Οι στιγμές της ζωής μας

Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να βλέπουμε μόνο την όμορφη πλευρά των πραγμάτων. Να χαιρόμαστε ένα ωραίο βιβλίο, να απολαμβάνουμε μια συναυλία στο Ηρώδειο, στο Θέατρο Βράχων, στο Λυκαβηττό, να τα πίνουμε με την παρέα στην ταβέρνα της γειτονιάς. Ανέμελα, ανάλαφρα, απλά.
Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να μην αισθανόμαστε σαν ένα κεφάλαιο που οφείλει να αποδώσει καρπούς, μια μεταχρονολογημένη επιταγή, ένα ταλέντο που κινδυνεύει να χαραμιστεί στη μουντή εργασιακή καθημερινότητα, πολίτες υποταγμένοι στην κοινωνία της αγοράς, του άκρατου ανταγωνισμού και του κυρίαρχου χρήματος, μια σεξιστική κουκκίδα στο φυλλάδιο του υπουργείου Μεταφορών για τις γυναίκες οδηγούς!
Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να μην ανήκουμε σε πολιτικές ομάδες με ετικέτες, αλλά σε ό,τι μας εκφράζει, να ζούμε μακριά από ανούσιες άμιλλες και υπόγειες αντιπαλότητες, να απολαμβάνουμε την ιδιωτικότητά μας, τον ερωτισμό και τον ψυχικό μας κόσμο χωρίς την επέλαση εποίκων. Να ακροβατούμε με τις έννοιες και τα νοήματα, πετυχαίνοντας συχνά τον άθλο της αποστασιοποίησης. Να βιώνουμε τη δική μας άσημη πραγματικότητα, χωρίς τα δεκανίκια της τηλεοπτικής περσόνας και των εξαπτέρυγών της ή της υπερτιμημένης προσωπικότητας της σόου μπιζ και ενδεχομένως χωρίς τις πολιτικές φιγούρες που τις τελευταίες ημέρες αλωνίζουν οριζοντίως και καθέτως το σπιτικό μας.
Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να μη μαθαίνουμε για χρηματιστηριακά κραχ, ούτε για συνανθρώπους μας που χάνονται σε λασπώδεις εκτάσεις της Ασίας. Ει δυνατόν να κλείνουμε τ’ αυτιά μας στις Πυθίες που μέσα από την ιδιαιτερότητα του χρησμού μας προϊδεάζουν για την επερχόμενη περιβαλλοντική συμφορά. Να μην ακούμε κουβέντα για τους χιλιάδες των νεκρών που στήνουν ελλιπείς πυραμίδες στις άκρες του Τίγρη και του Ευφράτη, σκουρόχρωμες πια κηλίδες μιας Ιστορίας που εξακολουθεί να γράφεται με σκούρο μελάνι.
Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να μην καταπιανόμαστε με την ηθική του κράτους και της πολιτικής, την ηθική του πολέμου κι αυτήν του περιβάλλοντος, ακόμη και την ηθική της επανάστασης. Ισως γιατί, η ηθική, εφεύρημα του εύστροφου ανθρώπου εξακολουθεί να αποτελεί τη μεγαλύτερη παγίδα της ελεύθερης σκέψης, το δόλωμα ενός καλά προγραμματισμένου αποπροσανατολισμού.
Κι όμως, οι περισσότεροι ζούμε προσγειωμένοι στην τρέχουσα αποστεωμένη πραγματικότητα. Αυτή των εκλογών για παράδειγμα. Του υποτιθέμενου πολιτικού πολιτισμού, που επιβάλει πρότυπα και συμπεριφορές τόσο μακριά από τις ευαισθησίες και τις προσδοκίες του μέσου πολίτη. Αυτήν που στην ουσία στερεί με τρόπο αυταρχικό το δικαίωμα στο όραμα, στην εξέλιξη, στην πρόοδο, στην ουσιαστική ανάπτυξη.
Τούτες τις μέρες, ο πολιτικός λόγος θα τρέχει σαν το νερό της βρύσης που κάποιος ξέχασε να κλείσει. Ενώπιόν μας θα λυθεί ως διά μαγείας ο γρίφος του ασφαλιστικού, της παιδείας, της υγείας και θα εισβάλει ως «ερωμένη» στη ζωή μας η ακριβή ποιότητα.
«Ανοικτό βιβλίο» οι πολιτικοί υποψήφιοι θα δώσουν μάχες για τα αυτονόητα, για όσα όφειλαν και οφείλαμε να έχουμε κατακτήσει προ καιρού, ώστε σήμερα να μπορούμε χωρίς ενοχές να βιώνουμε τις δικές μας ξεχωριστές στιγμές. Πικρή η γεύση στα χείλη...

Tης Ριτσας Μασουρα, "Αντίλογοι", ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, www.kathimerini.gr