Οι στόχοι μιας συκοφαντικής εμμονής

Του Γιώργου Ρακκά

Μάλλον οι συντελεστές του Ιού της Κυριακής πιστεύουν ότι οι αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας είναι ηλίθιοι. Και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζουν. Ειδάλλως δεν θα τσουβάλιαζαν στο φύλλο της Κυριακής 01/02/09 δύο εντελώς διαφορετικές απόψεις, συνεχίζοντας την εφεύρεσή τους περί ενός «εθνικού χώρου» που ξεκινάει από την Άκρα Δεξιά και καταλήγει στο… Άρδην και τη Ρήξη.

Διότι άλλο είναι να καταγγέλλεις από τη σκοπιά του αυταρχισμού και της καταστολής το ξέσπασμα που προκάλεσε η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, κι άλλο να υποστηρίζεις ότι τα χαρακτηριστικά αυτού του ξεσπάσματος διαμορφώνουν μια σειρά αδιεξόδων, επικίνδυνα τόσο για όποιους επιθυμούν να ακολουθήσουν την «πολιτική των δρόμων», όσο και για το ευρύτερο κλίμα της ελληνικής κοινωνίας. Διότι και οι περισσότεροι που κατέβηκαν στους δρόμους εκείνες τις ημέρες, σιωπηρά το παραδέχονται: Η αποϊδεολογικοποίηση και ο μηδενισμός ήταν οι κρίσιμοι παράγοντες που έθεσαν το όριο της συγκεκριμένης κινητοποίησης στη σπασμένη βιτρίνα. Και, παραπέρα, αυτά τα χαρακτηριστικά προέκυψαν γιατί ακριβώς ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να παραγάγει διεξόδους, όραμα, προτάσεις… έστω και σε επίπεδο κινηματικό.

Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ένα άλαλο ξέσπασμα γίνεται πολύ εύκολα βορά στα χέρια της κοινωνίας του θεάματος, αλλά και στους ειδικούς της εξουσιαστικής κατασκευής συνειδήσεων (διάβαζε ΜΜΕ, από τα μεγάλα τηλεοπτικά συγκροτήματα μέχρι τον… «Ιό της Κυριακής»…), ώστε να ετεροκαθορίσουν το περιεχόμενό του αποδίδοντάς του ό,τι εκείνοι επιθυμούν. Κάπως έτσι, μια κινητοποίηση που είχε ως κύριο στόχο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς βλέπουμε να προβάλλεται ως ένα αντικυβερνητικό ξέσπασμα, μόνο και μόνο για να βγει ο «Γιώργος» (ενώ, απ’ όσα ξέρω και αν δεν με απατάει η μνήμη μου, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί παραμένουν οι ίδιοι, τόσο με πράσινους όσο και με μπλε κυβερνήτες). Κάπως έτσι, η δίκαιη οργή των νεολαίων για τη δολοφονία του νεαρού παιδιού, αλλά και ένα ξέσπασμα έναντι της γενικευμένης ανασφάλειας που τους περιμένει στη γωνία, συμψηφίστηκε στην πράξη με το καμένο κέντρο της Αθήνας, ώστε την επαύριο να επιστρέψουμε στη νομιμότητα με μια καταρρέουσα κυβέρνηση και μια αξιωματική αντιπολίτευση σε σύνδρομο στέρησης εξουσίας.

Μια επαύριο στην οποία το επίπεδο της σύγκρουσης με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ακριβώς επειδή εξαρχής ήταν οραματικά ορφανό, κατέληξε δυστυχώς στο να αποξενώσει ευρύτατα κομμάτια της κοινωνίας, να τα εγκλωβίσει σε μία πόλωση μεταξύ των ολοένα και πιο επιθετικών «φρουρών της τάξης» και των «φρουρών της αταξίας», προκαλώντας εντέλει την ανασφάλεια και ενισχύοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά. Μια ματιά στις δημοσκοπήσεις μπορεί να πείσει και τον πιο κακόπιστο για του λόγου το αληθές.
Τούτα όμως έχουν μικρή σημασία. Διότι εμείς, σε αντίθεση με τον «Ιό», δεν πιστεύουμε ότι οι αναγνώστες της εφημερίδας είναι ηλίθιοι. Και ξέρουμε ότι όποιοι ανατρέξουν στα κείμενα του περιοδικού και της εφημερίδας, καταλαβαίνουν το πώς, τι και γιατί το λέμε. Αντίθετα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γιατί ο «Ιός» έχει επιδοθεί σε μια λυσσαλέα εκστρατεία κατασυκοφάντησης του Άρδην και της Ρήξης, η οποία διαρκεί πάνω από μία 15ετία.

Και, προφανώς, δεν μιλάμε για τα ψυχολογικά κίνητρα και τις εμμονές, οι οποίες ενδιαφέρουν πολύ τους ψυχαναλυτές – καθόλου όμως όλους εμάς τους υπόλοιπους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να αναλύσουμε τις ιδεολογικές και τις πολιτικές προεκτάσεις της ιδιαίτερης προτίμησης που επιδεικνύει ο «Ιός» στον χώρο του Άρδην και της Ρήξης.

Ο Ιανός της παγκοσμιοποίησης

Ο παγκόσμιος φιλελεύθερος καπιταλισμός ασκεί την κυριαρχία του, ιδιαίτερα στη Δύση, μέσω ενός ιανόμορφου πολιτικού σχήματος. Από το 1989 κι έπειτα, η κυριαρχία έχει διαμοιραστεί στα δύο, εφαρμόζοντας έναν ιδιότυπο εξουσιαστικό καταμερισμό. Από τη μία έχουμε τη σκληρή επιχειρηματική Δεξιά, αμιγώς νεοφιλελεύθερη, η οποία εδράζεται στα ανώτερα κλιμάκια των πολυεθνικών, τα χρηματιστήρια και τις επιχειρήσεις. Από την άλλη έχουμε την κοσμοπολίτικη Αριστερά, η οποία έχει αναλάβει το δύσκολο κομμάτι της «κατασκευής συναινέσεων» στις επιλογές της παγκοσμιοποίησης – κι άρα εδράζεται κυρίως στους ιδεολογικούς μηχανισμούς: τα κανάλια, τα πανεπιστήμια και τις εφημερίδες. Δεξιά κι αριστερά, λοιπόν, τα αφεντικά είναι ίδια, κι εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό – είτε μιλάμε για τα δεξιά αφεντικά στη δουλειά μας, είτε για τα αριστερά αφεντικά του μυαλού μας.

Ρόλος της Δεξιάς είναι να προωθεί –χθες επιτυχημένα, σήμερα λιγότερο–, όπου γης, τον αμείλικτο νόμο της αγοράς, είτε μιλάμε περί ιδιωτικοποιήσεων του δημόσιου τομέα, είτε για τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, τη λεηλασία των πόρων και την εκμετάλλευση των εργατικών χεριών της περιφέρειας κ.ο.κ. Και, βεβαίως, ύψιστο επιχείρημα εναντίον όσων αντιδρούν είναι η συκοφαντία: «κρατικιστές», «νοσταλγοί της Σοβιετίας», «γραφειοκράτες», «λαϊκιστές» και, πάνω απ’ όλα, «οπισθοδρομικοί».

Παράλληλα, η «Αριστερά», ως μια πιο «ιντελεκτουέλ» δύναμη, έχει αναλάβει πιο πολύπλοκο έργο: την καταρράκωση των εθνικών και κοινωνικών ταυτοτήτων και παραδόσεων των λαών, με την παράλληλη προώθηση όλων εκείνων των ιδεολογημάτων που συγκροτούν τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων: τον δυτικοκεντρισμό, τον κοσμοπολιτισμό, τον πολυπολιτισμό, τα ατομικά δικαιώματα, τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Κι εδώ οι άμυνες ενάντια σ’ όσους αντιδρούν είναι παρόμοιες μ’ αυτές των δεξιών. Διότι τους καταγγέλλουν συλλήβδην ως «λαϊκιστές», «οπισθοδρομικούς σκοταδιστές» ή «εθνικιστές».

Και τους τσουβαλιάζουν όλους, από τον υποδιοικητή Μάρκος, που κραδαίνει τη μεξικανική σημαία, τους «υπερπατριώτες» Τσάβες και Μοράλες, τους «σκοταδιστές» Παλαιστίνιους αγωνιστές. Και, βέβαια, προπάντων, όσους Κύπριους Έλληνες και όσους Ελλαδίτες επιμένουν να απορρίπτουν την «προσέγγιση» και τη «διαβούλευση» με τον κατακτητή, επιλέγοντας ν’ ακούν όχι τις εξωραϊστικές φωνές των κ.κ. Λιάκου και Ρεπούση, αλλά την κυνική ομολογία του Τούρκου ηθοποιού και των άλλων που ακολούθησαν, για τις μαζικές σφαγές του 1974!
Και για να έχει κανείς μια πιο σαφή εικόνα για τον ρόλο της αριστερής πτέρυγας της σύγχρονης κυριαρχίας, δεν έχει παρά να… ανατρέξει στο αρχείο του «Ιού της Κυριακής» στο διαδίκτυο. Γιατί, τι άλλο έκανε τόσα χρόνια ο «Ιός» πέρα από το να παρέχει, σε τελευταία ανάλυση, ιδεολογικό άλλοθι στην παγκόσμια κυριαρχία και τους ντόπιους εκφραστές της;

Όταν πέφτανε βόμβες στη Σερβία, ο «Ιός» μιλούσε για τον φασίστα Μιλόσεβιτς. Ομοίως, όταν οι Ισραηλινοί δολοφονούσαν παιδιά, τα τζιμάνια του «Ιού» είχαν αφιέρωμα στον… «ελληνικό αντισημιτισμό». Κι όταν οι παχυλές τσέπες των Ελλήνων επιχειρηματιών, η πρεσβεία και τα πολιτικά τζάκια ζήτησαν «ελληνοτουρκική φιλία» με το γειτονικό φασιστικό και επεκτατικό κράτος και –συνακόλουθα– προώθησαν το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, πάλι ο «Ιός» προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες. Σ’ αυτό το πεδίο δε, τόσες, ώστε ο Τ. Κωστόπουλος –μέλος της συγγραφικής ομάδας και κύριος συγγραφέας των «μαργαριταριών» περί Άρδην και Ρήξης– συνεργάστηκε με την τουρκική Σαμπάχ σε ένα άρθρο που αμφισβητούσε τη… γενοκτονία των Ποντίων (!).

Τούτη η «αριστερή πτέρυγα», τώρα, έχει ανάγκη την ύπαρξη της Άκρας Δεξιάς, ενώ μάλιστα δεν διστάζει να την προβάλλει και να την προωθεί για δύο κυρίως λόγους: επειδή τη χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό σκιάχτρο, δαιμονοποιώντας κάθε άποψη που τους αντιστρατεύεται, και επειδή τη θεωρούν εύκολο αντίπαλο (διότι είναι σαφές ότι ιδεοληψίες όπως αυτές του «Ιού» μπορούν να σταθούν μόνο έναντι των αντίστοιχων του Λιακόπουλου, του Άδωνη και των λοιπών).

Συνεπώς, κι έπειτα απ’ όλα αυτά, όταν οι εν λόγω κύριοι «το παίζουν» διδάκτορες της «αριστερής πολιτικής ορθότητας», απλούστατα μας κοροϊδεύουν. Διότι εκείνο το οποίο αντιπροσωπεύουν δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια καθ’ όλα επίσημη αστυνομία συνειδήσεων. Τι μένει στο πηλίκο, επομένως; Περσινά ξινά σταφύλια ή, αλλιώς, το μονότονο προπαγανδιστικό γαϊτανάκι της «αριστερής πτέρυγας».

Μόνο που, όσο η «δεξιά πτέρυγα» τα έχει βρει μπαστούνια με την οικονομική κρίση, άλλο τόσο οι αγώνες των λατινοαμερικανικών λαών, ο άθλος του παλαιστινιακού Δαυίδ, το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν, η λαϊκή απόρριψη του βιβλίου της Ιστορίας και τόσα άλλα έχουν οδηγήσει σε ανυποληψία και την «αριστερή πτέρυγα». Γι’ αυτό και το «μοντάζ» του Τ. Κωστόπουλου και των συνεργατών του, αυτή τη φορά εκτός από υβριστικό και συκοφαντικό, ήταν άτσαλο και κακότεχνο.

Όλα τα κείμενα του τετρασέλιδου αφιερώματος της Ρήξης, που κυκλοφορεί σήμερα (7-2-09), βρίσκονται και ηλεκτρονικά στο: www.ardin.gr/page/archive.php?magazine=TEXTS