Η πρόσφατη τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών και το όλο αξιοθρήνητο επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αυτό το βαθύ αίσθημα απελπισίας και ανημπόριας. Η ουσιαστική αλαλία τόσο αυτών που θέλουν να μας (ξανα)κυβερνήσουν – είτε σαν κύριος κορμός είτε σαν κυβερνητικές τσόντες (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ συν ο απών αλλά ορμητικά ερχόμενος από τη λούμπεν γωνίτσα του Λεβέντης) – όσο και η πλήρης ανυπαρξία πραγματικού σχεδίου εξόδου από την κρίση από τους υπόλοιπους (ΚΚΕ, ΛΑ.Ε), τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Ο ελληνικός λαός πηγαίνει στις κάλπες για τρίτη φορά μέσα σε 8 μήνες εν μέσω ενός ανατιναγμένου οικονομικού, κοινωνικού και γεωπολιτικού τοπίου, με το χειρότερο δυνατό πολιτικό προσωπικό, χωρίς κινήματα στη βάση της κοινωνίας και με καμένες όλες τις εφεδρείες που πίστευε ότι διέθετε. Θα πρέπει να είναι αθεράπευτα αισιόδοξος κάποιος για να πιστεύει ότι η συγκεκριμένη κάλπη θα δώσει λύσεις άλλες από αυτές που έχει ήδη δρομολογήσει η Μέρκελ, τη συνεπικουρία του θιάσου που μας κυβέρνησε για 7 μήνες.
Είναι φανερό ότι αν κάποιος προχωρήσει στην παραπάνω εκτίμηση δεν έχει άλλη λύση μπροστά στις κάλπες από το άκυρο, το λευκό ή την αποχή καθώς αυτή η επιλογή αποτυπώνει πιο καθαρά από ποτέ την αναντιστοιχία ανάμεσα στις ανάγκες της πατρίδας και του ελληνικού λαού και την υπαρκτή κατάσταση των πολιτικών υποκειμένων που ζητούν την ψήφο μας. Βέβαια, η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, είτε από συνήθεια είτε από υποχρέωση, θα βρεθεί στην κάλπη και θα επιλέξει κάποιο ψηφοδέλτιο τελικά. Αυτοί που θα το κάνουν έχουν παρ’ όλα αυτά τη δυνατότητα να τιμωρήσουν παραδειγματικά αυτούς που θέλουν να μας κυβερνήσουν, με δύο τρόπους. Πρώτον, να τιμωρήσουν το δίδυμο της συμφοράς και της πολιτικής απάτης, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που με ξεδιάντροπα ψέματα υφάρπαξε την ψήφο του λαού το Γενάρη τάζοντας λαγούς με πετραχήλια και σκισίματα μνημονίων για να φέρει νέα σκληρότερα μνημόνια και αποικιοκρατικές συμβάσεις, υψώνοντας ταυτόχρονα νέους σωρούς οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων. Δεύτερον, να ψηφίσουν έτσι ώστε να εξαναγκάσουν τις κυβερνώσες δεξιά, αριστερά και κέντρο να συγκυβερνήσουν ώστε να λάβουν στο τέλος όλοι μαζί τα επίχειρα της μνημονιακής ενσωμάτωσής τους και των τραγικών πολιτικών επιλογών τους. Οι κυβερνητικοί «κακομούτσουνοι» του άταφου πτώματος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος – μετά τη μνημονιακή νέκρωση και του τελευταίου ακμαίου μέρους του, της τάχα ριζοσπαστικής αριστεράς – θα πρέπει να καταδικαστούν στη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν αποδρώντας στη θέση κάποιας υποτιθέμενης «αντιπολίτευσης». Οι διαφορές τους εξάλλου στα μεγάλα και σημαντικά είναι ελάχιστες πια. Είτε ακούς σήμερα το μεταμνημονιακό Τσίπρα, είτε άκουγες τους απελθόντες Σαμαρά και Βενιζέλο, το ίδιο και το αυτό είναι. Μέχρι και τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εξάλλου, σε αυτό το σχέδιο φαίνεται να έχουν κατ’ αρχήν συμφωνήσει όλοι τους και με τους επικυρίαρχους, εξ ου και η επίσπευση των εκλογών και οι πρωτοφανείς θετικές εκδηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων και της Μέρκελ για τις πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα. Μια τέτοια ευρεία συγκυβέρνηση όλων των μνημονιακών δυνάμεων, πέρα του ότι αντικατοπτρίζει την ωμή πολιτική πραγματικότητα, παράλληλα θα οδηγήσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στη συντριβή όλου του παλαιού πολιτικού κόσμου (όσο και αν φτιασιδώνονται ως «νέο», π.χ. ΠΟΤΑΜΙ) καθώς τα αδιέξοδα που έχουν σωρεύσει η ανικανότητα, η ιδεοληψία και ο ενδοτισμός τους είναι ανυπέρβλητα.
Τέλος, για εκείνους τους λίγους που εξακολουθούν ακόμη να πιστεύουν στην ύπαρξη του πολιτικού δίπολου μνημόνιο/αντιμνημόνιο (παρά την οριστική ενσωμάτωση του «αντιμνημόνιου» στο «μνημόνιο» δια της κυβερνητικής οδού των κύριων πολιτικών εκπροσώπων του πρώτου, ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) τότε η επιλογή της ΛΑΕ (αν κάποιος έλκεται από δραχμαυταπάτες) ή του ΚΚΕ (αν κάποιος επιθυμεί κάτι μαυσωλειωδώς «σοβαρό») δείχνουν μονόδρομος. Αρκεί να αντιλαμβάνεται ότι η ικανοποίηση πολιτικών φαντασιώσεων δεν αποτελεί σώνει και καλά και πολιτική πράξη με χειροπιαστό αποτέλεσμα…[2]
Τελειώνοντας, τίθεται εύλογα το ερώτημα τι μπορεί να γίνει, λοιπόν, μέσα σε τόση «μαυρίλα» και όταν το πανηγύρι των εκλογών παρέλθει; Nec spe, nec metu υποστήριζαν οι Λατίνοι («Χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο»). Η κατάρρευση της ελπίδας του ελληνικού λαού για μια γρήγορη και σχετικά αναίμακτη απεμπλοκή από την εξάρτηση του μνημονίου θα φέρει βαρύ το αποτύπωμά της στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα από εδώ και πέρα. Μπορεί να έχει όμως απελευθερωτικές συνέπειες, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι την ελπίδα αυτή επεδίωξαν τέσσερα χρόνια τώρα να την εκφράσουν πολιτικοί απατεώνες, εξουσιοφρενείς και διαταραγμένοι. Ελπίδα που ανατέθηκε σε πρόσωπα όπως ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Φλαμπουράρης, ο Παππάς, η Ζωή, ο Βαρουφάκης, όπως παλιότερα ο ΓΑΠ και ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς δεν είναι ελπίδα αλλά αυταπάτη… Τέτοια ελπίδα και τέτοιοι εκφραστές να μας λείπουν πια! Μια τέτοια εξέλιξη, όσο κόπο και δάκρυα αν σωρεύει, αποδιώχνει το φόβο της υποτιθέμενης διάψευσης και μπορεί να λειτουργήσειλυτρωτικά. Τώρα έρχεται η ώρα που ο ίδιος ο λαός, σιγά-σιγά και επώδυνα, καταλαβαίνει ότι πρέπει να βγει μπροστά ο ίδιος και ότι η λογική της ανάθεσης συνάντησε τα καταστρεπτικά της όρια. Τώρα, που όλοι οι «κακομούτσουνοι» του πάση θυσία κυβερνητισμού και του σεσηπότος πολιτικού συστήματος θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα καταστροφικά αποτελέσματα των επιλογών τους, έρχεται η ώρα για την κινητοποίησητης ίδιας της κοινωνίας. Έρχεται η ώρα για τη δημιουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού σχεδίου σωτηρίας του λαού και της πατρίδας μας από τα κάτω καθώς οι κάθε λογής ελίτ βουλιάζουν στην ανεπάρκεια και την παρακμή. Το σχέδιο αυτό θα εκφραστεί από νέα πολιτικά υποκείμενα στα οποία θα αποτυπώνεταιαδιαμεσολάβητα η μέγιστη κοινωνική και εθνική ανάγκη για μια ριζική αλλαγή σε όλα τα επίπεδα που συνθέτουν την νεοελληνική πραγματικότητα. Στους πολιτειακούς θεσμούς, στην παραγωγή, στην δημόσια και την τοπική αυτοδιοίκηση, στην Παιδεία, στον πολιτισμό. στις διεθνείς σχέσεις… Τώρα που οι ελπίδες που έταξαν με το αζημίωτο οι πάσης φύσεως και ιδεολογικού προσανατολισμού πολιτικοί απατεώνες διαψεύδονται με κρότο, τώρα μπορούμε πραγματικά να ελπίζουμε ξανά ως λαός!
Θόδωρος Ντρίνιας
Πάτρα, Σεπτέμβρης ’15
[1] Ελαφρά παράφραση τίτλου του μεταπολεμικού αλληγορικού έργου του Μπορίς Βιάν που αποδόθηκε στα ελληνικά ως «Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους».
[2] Συνειδητά δεν γίνεται αναφορά στη Χρυσή Αυγή καθώς δεν κρίνεται σωστό να μπλέκουμε ένα πολιτικό σχόλιο με το ποινικό ρεπορτάζ.
Πηγή: Αρδην-Ρήξη
No comments:
Post a Comment