Η αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά

Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Η Καισαριανή βάφεται στο αίμα 200 παλικαριών, κομμουνιστών και αγωνιστών. «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Μ' αυτά τα λόγια ένας απ' τους 200 εκτελεσθέντες κομμουνιστές στην Καισαριανή, ο Νίκος Μαριακάκης, έδειξε το δρόμο. Η ζωή του, όπως και των υπόλοιπων συντρόφων του, φόρος αίματος για τη λευτεριά. Η θυσία τους λίπασμα ζωής για την «επόμενη» μέρα. Για έναν κόσμο, έτσι όπως τον ονειρεύονταν. Λεύτερο και δίκαιο.
Οι γερμανοφασίστες κατακτητές μετέφεραν πρωί πρωί τα παλικάρια φορτωμένα σε φορτηγά στην Καισαριανή. Ανά 20 τους στήνουν στο απόσπασμα. Η 1η Μάη του 1944 καταγράφεται ως η πιο ματοβαμμένη. Ο ελληνικός λαός έπρεπε να πληρώσει το αντίτιμο για έναν Γερμανό στρατηγό που σκοτώθηκε σε μάχη στους Μολάους στη Σπάρτη, στις 27/4/1944.
Εγκλημα πέρα από κάθε λογική και φαντασία. Διακόσιοι κομμουνιστές, αγωνιστές για τη λευτεριά της πατρίδας, που παρέδωσε η χούντα του Μεταξά στους κατακτητές, έπρεπε να πληρώσουν με τη ζωή τους τον στρατηγό. Στο προσκλητήριο της Κυριακής κανείς δε φανταζόταν τι θα γίνει. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δε θα τους δολοφονούσαν εκείνη τη μέρα. Κυριακή δε γίνονταν εκτελέσεις.
Κανείς δε λύγισε. Ενας ένας, όσοι άκουγαν το όνομά τους στο προσκλητήριο εκείνης της Κυριακής, ήξεραν τι τους περιμένει. Θάνατος, φόρος αίματος για τη λευτεριά. Στο άκουσμα κάθε ονόματος, ρίγη σεβασμού για τον ήρωα που θα περνούσε στην ιστορία. «Ζήτω το ΕΑΜ! Γεια σας αδέρφια! Εκδίκηση!», τα λόγια του αποχαιρετισμού. Κανείς δε φοβήθηκε. Κανείς δε λύγισε. Κανείς δε ζήτησε να του χαριστεί η ζωή. Γιατί η ζωή κατακτάται και ζωή σημαίνει ελευθερία.
Και το προσκλητήριο τελείωσε. Συμπληρώθηκαν οι 200 που «χρωστούσαμε» για να πληρωθεί το «γραμμάτιο» του στρατηγού. Ξημέρωσε η Δευτέρα της Πρωτομαγιάς του 1944. Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν να πάνε τους μελλοθάνατους στην Καισαριανή. Ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε ρούχα και σημειώματα των παλικαριών προς αυτούς που άφηναν πίσω, στο πόδι τους, να συνεχίσουν. Ολα τα σημειώματα, όλες οι κουβέντες τους αποπνέουν περηφάνια, λεβεντιά. Τίποτα δε δείχνει φόβο, μόνο την ανάγκη να πουν «αντίο». Να δείξουν σ' αυτούς που παραμένουν στη ζωή πως ο αγώνας δεν πρέπει να σβήσει, πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. «Φάρος» η ζωή τους για τις μελλοντικές γενιές. Μέχρι σήμερα...
«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδερφούλα μου, κι οι δυο μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη. ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ».
«Δε σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα, 1η Μάη 1944, σας φιλώ για τελευταία φορά», γράφει ένας απ' τους εκτελεσθέντες που δεν αφήνει καν το όνομά του. Μόνο το αρχίγραμμα «Α».
«Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που διεξάγετε. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια απ' τη νέα δοκιμασία. Ετσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ Μήτσος ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑΣ».
Στο πέρασμα των παλικαριών, των κομμουνιστών αγωνιστών λένε οι μαρτυρίες ότι οι άντρες έβγαζαν τα καπέλα τους και οι γυναίκες έρραναν με λουλούδια. Ολοι υποκλίνονταν στο μεγαλείο εκείνων που με ψηλά το κεφάλι έζησαν και στάθηκαν απέναντι απ' το απόσπασμα, διατρανώνοντας ως την τελευταία τους στιγμή μία και μόνο επιθυμία. Την επιθυμία τους για Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, για Ελλάδα του λαού της.
Ενα είναι βέβαιο. Κανείς τους δεν έφυγε πραγματικά. Εξακολουθούν να συντροφεύουν τις ψυχές, τις καρδιές, τα οράματά μας, τους αγώνες μας. Ολοι τους κοσμούν το πάνθεον των ηρώων της πατρίδας, του λαϊκού κομμουνιστικού κινήματος.

Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης