Διαδικασία πολιτικοποιημένη ή λύση "επικοινωνούμενη"...;

Επανέρχομαι στο θέμα της αποχώρησης του Αλέκου Αλαβάνου από την προεδρία του Συνασπσιμού και την συζήτηση που έχει ανοίξει για τον αντικαταστάτη του. Ο Αλ. Αλαβάνος πρότεινε τον Αλέξη Τσίπρα για νέο πρόεδρο του κόμματος, κάτι που τα ΜΜΕ πήραν αμέσως... εργολαβία. Από τη πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας κρατάει μια πολύ καλή στάση και προσπαθεί με πολιτικούς όρους να απαντήσει στο ερώτημα αν θα είναι υποψήφιος για την προεδρία του Συνασπισμού. Παρακολουθώντας την συζήτηση που έχει ανοίξει στον ΣΥΝ αλίευσα το άρθρο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στην Κυριακάτικη Αυγή (9/12/07) ο οποίος δίνει "τροφή για σκέψη" γύρω από τη διαδικασία της ανάδειξης του νέου προέδρου του Συνασπισμού. Διαβάστε: "Μετά την απόφαση του Αλ. Αλαβάνου να μην είναι εκ νέου υποψήφιος Πρόεδρος του ΣΥΝ, ήταν εύλογο να μπούμε σε περίοδο εκτός από συνεδριακή και προεδρικής εκλογής. Με κάποια βιασύνη μερικοί εξορκίζουν την "εσωστρέφεια", την προεδρολογία και τις "πασαρέλες" ...Επίσης εκφράζουν και την παράλογη ευχή να "πάμε" συναινετικά, δηλαδή με ένα υποψήφιο, λες και αυτό είναι το μόνο φάρμακο για να αποφευχθούν αναταράξεις στο κόμμα...

Όλα αυτά είναι τουλάχιστον συζητήσιμα. Γιατί μπορεί κανείς να αναρωτηθεί : Δηλαδή το κόμμα θα αναζητήσει τον πρόεδρο του με "εξωστρέφεια" και τι σημαίνει αυτό ; Ή μήπως αποκλείεται η "εσωστρέφεια" μόνο όταν προέρχεται από τις αναζητήσεις όλων των άλλων εκτός από εκείνη που κατεξοχήν προκύπτει από την "αυτονόητη" έμπνευση ενός ή ολίγων μυημένων; Και η αποφυγή της "πασαρέλας" σημαίνει μόνο την ευκταία αποφυγή των επικοινωνιακών κόλπων ή αποκλείει και τη δημόσια κρίση από τα μέλη του κόμματος αφού πρώτα δουν και ακούσουν τους υποψηφίους για το αξίωμα. Δηλαδή πάμε πίσω και από το 2004 ή και το 1993; Και η αγωνιώδης έκκληση για ένα μόνο υποψήφιο τι υπονοεί; ότι μόνο ένας είναι αυτονοήτως κατάλληλος; Ότι η όποια άλλη υποψηφιότητα είναι επικίνδυνη, ύποπτη, απορριπτέα ως τοιαύτη; Ας σοβαρευτούμε και ας εγκαταλείψουμε τα κλισέ που μας έχει κληροδοτήσει η θλιβερή πρακτική άλλου τύπου κομμάτων.

Ο Αλ. Αλαβάνος πήρε μιαν απόφαση, απολύτως σεβαστή, αλλά πάντως με επιλεκτική προηγούμενη ενημέρωση, στην οποία δεν περιέλαβε, τουλάχιστον από όσα γνωρίζω, κανέναν από εκείνους από τους οποίους τώρα ζητείται "συναίνεση" στις περαιτέρω εξελίξεις. Δεν πρότεινε κάποια συνολική λύση για τη διαδοχή και την πολιτική προοπτική της, μια και πάμε και για Συνέδριο. Έχουμε διαρροές, ελλειπτική και επιλεκτική πληροφόρηση, εκτιμήσεις, διλήμματα που υπονοούνται, και γιατί όχι; Αλλά έτσι δεν ευνοείται ούτε η πολιτική συζήτηση ούτε η πολιτική αναζήτηση. Ας δούμε μια άλλη προσέγγιση αυτών των ζητημάτων.

Το Συνέδριο προφανώς είναι εκείνο που θα καταλήξει, αλλά ως προς τι και πώς; Π.χ. πολλοί δεχθήκαμε ή ανεχθήκαμε να μην υπάρξουν αντιπαραθετικά κείμενα για την πολιτική απόφαση, όχι γιατί έσβησαν οι όποιες και όσες διαφορετικές απόψεις, αλλά γιατί λίγο καιρό μετά τις εκλογές, μετά από μιαν καλή προεκλογική εκστρατεία που ελάχιστη σχέση είχε ποιοτικά με τα προδιαγραφόμενα πριν από την έναρξη της, μετά από μια σειρά πρωτοβουλίες του προέδρου στο πολιτικό επίπεδο που διόρθωναν σημαντικά τη "γραμμή" κ.λπ. θεωρήθηκε ότι υπάρχει μια κατεύθυνση που διαμορφώνεται και που μπορεί να χωρέσει και τη συνέχεια και αλλαγές, κάτι που φαινόταν να εγγυάται σε ένα βαθμό ο ίδιος ο πρόεδρος. Υπερβολικά αισιόδοξη εκτίμηση; Ίσως, εξέφραζε όμως πολλούς και σοβαρούς συντρόφους. Τώρα, ποιες προοπτικές διαμορφώνονται ως προς όλα αυτά, με ποιες πολιτικές, αλλά και προσωπικές, εγγυήσεις; Άδηλον. Πάντως η εξασφάλιση ενιαίου κειμένου θέσεων και μετά από αυτήν η "λογική" απαίτηση και για ενιαία υποψηφιότητα, θυμίζει τη γνωστή τακτική της σαλαμοποίησης, αλλά δύσκολα την βλέπω να γίνεται αποδεκτή...

Και επιπλέον: ο προτεινόμενος και κατ ευχήν των προτεινόντων μόνος υποψήφιος δεν είναι καν γνωστό, όχι αν δέχεται την υποψηφιότητα του, πράγμα αδιάφορο, αλλά τι πρεσβεύει για όλα αυτά και για άλλα πολλά, ιδίως για εκείνα που αποτελούν τη φυσιογνωμία της ανανεωτικής αριστεράς: π.χ., και για να μείνω στην επικαιρότητα, για το ασφαλιστικό (όχι την κριτική που συμμερίζονται όλοι αλλά για τις χονδρές γραμμές του μέλλοντος και τα ερωτήματα που θέτουν σε όλους, από τον ενιαίο οργανισμό ασφάλισης έως τους άθλιους "κοινωνικούς πόρους" που συχνά ορίζουν τη "ευγένεια" κάποιων ταμείων κ.λπ. κ.λπ.). Για την αναγκαία φορολογική μεταρρύθμιση (όχι τεχνικά φυσικά αλλά ως εργαλείο συνολικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής, από την πράσινη φορολογία έως την αυτοτέλεια της τοπικής αυτοδιοίκησης...). Το "μακεδονικό" (ξέρετε το "σκοπιανό"...), το Κυπριακό και την επερχόμενη νέα πρόταση λύσης τους, τα τουρκικά. Την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης ως αναπόδραστο στοιχείο μιας πραγματικά εναλλακτικής πολιτικής ως προς την παγκοσμιοποίηση, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Οι συνεχείς και συχνά ανακριβείς αναφορές σε ριζοσπαστισμό και εναλλακτικότητα δεν αρκούν. Δεν θα ήταν χρήσιμο να ξέρουν τα μέλη του ΣΥΝ κάτι παραπάνω; Θυμηθείτε την κριτική που κάναμε στο ΠΑΣΟΚ κατά την εσωτερική προεκλογική εκστρατεία τους, ότι δηλαδή μιλούσαν, με σχεδόν αποκλειστικά επικοινωνιακά κριτήρια, μόνο για διαδικασίες και πρόσωπα και όχι για πολιτικό και προγραμματικό περιεχόμενο της νέας τουλάχιστον φάσης τους...

Μα για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτείται τουλάχιστον δημόσια συζήτηση, ακρόαση, ανταλλαγή, με όλους τους υποψηφίους ή έστω και τον μόνο αν κατά κακή συγκυρία έτσι καταντήσουμε, κάτι σαν σοβαρή "πασαρέλα" για να χαριτολογήσω κι εγώ, σίγουρα πάντως μια προεκλογική περίοδος που ασφαλώς σε κάποιο σημείο θα είναι, υγιέστατα, "εσωστρεφής" !!!

Και μάλιστα προτείνω να περιλαμβάνει αυτή η συζήτηση και πράγματα που θεωρούνται ίσως αυτονόητα αλλά δεν είναι καθόλου, μα καθόλου. Σχέσεις με τους εταίρους του ΣΥΡΙΖΑ. Λειτουργία του ως ερζάτς ενιαίου πολιτικού οργανισμού, που δεν είναι. Νέες συνιστώσες του κ.λπ., ιδίως μετά και την απόφαση που έμαθα από τα ΜΜΕ για "συνάντηση" (που δύσκολα ξεχωρίζει από συνδιάσκεψη ή και συνέδριο) του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές Μαρτίου. Ουσιαστική εκπροσώπηση ρευμάτων και τάσεων. Τρόποι ανάπτυξης της σοσιαλιστικής συνιστώσας (ή μήπως και αυτή η ενδεχομένως γόνιμη ιδέα παραιτήθηκε και αυτή;). Τρόποι και στόχοι συνεργασίας και συνέργειας με τους Οικολόγους Πράσινους σε απόλυτα ισότιμη βάση...

Όλα αυτά μπορούν όντως να πολιτικοποιήσουν και το Συνέδριο και την προεδρική εκλογή. Αλλιώς όλα όσα "φοβούνται" οι σύντροφοι της πλειοψηφίας του ΣΥΝ θα τα κουκουλωθούν: και εσωστρέφεια χωρίς ενδιαφέρον, και "πασαρέλα" με την κλασική έννοια, και εκβιασμένη αλλά χωρίς προοπτική "συναίνεση"...