Ο δήμαρχος της Ρώμης

Tου Κωστα Ιορδανιδη

H εκλογή του κ. Τζιάνι Αλεμάνο στο αξίωμα του δημάρχου της Ρώμης αντιμετωπίσθηκε από τις «δημοκρατικές δυνάμεις» της Ευρώπης περίπου ως «πολιτικώς μη ορθή», καθώς παραβιάζει κρατούσες αντιλήψεις και συμβάσεις. Ακροδεξιός, νεοφασίστας είναι οι χαρακτηρισμοί που συνοδεύουν τον κ. Αλεμάνο και το γεγονός ότι το προσωπικό γραφείο του βρίσκεται κοντά στην Πιάτσα Βενέτσια, από όπου ο δικτάτωρ Μπενίτο Μουσολίνι εκφωνούσε τους λόγους του προς τα παραλληρούντα πλήθη των Ιταλών πριν από δεκαετίες, θεωρήθηκε αποκαλυπτικό των πολιτικών του καταβολών και του ζόφου που απειλεί την ιστορική αυτή πόλη.

Αλλά αυτό που παραβλέπουν οι «φιλελεύθεροι» και «αριστεροί» ανησυχούντες από τις εξελίξεις στην Ιταλία είναι ότι η εκλογή του κ. Αλεμάνο στη δημαρχία της Ρώμης, αποτελεί απλώς αντίδραση στα έργα και στις ημέρες των έως χθες διαχειριστών της εξουσίας.

Στρατιές μεταναστών εγκαταστάθηκαν στις πρωτεύοσυες και στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης διά την εξασφάλιση φθηνού εργατικού δυναμικού. Παραγκουπόλεις εμφανίσθηκαν εκ νέου, εξήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αίσθημα οικονομικής ανασφαλείας διακατέχει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ενώ παρατηρείται αύξηση της εγκληματικότητος σε επικίνδυνο βαθμό.

Εκ παραλλήλου, η είσοδος μεταναστών με διαφορετικές θρησκευτικές και πολιτιστικές καταβολές αξιοποιήθηκε για την αποδόμηση των παραδοσιακών συνταταγμένων και δομών των διαφόρων εθνικών κρατών από τις «φιλελεύθερες» και «αριστερές» δυνάμεις, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο πρόσθετο αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες. Αυτό που διέλαθε της προσοχής όσων προωθούν μια νέα τάξη πραγμάτων στις χώρες της Ευρώπης ήταν ότι η αποδόμηση των βασικών αρμών της κοινωνίας των εθνικών κρατών, μπορούσε να επαναφέρει στο προσκήνιο τάσεις που υποτίθεται ότι είχαν συντριβεί με το τέλος του Πολέμου.

Η νίκη των Συμμάχων εναντίον του Τρίτου Ράιχ ήταν η νίκη των ελευθέρων πολιτών εναντίον του ρατσισμού και του εθνικισμού ή αυτό τουλάχιστον καταγράφει η μεταπολεμική ιστορία. Αλλά η προβολή μιας καθαρώς υλιστικής πολιτικής και η επιβολή μιας κοσμοπολιτιστικής αντιλήψεως στις κοινωνίες της Ευρώπης λειτούργησαν αρνητικά στο εκλογικό σώμα. Τάσεις φυλετικής διακρίσεως είναι εμφανείς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και τα αιτήματα που κυριαρχούν είναι η ασφάλεια, η άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας, η επιβεβαίωση των κατά τόπους εθνικών καταβολών. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο σκληρός πυρήνας της δεξιάς ενισχύεται σταθερά, με απορούντας τους «φιλελευθέρους» και την «αριστερά».

Το καθιερωμένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διαχειρισθεί την κατάσταση. Ο συντηρητικός Αυστριακός πρωθυπουργός κ. Bόλφγκανγκ Σούσελ αποδυνάμωσε την άκρα δεξιά προσωρινώς εντάσσοντάς την στην κυβέρνηση. Σήμερα αναδύεται εκ νέου εμφανίζοντας συνολικό ποσοστό πάνω από 15%. Ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Νικολά Σαρκοζί υιοθέτησε σε ένα μεγάλο ποσοστό τις αντιλήψεις του «ακροδεξιού» ηγέτου κ. Ζαν Μαρί Λεπέν. Στην Ιταλία οι πολίτες της Ρώμης εξέλεξαν δήμαρχό τους τον κ. Αλεμάνο. Η νίκη του ίσως αποδειχθεί ότι έχει μεγαλύτερη πολιτική σημασία από την επανεκλογή του κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο πρωθυπουργικό αξίωμα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ http://www.kathimerini.gr/