι ακριβώς χαρακτηριστικά θα έχει. Δεν μπορεί όμως παρά να έχει συγκρουσιακή κατεύθυνση ρήξης και να διαρρηγνύει τα εκάστοτε όρια της αστικής νομιμότητας. Και κυρίως θα πρέπει να προβάλει τη λογική του συνδυασμού όλων των μορφών αγώνα, χωρίς μία μορφή να μετατρέπεται από μέσο σε σκοπό και χωρίς καμία μορφή να παραπέμπεται στις καλένδες. Μία ελάχιστη, όχι και μοναδική, προϋπόθεση είναι η καθαρότητα των επιλογών και βέβαια η σχέση – σύνδεση με τη συγκεκριμένη συγκυρία. Η προϋπόθεση αυτή συνδέεται με τον συνδυασμό των μορφών του αγώνα. Η δυναμική δράση θα πρέπει να γειώνεται με τους πραγματικούς κοινωνικούς αγώνες. Να συνδέεται με την πραγματική κίνηση της ταξικής πάλης, και με τους μικρούς επιμέρους ή μεγαλύτερους γενικότερους στόχους των κινητοποιούμενων υποτελών τάξεων της κοινωνίας. Η δυναμική πρακτική για να εμπλουτίσει πράγματι το «οπλοστάσιο» αυτών των τάξεων πρέπει να εξυπηρετεί τους αγώνες τους, να τίθεται έστω και άρρητα στην υπηρεσία των αγώνων τους, να αποτελεί μια λογική τους προέκταση. Εκείνη την αναγκαία προέκταση που μπορεί να οδηγεί έστω και σε μικρές νίκες, όταν οι δυνατότητες της νόμιμης δράσης δείχνουν τα όριά τους. Είναι οι μικρές νίκες που λείπουν για να αρχίσει η αντιστροφή του δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων, σε ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και ακριβώς η δυναμική πρακτική μπορεί να αποτελέσει το συμπληρωματικό «όπλο» όταν τα όρια της νομιμότητας επιβάλλουν το συμβιβασμό ή την ήττα. Εδώ δεν έχει σημασία τόσο το μέγεθος, το «στρατιωτικό» σκέλος της πρακτικής, όσο η πολιτική της στόχευση.
Με απλά ή πιο σύνθετα μέσα ανάλογα με το πόσο προχωράει η συγκρότηση ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου, θα μπορούσε αυτό να παρεμβαίνει όχι υποκαθιστώντας αλλά μόνο προεκτείνοντας, ως ένα δυνατό βαθμό, αγώνες, χαμένους μέσα στην καθεστωτική νομιμότητα.
Αυτή την τοποθέτηση να την εκλάβετε και ως έναν απολογισμό και αυτοκριτική.
Κλείνοντας, δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν μετανιώνω επειδή πήραμε τα όπλα για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Κι αν οι συνθήκες άλλαξαν, δεν άλλαξε ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή. Σήμερα που η κοινωνία μας γίνεται πειραματόζωο για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση είναι στο χέρι μας να γίνει εργαστήρι ανατροπής. Αν ο πόλεμός τους είναι συνεχής, ο αγώνας μας που πρέπει να αρθρώνεται με τους άλλους αγώνες έξω από τοπικά και εθνικά πλαίσια είναι δίκαιος και θα είναι αδιάκοπος.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Ειδική Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
10-3-2010
Σχόλιο ¨Πιπεριάς": Ελπίζω να δημοσιευθούν οι τοποθετήσεις των Στέφαν Βισνιέφσκι και Κλάους Φίμαν έτσι ώστε να μπορέσουμε να τις... αναδημοσιεύσουμε καθώς έχει εξαιρετικό ενδιαφέρων οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο κίνημα να καταθέσουν τις απόψεις και τα συμπεράσματά τους.
Το ότι όμως είναι σήμερα μαζί μας θα πει ότι δεν λύγισαν. Γι αυτό θα ακούσουμε με πολλή προσοχή τον κριτικό στοχασμό τους, θα υποδεχτούμε τη συμβολή τους στον προβληματισμό για την ανάπτυξη των αγώνων του σήμερα κι αυτών που μέλλονται για να έρθουν.
Το ένοπλο κίνημα στην ΟΔΓ, όπως και πολλά αντάρτικα πόλης, γεννήθηκε από το επαναστατικό κύμα που σάρωσε τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του ʼ60 και με τη σειρά του επηρέασε τα κινήματα σε άλλες χώρες.
Θυμόμαστε την κινητοποίηση του 1976 για να μην εκδοθεί ο Ρολφ Πόλε, που μπόλιασε το κίνημά μας με την πρακτική και την έννοια της αλληλεγγύης στους κυνηγημένους επαναστάτες καθώς και τις συζητήσεις που τότε άνοιξε.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη νύχτα της 19ης Οκτώβρη του 1977 που τόσο σημάδεψε την πορεία της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα, όταν σκοτώθηκε έξω από την AEG ο αντάρτης Χρήστος Κασίμης στην ενέργεια διεθνιστικής αλληλεγγύης στη RAF για τους συντρόφους που έχασαν τη ζωή τους στα νύχια του δυτικογερμανικού κράτους.
Τιμάμε τους νεκρούς μας, η μνήμη τους γίνεται υλική δύναμη που μας ωθεί να συνεχίσουμε το δρόμο της κοινωνικής επανάστασης.
Τιμάμε όσους επιβίωσαν από εκείνα τα σκληρά χρόνια, αυτούς που τόλμησαν τότε να εξεγερθούν, να παραβούν νόμους και κανόνες, νομιμότητες και καθιερωμένα πρότυπα. Τιμάμε τους συντρόφους που ήρθαν εδώ να καταθέσουν τον αγώνα και την αγωνία τους για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Σε μια συζήτηση σαν τη σημερινή αναπόφευκτα θα τεθούν πολλά ερωτήματα για την ιστορία μας, για την αυτογνωσία και κυρίως για την προοπτική:
- Υπάρχουν σήμερα οι συνθήκες για να επαναληφθεί ένα ανάλογο πείραμα;
- Επιμένουμε στο ίδιο υπόδειγμα ή υπάρχει τομή;
- Εξαντλήθηκε το αντάρτικο παράδειγμα ή μήπως όχι;
Θα τεθούν ερωτήματα γύρω από τα λάθη του παρελθόντος, όπως για το έλλειμμα μιας οργάνωσης πολιτικοκοινωνικού χαρακτήρα και γενικότερα το έλλειμμα της σύνδεσης και του συνδέσμου των νόμιμων με τους παράνομους αγώνες. Το ζήτημα του συντονισμού της σχέσης ανάμεσα στο ένοπλο κίνημα και τους μαζικούς αγώνες.
Ερωτήματα ακόμη γύρω από ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, όπως όταν δευτερεύουσες τακτικές ενέργειες, τείνουν καμιά φορά να γίνονται κυρίαρχες, όπως στο ζήτημα των αντιποίνων όταν δίνεται η εικόνα ενός «εσωτερικού» πολέμου κρατικής βίας – λαϊκής αντιβίας. Μιλάμε για ενέργειες που δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα, δεν εγγράφονται στο σχέδιο του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.
Το κεντρικό όμως ερώτημα που τίθεται αφορά το «τι να κάνουμε». Με δεδομένη την καινούργια φάση που διανύουμε, με την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων παγκόσμια και στην Ελλάδα χρειάζεται να μιλάμε για ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο στη σημερινή εποχή. Δεν ξέρω φυσικά τι ακριβώς χαρακτηριστικά θα έχει. Δεν μπορεί όμως παρά να έχει συγκρουσιακή κατεύθυνση ρήξης και να διαρρηγνύει τα εκάστοτε όρια της αστικής νομιμότητας. Και κυρίως θα πρέπει να προβάλει τη λογική του συνδυασμού όλων των μορφών αγώνα, χωρίς μία μορφή να μετατρέπεται από μέσο σε σκοπό και χωρίς καμία μορφή να παραπέμπεται στις καλένδες. Μία ελάχιστη, όχι και μοναδική, προϋπόθεση είναι η καθαρότητα των επιλογών και βέβαια η σχέση – σύνδεση με τη συγκεκριμένη συγκυρία. Η προϋπόθεση αυτή συνδέεται με τον συνδυασμό των μορφών του αγώνα. Η δυναμική δράση θα πρέπει να γειώνεται με τους πραγματικούς κοινωνικούς αγώνες. Να συνδέεται με την πραγματική κίνηση της ταξικής πάλης, και με τους μικρούς επιμέρους ή μεγαλύτερους γενικότερους στόχους των κινητοποιούμενων υποτελών τάξεων της κοινωνίας. Η δυναμική πρακτική για να εμπλουτίσει πράγματι το «οπλοστάσιο» αυτών των τάξεων πρέπει να εξυπηρετεί τους αγώνες τους, να τίθεται έστω και άρρητα στην υπηρεσία των αγώνων τους, να αποτελεί μια λογική τους προέκταση. Εκείνη την αναγκαία προέκταση που μπορεί να οδηγεί έστω και σε μικρές νίκες, όταν οι δυνατότητες της νόμιμης δράσης δείχνουν τα όριά τους. Είναι οι μικρές νίκες που λείπουν για να αρχίσει η αντιστροφή του δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων, σε ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και ακριβώς η δυναμική πρακτική μπορεί να αποτελέσει το συμπληρωματικό «όπλο» όταν τα όρια της νομιμότητας επιβάλλουν το συμβιβασμό ή την ήττα. Εδώ δεν έχει σημασία τόσο το μέγεθος, το «στρατιωτικό» σκέλος της πρακτικής, όσο η πολιτική της στόχευση.
Με απλά ή πιο σύνθετα μέσα ανάλογα με το πόσο προχωράει η συγκρότηση ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου, θα μπορούσε αυτό να παρεμβαίνει όχι υποκαθιστώντας αλλά μόνο προεκτείνοντας, ως ένα δυνατό βαθμό, αγώνες, χαμένους μέσα στην καθεστωτική νομιμότητα.
Αυτή την τοποθέτηση να την εκλάβετε και ως έναν απολογισμό και αυτοκριτική.
Κλείνοντας, δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν μετανιώνω επειδή πήραμε τα όπλα για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Κι αν οι συνθήκες άλλαξαν, δεν άλλαξε ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή. Σήμερα που η κοινωνία μας γίνεται πειραματόζωο για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση είναι στο χέρι μας να γίνει εργαστήρι ανατροπής. Αν ο πόλεμός τους είναι συνεχής, ο αγώνας μας που πρέπει να αρθρώνεται με τους άλλους αγώνες έξω από τοπικά και εθνικά πλαίσια είναι δίκαιος και θα είναι αδιάκοπος.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Ειδική Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
10-3-2010
Σχόλιο ¨Πιπεριάς": Ελπίζω να δημοσιευθούν οι τοποθετήσεις των Στέφαν Βισνιέφσκι και Κλάους Φίμαν έτσι ώστε να μπορέσουμε να τις... αναδημοσιεύσουμε καθώς έχει εξαιρετικό ενδιαφέρων οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο κίνημα να καταθέσουν τις απόψεις και τα συμπεράσματά τους.
1 comment:
άσχετο αλλά ....
http://environmentfood.blogspot.com/2010/03/blog-post_14.html
Post a Comment