Monday, March 16, 2009

Εχουν όρια τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Της ΜΕΛΙΤΤΑΣ ΓΚΟΥΡΤΣΟΓΙΑΝΝΗ*

Παραφράζοντας τα λόγια του Γερμανού ιερέα στον καιρό των ναζί: «Οταν έκαιγαν μαγαζιά δεν συμπαραστάθηκα στους ιδιοκτήτες γιατί δεν είμαι "μικροαστός μαγαζάτορας", όταν προπηλάκιζαν πανεπιστημιακούς δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι πανεπιστημιακός, όταν γρονθοκοπούσαν τον Πανούση δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι ο Πανούσης, όταν έβαλαν γκαζάκι στον Δοξιάδη δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι "κολωνακιώτης συγγραφέας", όταν επιτέθηκαν στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι "κατεστημένο", όταν πυροβόλησαν το Alter δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι τηλεοπτικός σταθμός. Τώρα που μου έριξαν χειροβομβίδα ποιος θα μου συμπαρασταθεί;»
Ευτυχώς όμως και για τα παραλίγο θύματα και για την ίδια τη δημοκρατία υπάρχουν ακόμα πολλοί που συμπαραστέκονται και διαμαρτύρονται κατά της βίας, από όποια πλευρά κι αν προέρχεται.
Οσο κι αν ο κατ' εξοχήν στόχος της χειροβομβίδας, δηλαδή το «Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα», σε αντίφαση με το όνομά του διαμαρτύρεται εναντίον της βίας επιλεκτικά, μόνο όταν η βία επιβεβαιώνει τα πολιτικά του στερεότυπα (π.χ. Κούνεβα), ενώ αντίθετα υποστηρίζει πολλές πράξεις βίας ως «κινηματικές», όπως τις βίαιες εκδηλώσεις του Δεκέμβρη 2008. Στο Πολυτεχνείο ένα τεράστιο πανό του Δικτύου απαιτεί «λευτεριά» για τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη. Οχι δίκαιη δίκη, όχι ανθρωπιστική μεταχείριση, αλλά αποφυλάκιση!
Το ίδιο ισχύει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και για το νεφέλωμα Συνασπισμού/ ΣΥΡΙΖΑ - αριστεριστών - αναρχοαυτόνομων, μια συμμαχία που αποτελεί κράτος εν κράτει μέσα στα πανεπιστήμια και ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία σε καθηγητές και φοιτητές. Αυτή τη στιγμή θα είχε νόημα μια πλατιά διαδήλωση υπέρ της δημοκρατίας και κατά της βίας και της τρομοκρατίας.
Οπως συνέβη πριν από λίγες μέρες στην Ουγγαρία, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων, σε πορεία διαμαρτυρίας κατά της δολοφονίας δύο Ρομά από ρατσιστές, ή όπως στην Ισπανία σε επανειλημμένες παλλαϊκές διαδηλώσεις κατά της ΕΤΑ.
Πού είναι όμως οι δημοκρατικοί πολίτες; Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «δημοκρατική κοινή γνώμη» βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Τριάντα τόσα χρόνια μετά τη δικτατορία, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά έχουν ατονήσει. Στις διαδηλώσεις για τον Γρηγορόπουλο και την Κούνεβα θα έπρεπε να είναι παρών όλος ο κόσμος και όλα τα πολιτικά κόμματα. Αντί γι' αυτό, στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας δίνουν όλο και περισσότερο τον τόνο τα αντιδημοκρατικά έκτροπα (όπως η πρόσφατη εμπρηστική επίθεση κατά της «Απογευματινής»). Αυτό φυσικά αποτρέπει όλο και περισσότερο τους απλούς πολίτες να συμμετέχουν, προσελκύει όλο και περισσότερους ταραξίες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Η δημοκρατία σε κίνδυνο

Υπερβολή; Μακάρι. Η κατάσταση είναι σοβαρή και ξεφεύγει από τον στενό περίβολο των Εξαρχείων. Η κουλτούρα βίας κερδίζει συνεχώς έδαφος -κατάσταση απαράδεκτη μέσα στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, όσο ανώριμο και αν είναι αυτό. Δεν αναφέρομαι μόνο στην καθαυτό ένοπλη τρομοκρατία που έκανε την επανεμφάνισή της με ακόμη πιο αποτρόπαια χαρακτηριστικά, όπως χτυπήματα σε μαζικούς χώρους. Με ανησυχεί ότι η ίδια η έννοια του απαραβίαστου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει μικρή θέση μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό βέβαια αφορά και το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού. Κατακεραυνώνεται η ακραία βία κάποιων αναρχοαυτόνομων ομάδων, και πολύ σωστά, αλλά θεωρείται θεμιτό οι αγρότες να κόβουν τη χώρα στα δύο ή κάποιοι αρχαιολόγοι να μη σέβονται το πρώτο μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς!
Αυθαιρεσία, βία και γενικευμένη ανομία κυριαρχούν σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, όπου από τους επικεφαλής έως τον τελευταίο πολίτη κανείς δεν θέλει ούτε να καταλογίσει ούτε ν' αναλάβει καμία ευθύνη για οτιδήποτε. Το κλίμα αυτό μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης εμπνέει ανησυχίες για τα χειρότερα.

Στόχος και η ελευθερία του λόγου

Πολλές από τις πρόσφατες εκδηλώσεις βίας βάλλουν κατευθείαν κατά της ελευθερίας του λόγου. Καταφέρονται εναντίον όσων συμπολιτών μας έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και άλλοι έχουν υποστεί ελαφρότερη ή σοβαρότερη βία -από αβγά και γιαούρτια έως σιδερογροθιές, γκαζάκια και σφαίρες, μόνο και μόνο επειδή οι δράστες δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις που αυτοί είχαν διατυπώσει δημόσια. Το αν συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενο όσων γράφονται δεν έχει καμία σημασία. Πάντα επίκαιρος ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θ' αγωνιστώ για το δικαίωμά σου να το λες».
Επίσης, δεν έχει καμία σημασία με τι τίτλους αυτοπροσδιορίζονται οι ίδιοι οι δράστες αυτών των πράξεων βίας. Αυταπατώνται αν θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους του Μάη '68. Στην πραγματικότητα, τα ιδεολογικά τους πρότυπα μάλλον πρέπει να αναζητηθούν στην «Πολιτιστική Επανάσταση» του Μάο και στον Πολ Ποτ, ιδιαίτερα για το μίσος κατά των διανοουμένων.
Οι πράξεις καταστολής της ελευθερίας του λόγου ένα όνομα έχουν: Φασιστικές! Και το αποτέλεσμά τους είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας: Η αυτολογοκρισία!
Ας αποφασίσουμε: θέλουμε να ζούμε σε μιαν ανοιχτή κοινωνία ελευθερίας, πολιτισμού και διαλόγου, ή σε μια κοινωνία MAD ΜΑΧ;

* Αρχιτέκτων, μέλος του πανελλαδικού συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων.

(Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές)

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

2 comments:

Unknown said...

Γειά σου φίλε Μάκη διόγο είμαι ο Γιάννης απο Ζάκυνθο που σου έγραφα παλιά στο blog.
Μετα απο ένα διάστημα αποχής έπεστρεψα πάλι.
Σύμφωνω με το κείμενο απόλυτα, υπάρχει ένα πρόβλημα στην Ελλάδα την μεταπολίτετση και τον αναλύει καλά ο Πανούσης στην Ελευθεροτυπία

Υπάρχει «μετά» στη Μεταπολίτευση;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Η ζωή βουλιάζει σε υποκλίσεις

και μετάνοιες.

Νύχτα χωρίς άστρα

μ' επιδέσμους στα γόνατα

Μ. Αποστολάτος, Νοκ Αουτ

Δεν μας άφησε μόνον η δικτατορία τραύματα. Το ίδιο φαίνεται να πράττει και η Μεταπολίτευση. Είναι ιδιαίτερα παράξενο το ότι ένας λαός άντεξε όλες τις κακουχίες του παρακράτους, του πολέμου, του εμφυλίου, της χούντας και δεν μπόρεσε ν' αντέξει (και να διαχειριστεί) τις ελευθερίες της Μεταπολίτευσης. Δεν ήμασταν έτοιμοι για τόση ελευθερία.

ΔΕΝ γνωρίζουμε τα όριά της, τους αυτοπεριορισμούς της, τις θωρακίσεις της. Θελήσαμε να κατακτήσουμε ή και να σφετεριστούμε τις ελευθερίες των άλλων, να επεκτείνουμε στο άπειρο και στο διηνεκές τις δικές μας ελευθερίες. Ετσι, αντί να χτίσουμε γερά θεμέλια στον ναό των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, άρα στην ίδια τη Δημοκρατία, αρπάξαμε ο καθείς κι από ένα λιθάρι και, είτε το κρύψαμε στο ιδεολογικό μας σπίτι είτε το εκσφενδονίσαμε κατά του πλαϊνού μας, στο τέλος γκρεμίσαμε το οικοδόμημα. Κάθε κόμμα επικαλείται τον λαό του (λες κι έχουμε τόσους λαούς όσα τα κόμματα στη Βουλή), κάθε φορέας επικαλείται το κεκτημένο του (αμφισβητώντας όμως ή επιφυλασσόμενος για το κεκτημένο του άλλου), κάθε πολίτης επικαλείται το Σύνταγμα και τους νόμους (έχοντας όμως διαβάσει μόνον ορισμένα «βολικά» γι' αυτόν άρθρα του Συντάγματος και τηρώντας μόνον όσους νόμους τον «βολεύουν»), κάθε άνθρωπος αρνείται (ρητά ή σιωπηρά) ν' αποδεχτεί ότι η αξία του και η ζωή του έχουν το ίδιο βάρος με την αξία και τη ζωή του όποιου συνανθρώπου.

ΑΥΤΕΣ οι παράλληλες βιώσεις και οι τεχνητές αντιπαραθέσεις οδήγησαν σιγά σιγά (κι ανεπαισθήτως;) σε ακήρυκτους εμφύλιος. Νότιοι-Βόρειοι, Εχοντες-Αποκλεισμένοι, Γηγενείς-Αλλοδαποί, Αντρες-Γυναίκες, Νέοι-Γέροι. Εμφύλιοι που ξεπέρασαν τις διακρίσεις Αριστερός-Δεξιός και συμπεριέλαβαν ακραίες «φυλές» ορατές και αόρατες, με αρχηγούς και στρατούς χωρίς διακριτικά στο πέτο, που εξοπλίζονται με οργή και μίσος κατά παντός. Η πολιτική αστάθεια, η κοινωνική ανομία και η οικονομική κρίση έχουν διαμορφώσει μια ατμόσφαιρα πολέμου στον οποίο δεν κατατάσσεσαι αλλά σε κατατάσσουν οι άλλοι. Παράκρουση. Φτάσαμε στο σημείο, αντιστρέφοντας τον στίχο του Καβάφη «τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;», να ψάχνουμε να βρούμε λύσεις για το πώς θ' απαλλαγούμε από τους (όποιους) βαρβάρους καλέσαμε (διά πράξεων ή παραλείψεων) να 'ρθουνε να μας σώσουνε.

ΥΠΑΡΧΕΙ λύση; Δεν ξέρω. Ισως θα 'πρεπε να γυρίσουμε το ρολόι πίσω και να ρυθμίσουμε καλύτερα το πλαίσιο της Μεταπολίτευσης. Ισως.

ΥΓ.: «Ο πιστός φίλος είναι φάρμακο που δίνει ζωή» (Σοφία Σειράχ Στ' 16). Πόση αλήθεια και πόση ευαισθησία κρύβουν αυτά τα λόγια στις δύσκολες στιγμές συνειδητοποιούμε. Ευχαριστώ όλους για όλα (και τον καθένα ξεχωριστά).

Δεν ξέρω αν συμφωνείς αλλά ο κύριος Πανούσης(που δέχτηκε επίθεση απο άνανδρους προβοκάτωρες) είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στο πνευματικό κόσμο.

Πέρασε απο το blog και θέλω τον σχολιασμό α και για το τέλος προτείνω να κοιτάξεις αυτήν την ΑΝΑΡΤΗΣΗ
http://topaiditisplateias.blogspot.com/2009/03/blog-post_15.html

2 είναι οι Μεγάλες Αθάνατες Πράγματα
Η Λιβερπουλ και Ο Mαρξ και τα 2 δεν μπορεί να τα ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ουδείς...

Σε φίλω και σε περιμένω στην πλατεία.

Anonymous said...

δεν είναι δυνατόν να συγχέονται οι αυθόρμητες εκδηλώσεις της νεολαίας ενάντια στην κρατική βία τον Νοέμβρη με τους προβοκατόρικους εμπρησμούς.
Πραγματικά, αυτοί που χτύπησαν τον Πανούση και αυτοί που χτύπησαν το δίκτυο, πιστεύω ότι έχουν κοινά αφεντικά...
Τώρα σίγουρα και από την πλευρά της αριστεράς πρέπει να υπάρχει ένα ξακαθάρισμα. Τι είναι κίνημα και τι καταπάτηση του ανθρώπινου δικαιώματος του κεφαλαιοκράτη, του δεξιού κλπ ..
Δηλαδή, αν αύριο κάνει κανείς κατάληψη σε ένα πολυκατάστημα πολυεθνικής ή μια τράπεζα, αυτό θα είναι καταπάτηση δικαιώματος;
Χρειάζεται ανάλυση και στρατηγική στη σύγχρονη εποχή της τηλεοπτικής βίας..