Είναι φανερό ότι η διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης έγινε για να «σφίξουν τα λουριά» στις κοινοβουλευτικές ομάδες ΝΔ-ΠαΣοΚ και φυσικά για να δοθεί σήμα σ’ όσους επιθυμούν να ψηφίσουν τον Φεβρουάριο πρόεδρο δημοκρατίας να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Και το είδαμε αυτό. Βουλευτές που καταψήφισαν τη κυβέρνηση «έλεγαν» ότι θα ψηφίσουν θετικά προκειμένου να εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας, δλδ να παραμείνει μέχρι το 2016 η κυβέρνηση που καταψήφισαν τη Παρασκευή το βράδυ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και σ’ αυτή τη διαδικασία επέλεξε την συνολική αντιπαράθεση επιμένοντας στην άποψη «εκλογές εδώ και τώρα». Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη ΔΕΘ και μετά καταθέτει συνεχώς τις προτάσεις του για την «κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», και αντί τα κόμματα της κυβέρνησης να απαντούν σ’ αυτές τις προτάσεις ερωτούν μονότονα: «Που θα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρήματα για την υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος…».
Όμως από την τριήμερη συζήτηση στη βουλή αναδείχθηκε και κάτι άλλο. ΝΔ+ΠαΣοΚ μιλούν για εθνική ανάγκη συναίνεσης στην εκλογή του νέου προέδρου δημοκρατίας και ψέγουν τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να χρησιμοποιήσει την εκλογή του προέδρου για να προκαλέσει εθνικές εκλογές. Άραγε θέλουν πραγματικά εθνική συνεννόηση Σαμαράς –Βενιζέλος; Θα μου επιτρέψετε να έχω πολλές αμφιβολίες καθώς οι δημόσιες τοποθετήσεις τους (γιατί από αυτές κρίνονται οι πολιτικοί….) φανερώνουν ακριβώς το αντίθετο.
Για διαβάστε. «Όποιος απόψε άκουσε τον κ. Τσίπρα, γνωρίζει πια τη ματαιότητα κάθε συνεννόησης μαζί του… Και με μια προσωπική έπαρση μικρού Ναπολέοντα, δημοκρατικά αποκρουστική στον καθένα, θεώρησε εξωνημένους, θεώρησε αργυρώνητους τους βουλευτές που θα ήθελαν να ψηφίσουν τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πρόκειται περί πολιτικής αθλιότητας και είναι ντροπή να ακούγονται τέτοιες λέξεις...» (Αντώνης Σαμαράς 10-10-14).
«Κοιτάξτε κ. Τσίπρα, παρεΐτσα οι συνιστώσες σας με την τρομοκρατία μπορεί να κάνουν, αλλά την Ελληνική Βουλή και τους βουλευτές δεν τους τρομοκρατείτε, κ. Τσίπρα». (πάλι Α. Σαμαράς 10-10-14). Εθνική ομοψυχία με τους «φίλους» των τρομοκρατών γίνεται κύριε Πρωθυπουργέ; Γίνεται από την μια να καλείται τον ΣΥΡΙΖΑ να συναινέσει στην εκλογή προέδρου της δημοκρατίας και από την άλλη να τον κατηγορείται: «Η λαχτάρα σας να αποτύχει ό,τι προσπάθησε μέχρι τώρα η χώρα, είναι πασιφανής! Η αντιπολίτευση αγωνιά μήπως… πετύχει η Ελλάδα»; Λυπάμαι κύριε Σαμαρά αλλά δεν γίνεται…
Όσο για τον κύριο Βενιζέλο (που η ελεύθερη, δημοσκοπική, πτώση του ΠαΣοΚ του προκαλεί πλέον φανερό πανικό…) δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα: «…Ο κ. Τσίπρας προηγουμένως, από το Βήμα της Βουλής, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τρόπο δημοκρατικά και θεσμικά προκλητικό, πρωτοφανή και αδιανόητο, υπονόμευσε ανοικτά και απροκάλυπτα το εθνικό συμφέρον, υπονόμευσε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας, στην τελική φάση της πορείας εξόδου από το μνημόνιο, την τρόικα και την κρίση. Θέλησε να παρεμποδίσει την Κυβέρνηση να συνάψει την οριστική συμφωνία εξόδου, σε σχέση με το χρέος και με την επιστροφή της χώρας στην ομαλότητα, γιατί προφανώς ενοχλείται βαθιά από την ιδέα ότι χάνει το παιχνίδι του, το μνημόνιο και την τρόικα. Έβλαψε συνειδητά το εθνικό συμφέρον, ενώπιον και των θεσμικών πιστωτών και των αγορών. Έβλαψε τον Έλληνα, τις προοπτικές του, τον άνεργο και κάθε επιχείρηση. Έβλαψε τα πάντα. Την εθνική οικονομία και την εθνική υπόθεση» (10-10-14). Φυσικά ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ δεν έχει κανένα πρόβλημα τη Παρασκευή να υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «απόλυτο κακό» για τη χώρα (καθώς σύμφωνα με τον Β.Β. «Έβλαψε συνειδητά το εθνικό συμφέρον») και την… Δευτέρα (προκειμένου να μείνει στην κυβερνητική εξουσία…) να ψηφίσει μαζί του για να εκλεγεί πρόεδρος.
Κατά την άποψη μου Σαμαράς + Βενιζέλος δεν ενδιαφέρονται για εθνική συνεννόηση, είναι υποκριτικό το κάλεσμα τους, ενδιαφέρονται για την παραμονή στην κυβερνητική εξουσία. Όποιος θέλει να βρει κοινό τόπο με τους «αντιπάλους» προχωρά σε κινήσεις καλής θέλησης, δεν βάζει τον Μάκη Βορίδη να εκφωνήσει λόγο χωρίζοντας τους Έλληνες σε «καλούς» που ψηφίζουν ΝΔ-ΠαΣοΚ (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Αβερωφ μεταξύ μας…) και σε «κακούς» που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ… Δεν επιτρέπει στον Βενιζέλο παραληρώντας να λέει: «Εκβιάζετε συνειδήσεις ταπεινώνετε θεσμούς, πλήττετε το συμφέρον της χώρας. Φοβάστε την έξοδο από την κρίση. Δεν έχετε στρατηγική, δεν έχετε συμμάχους, δεν έχετε προοπτική». Εδώ, βέβαια, ισχύει το «…κοίτα ποιος μιλάει…»!
Εν κατακλείδι
Δυστυχώς το κυβερνητικό δίδυμο ΝΔ-ΠαΣοΚ έχει επιλέξει την ακραία πόλωση, παρουσιάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον… Βελζεβούλ, με στόχο τα συντηρητικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αν μάλιστα δεν είχαν ψηφίσει τον ΕΝΦΙΑ μπορεί και να χρησιμοποιούσαν το… επιχείρημα ότι οι κομμουνιστές (του ΣΥΡΙΖΑ….) θα μας πάρουν τα σπίτια. Αν τα κόμματα της κυβέρνησης έδειχναν με πράξεις ότι θέλουν την εθνική συνεννόηση θα δημιουργούσαν πραγματικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ και πιθανότατα θα έβαζαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη διαδικασία να συζητήσει το ενδεχόμενο ανεύρεσης προσώπου κοινής αποδοχής για τη θέση του προέδρου. Όμως η ακραία πολωτική στάση Σαμαρά-Βενιζέλου αποκαλύπτει ότι η εκλογή του ΠτΔ δεν γίνεται στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας», αλλά για να διασωθεί η κυβέρνηση τους και ουσιαστικά να δοθεί πολιτική άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και στο ΠαΣοΚ, που είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση των τελευταίων χρόνων. Πιθανότατα αυτό «βολεύει» και τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολιτευτική του πρακτική, όμως η ακραία πόλωση κλείνει το δρόμο σε άλλες μετριοπαθείς πολιτικές απόψεις, πέρα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που ενδεχομένως θα εξέταζαν εντός συναινετικού πολιτικού πλαισίου με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, την επεξεργασία ενός εθνικού σχεδίου διαχείρισης της μεταμνημονιακής εποχής. Αντί γι αυτό ΝΔ-ΠαΣοΚ υιοθετούν το (πολιτικό…) δόγμα Μπους (Τζούνιορ) «…. όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου». Και γι αυτή την επιλογή τους θα κριθούν από τους πολίτες…
Εν κατακλείδι
Δυστυχώς το κυβερνητικό δίδυμο ΝΔ-ΠαΣοΚ έχει επιλέξει την ακραία πόλωση, παρουσιάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον… Βελζεβούλ, με στόχο τα συντηρητικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αν μάλιστα δεν είχαν ψηφίσει τον ΕΝΦΙΑ μπορεί και να χρησιμοποιούσαν το… επιχείρημα ότι οι κομμουνιστές (του ΣΥΡΙΖΑ….) θα μας πάρουν τα σπίτια. Αν τα κόμματα της κυβέρνησης έδειχναν με πράξεις ότι θέλουν την εθνική συνεννόηση θα δημιουργούσαν πραγματικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ και πιθανότατα θα έβαζαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη διαδικασία να συζητήσει το ενδεχόμενο ανεύρεσης προσώπου κοινής αποδοχής για τη θέση του προέδρου. Όμως η ακραία πολωτική στάση Σαμαρά-Βενιζέλου αποκαλύπτει ότι η εκλογή του ΠτΔ δεν γίνεται στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας», αλλά για να διασωθεί η κυβέρνηση τους και ουσιαστικά να δοθεί πολιτική άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και στο ΠαΣοΚ, που είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση των τελευταίων χρόνων. Πιθανότατα αυτό «βολεύει» και τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολιτευτική του πρακτική, όμως η ακραία πόλωση κλείνει το δρόμο σε άλλες μετριοπαθείς πολιτικές απόψεις, πέρα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που ενδεχομένως θα εξέταζαν εντός συναινετικού πολιτικού πλαισίου με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, την επεξεργασία ενός εθνικού σχεδίου διαχείρισης της μεταμνημονιακής εποχής. Αντί γι αυτό ΝΔ-ΠαΣοΚ υιοθετούν το (πολιτικό…) δόγμα Μπους (Τζούνιορ) «…. όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου». Και γι αυτή την επιλογή τους θα κριθούν από τους πολίτες…
No comments:
Post a Comment