Προχθές έγραφα για το θάνατο του Π. Φύσσα και έκλεινα με μια επισήμανση, σχετικά με το πώς συνεχίζει η Χ.Α. να έχει την απήχηση που έχει: «οι μύθοι με τους οποίους μεγάλωνε επί δεκαετίες η ελληνική κοινωνία γέννησαν και πάρα πολλούς πραγματικούς φασίστες.» Δυστυχώς, πολύ γρήγορα θα πρέπει την παραπάνω πρόταση να την εμπλουτίσω με μια ακόμα. Δεν είναι μόνο οι μύθοι. Είναι και η αδυναμία τήρησης των κανόνων της λογικής (ναι, υπάρχουν τέτοιοι) και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των συμπλεγμάτων που κουβαλάει ο καθένας.
Η αφορμή για τα παραπάνω είναι κάποιες αναρτήσεις που μου έκαναν εντύπωση για αυτούς ακριβώς τους λόγους και περιστράφηκαν γύρω από δύο άξονες. Ο ένας προσπαθούσε να υποβαθμίσει τη δολοφονία Φύσσα, βάζοντάς την σε μια σούπα που περιείχε τα θύματα της Marfin, τα θύματα της 17Ν, την αριστερά, το δίκιο του εργάτη, τη νομιμοφροσύνη της Δούρου και διάφορα άλλα, πραγματικά άσχετα με το γεγονός.
Ο άλλος άξονας είχε να κάνει με τον ίδιο το Φύσσα και τη δράση του. Ένα «ναι μεν αλλά» που λίγο πολύ έλεγε ότι κι ο Φύσσας δεν ήταν λιγότερο λάτρης της βίας από τους θύτες του και άρα, ναι μεν κακώς τον σκότωσαν, αλλά όχι ότι ήταν και το καλύτερο παιδί. Από πού προκύπτουν αυτά; Από τους στίχους των τραγουδιών του!
Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
"Επειδή το παλληκάρι το δολοφόνησαν οι τρελοί της ΧΑ, θα πρέπει να το κάνουμε και ήρωα;" Το "παλληκάρι" δεν το δολοφόνησαν οι "τρελοί" της Χρυσής Αυγής, αλλά τάγμα εφόδου και ένας εκτελεστής με συγκεκριμένη εντολή. Δεν τον δολοφόνησαν πάνω στην τρέλα τους ή κατά τύχη. Δεν τον δολοφόνησαν επειδή είναι τρελόπαιδα και "έλα μωρέ, αυτά κάνουν τα τρελόπαιδα". Τον δολοφόνησαν επειδή είναι φονιάδες και επειδή αποτελούσε στόχο τους, με εντολή από τους επικεφαλής. Ο λόγος ήταν η δράση του ενάντια στους φασίστες της Χ.Α. και όχι επειδή έτυχε να περνάει από εκεί ή επειδή βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα.
"Τι το μεγάλο και ηρωικό έκανε ο Φύσσας για να αξίζει αυτή την τιμή;" Έκανε περισσότερα από ένα ηρωικά. Το να πολεμάς με μουσική και στίχους φονιάδες και μαχαιροβγάλτες είναι ηρωικό. Το να πολεμάς το φασισμό στη γειτονιά σου με έργα και να επηρεάζεις όσους μπορείς - λίγους ή πολλούς - τη στιγμή που κινδυνεύει η ζωή σου και το ξέρεις είναι ηρωικό. Το να σταματάς να τρέχεις και να στέκεσαι να αντιμετωπίσεις 30 άτομα, για να δώσεις την ευκαιρία και το χρόνο στους φίλους σου να ξεφύγουν, καταπολεμώντας το ένστικτό της αυτοσυντήρησης και το φόβο, είναι το πιο ηρωικό από όλα. Πρέπει κάποιος να είναι τέρμα κομπλεξικός για να πει "Τι το μεγάλο και ηρωικό έκανε ο Φύσσας".
"Γιατί δεν αποκαλούμε ήρωες και τα παιδιά που καήκαν ζωντανοί στην Marfin; Ποια είναι η διαφορά;" Αυτή πρέπει να είναι μακράν η πιο ηλίθια ερώτηση της ιστορίας και ίσως η πιο διαδεδομένη. Μάλιστα αποτελεί συνδυασμό λογικών σφαλμάτων (Loaded Question, Red Herring, Excluded Middle*). ΑΝ υποθέσουμε ότι χρειάζεται απάντηση, ποια σύνδεση υπάρχει ανάμεσα στα θύματα της Marfin και στο Φύσσα; Γιατί για να τιμήσουμε το Φύσσα θα πρέπει ΠΡΩΤΑ και όχι παράλληλα, όχι στην ώρα τους, όχι στη σχετική επέτειο να ασχοληθούμε με τα θύματα της Marfin; Τα θύματα της Marfin είναι μια τραγικότατη απώλεια, από τις χειρότερες στιγμές που έχουμε ζήσει ειδικά από συναισθηματική άποψη, αλλά ήταν ακριβώς αυτό: θύματα. Δεν στάθηκαν εκεί να καούν για τις ιδέες τους, δεν αποτέλεσαν στόχο λόγω της προηγούμενης δράσης τους. Βρέθηκαν παγιδευμένοι σε ένα κτίριο χωρίς στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας (γι' αυτό και υπήρξε καταδίκη στο δικαστήριο), ενώ απέξω βρέθηκαν κάποια ζώα με δολοφονικά ένστικτα (τα οποία κατά έναν περίεργο τρόπο δεν έχουν συλληφθεί). Ποια ήταν αυτά τα ζώα; Τι σχέση έχουν με τη δεξιά, την αριστερά ή τους εξωγήινους; Και ποια ομοιότητα με την πολιτική δολοφονία Φύσσα, στην οποία ξέρουμε και το δράστη και το κίνητρο;
“Ο Φύσσας ήταν λάτρης της βίας, όπως φαίνεται από τους στίχους του και άρα δεν ήταν και πολύ καλύτερος από τους δολοφόνους του”. Εδώ έχουμε μια προσπάθεια μείωσης της προσωπικότητας του θύματος, η οποία συνειρμικά πάει να εξομοιώσει στίχους (δηλαδή λόγια) με πράξεις. Το ότι οι στίχοι της hip hop είναι επιθετικοί, βίαιοι, υβριστικοί το ξέρουν ακόμα και όσοι δεν είναι φίλοι του είδους (εγώ δεν είμαι). Αλλά είναι στίχοι. Λόγια. Οι μαχαιριές δεν είναι. Συνεπώς, κάποιος που γράφει π.χ. «θα σου σπάσω το κεφάλι» και κάποιος που σου σπάει το κεφάλι, δεν αποτελούν δύο παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων της βίας. Ούτε κατά διάνοια. Ούτε κατά προσέγγιση. Ακόμη, σε μια συμπλοκή, όπως αυτή στο Κερατσίνι, υπάρχει αυτός που αμύνεται και αυτός που επιτίθεται. Πρέπει να είσαι τελείως τυφλωμένος για να καταλήξεις ότι αφού και ο αμυνόμενος και ο επιτιθέμενος χρησιμοποιούν γροθιές είναι ίδιοι. Δεν είναι!
Αυτό το τέντωμα της λογικής κι αυτή η τρικυμία εν κρανίω, σε συνδυασμό με όλα τα κόμπλεξ που μπορεί να κουβαλάει κάποιος (κατά της αριστεράς, κατά των ηρώων, κατά των ξανθιών) αποτελεί το καλύτερο ξέπλυμα των μπράβων-φονιάδων-ναζί-εγκληματιών και φυσικά εξηγεί πώς επιβιώνει ο φασισμός στην ελληνική κοινωνία. Τα κόμπλεξ και ο βιασμός της λογικής είναι καλό λίπασμα.
Μια τελευταία παρατήρηση: ο Φύσσας δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν αριστερός ή επειδή υποστήριζε το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Δολοφονήθηκε επειδή στάθηκε απέναντι στους ναζί. Γι’ αυτό και μόνο. Οποιαδήποτε υποβάθμιση αυτού του γεγονότος και οποιαδήποτε προσπάθεια συμψηφισμού του, είτε γίνεται εκ του πονηρού, είτε γίνεται από βλακεία, θεωρώ ότι αποτελεί μύλο στο νερό του ναζισμού, με επικίνδυνες προεκτάσεις.
Πηγή: Ο Κλόουν
No comments:
Post a Comment