Χειμαρρώδη κουρελιασμένα μπλουζ

Ενα θηριώδες χαρντ ροκ, ξεθαμμένο από το '70, που μοιάζει σαν οι Led Zeppelin να κοντράρονται με τους Thin Lizzy, ξεπηδά στο ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το «Icky Thump». Και, καθώς «σβήνει» ο θόρυβος, εισέρχεται η διαστροφική μπαλάντα «Υοu Don't Know What Love Is» σαν ξεφτισμένο απομεινάρι από το πομπώδες αμερικανικό ροκ του '80, πηγμένη στις παραμορφωμένες κιθάρες, με τον Τζακ Γουάιτ να «φτύνει» σαρκαστικά τους στίχους. Ο σκληρός, άγριος θρήνος, το μινιμαλιστικό μπλουζ τού «300 ΜΡΗ Torrential Outpoor Blues», θυμίζει την αγάπη του Τζακ για την παράδοση των περιπλανώμενων μουσικών στη Δύση. Και γίνεται η κατάλληλη εισαγωγή για το φλαμένκο καμπαρέ τού «Conquest» με τα πνευστά που ουρλιάζουν, καθώς ο Τζακ στριγκλίζει, σαν διαβολικός Ελβις, το παλιό τραγούδι της Πάτι Πέιτζ από το '50, για να σε προσγειώσει απότομα στη συνέχεια στον ασθματικό ροκ όλεθρο του «Bone Broke».Ο αλλόκοτος κέλτικος ύμνος στοιχειώνει το «Prickly Thorn, But Sweetly Worn», σέρνοντας πίσω του τις γκάιντες, σφηνώνεται ξαφνικά στη μέση του άλμπουμ. Το «Little Cream Soda» που τον ακολουθεί είναι σπουδή στο «γκαράζ», σπινταριστός και βρώμικος ήχος όπου ο Τζακ σχεδόν απαγγέλλει πάνω από τον κιθαριστικό τυφώνα. Το «Rag And Bone» είναι μια ωδή στους ρακοσυλλέκτες, όπου ο Τζακ και η Μεγκ τραγουδάνε κάτω από ένα κεφάτο ροκαμπίλι, λίγο πριν χαθούν στα μαινόμενα συνθεσάιζερ του «I'm Slowly Turning Into You», που υφαίνουν έναν μπλουζ ρυθμό. Το «Catch Hell Blues» είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος - μια κιθάρα η οποία συστρέφεται σε ένα κολασμένο μπλουζ κάτω από την επίθεση των τυμπάνων. Κι ο επίλογος είναι μια κάντρι ροκ μπαλάντα, το «Effect And Cause», όπου ο Τζακ μοιάζει σαν να αποτίει φόρο τιμής στον Τζόνι Κας.

Και εκεί που όλοι αναρωτιούνταν τι άσους κρύβει πια στο μανίκι αυτό το δίδυμο, οι Τζακ και Μεγκ Γουάιτ φούλαραν το έκτο άλμπουμ τους με όλες τις μουσικές ανατροπές που πραγμάτωσαν στη δεκαετή πορεία τους. Εδώ μπερδεύονται το λυσσαλέο χαρντ ροκ των πρώτων άλμπουμ και τα ρημαγμένα μπλουζ τού «Get Behind Me Satan», ο Ντίλαν και οι Deep Purple, το φάντασμα του «δεινοσαυρικού» ροκ και η κληρονομιά τής κάντρι, οι μαριάτσι και το πρωτόλειο ροκαμπίλι. Ο Τζακ και η Μεγκ μάζεψαν θραύσματα από την αμερικανική παράδοση, τα στόλισαν με κάτι διαλυμένες συγχορδίες από συνθεσάιζερ και έφτιαξαν τα δικά τους διεστραμμένα ηχητικά κολάζ.«Ανακαλύψαμε τις δημιουργικές δυνατότητες του στούντιο», επαίρεται ο Τζακ. Το δίδυμο μετακόμισε από το βιομηχανικό Ντιτρόιτ σε ένα στούντιο στο Νάσβιλ, στη γενέτειρα της κάντρι. Και εκεί δοκίμασαν, σαν αλχημιστές σε έκσταση, κάθε είδους καινοτομία πάνω στον σκελετό των μπλουζ· και τον «γκαράζ» θόρυβο, και τα μακρόσυρτα κιθαριστικά σόλο, και τις γκάιντες, και τις τρομπέτες, και την ωμότητα των τυμπάνων. Αυτό το εκκεντρικό ντουέτο κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια και με έξι άλμπουμ να ανασύρει την «γκαράζ» παράδοση από το παρελθόν, να τη στολίσει με ένα δυσκίνητο, θορυβώδες κιθαριστικό μίγμα, να την απογυμνώσει ανακαλύπτοντας τον γενετικό κώδικα των μπλουζ και, τέλος, να ανακατέψει όλα όσα βρήκε στην πορεία της στο «Icky Thump». Απέδειξαν έτσι ο Τζακ και η Μεγκ Γουάιτ ότι παραμένουν οι δύο ευφυείς παράφρονες που παίζουν τα μπλουζ για την καύλα τους και μόνο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, www.enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/07/2007