Έλεγε κάποτε σ’ ένα τραγούδι του ο Μανώλης Ρασούλης. Και πραγματικά, επειδή είμαι κι εγώ από αυτούς που έχουν ζήσει αρκετά συνέδρια, που έχω διανύσει την πορεία του αλήστου μνήμης Συνασπισμού τα προηγούμενα χρόνια, οφείλω να ομολογήσω ότι άκουσα πολλές ομιλίες που μου θύμισαν συνεδριάσεις του κάποτε συνασπισμού. Λες και δεν πέρασε μια μέρα. Τότε κατακεραυνώνανε τη Μαρία Δαμανάκη, σήμερα κατακεραυνώνουν τους υπογράφοντες στους 58. Ο εσωτερικός εχθρός είναι πάντα εδώ.
Αλήθεια, υπήρξε πάντοτε ένα ιστορικό μένος της αριστεράς ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία. Οι ρίζες του βρίσκονται κάπου στη 2η Διεθνή. Ωστόσο, παρότι στην υπόλοιπη την Ευρώπη αυτό ξεπεράστηκε – παντού η σοσιαλδημοκρατία νοείται ως κομμάτι της Αριστεράς-, στην καθ’ υμάς ανατολή παραμένει. Κι έτσι, αποτυπώνεται σε έναν ιστορικό αντιπασοκισμό (ο οποίος αντιπασοκισμός κατά τα ειωθότα προσωποποιείται κυρίως στο πρόσωπο του εκάστοτε αρχηγού). Εάν το σκεφτούμε όμως λίγο παραπάνω, σήμερα όντως το ΠΑΣΟΚ έχει απομείνει ένα περίπου 5%, από εκείνα τα θηριώδη ποσοστά του 40 ή 45%. Τιμωρήθηκε. Δεν τιμωρήθηκε ωστόσο για τους σωστούς λόγους. Δεν τιμωρήθηκε επειδή λυμαινόταν το κράτος, επειδή έκανε ρουσφέτια και διορισμούς, επειδή διασπάθιζε αλόγιστα τους πόρους. Τιμωρήθηκε όταν, λόγω της χρεωκοπίας, έχασε την δυνατότητα να το κάνει.
Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά για την αποχώρηση του κόμματός μας από την κυβέρνηση και την ακύρωση στην πράξη της υπέρβασης που τολμήσαμε να κάνουμε, λειτουργώντας ως αριστερά της ευθύνης. Ήταν ένα ομολογουμένως δύσκολο τόλμημα η συμμετοχή, δυσκολία που είχε να κάνει κυρίως με τις αγκυλώσεις που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν πάνω σε αριστερά ιδεολογήματα που κουβαλούσαμε και κουβαλούμε στο γενετικό μας υλικό (ας θυμίσω απλά ότι ακόμα και στο 1ο συνέδριο του κόμματός μας δεν «αντέξαμε» να διατυπώσουμε την πρόταση περί «δίκαιης λιτότητας», κάτι το οποίο υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει ως ζητούμενο για τη χώρα σε όλη τη συνέχεια).
Αποχωρήσαμε λοιπόν από την κυβέρνηση, και … «νάμαστε πάλι εδώ, Ανδρέα», στον άνετο και βολικό ρόλο του ανέξοδου καταγγελτισμού και της κατακεραύνωσης του νεοφιλελευθερισμού και των κυβερνητικών πολιτικών. Ειρήσθω εν παρόδω, πάντα απορούσα βέβαια τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι αυτός ο εν Ελλάδι, ο οποίος αύξανε συνεχώς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, και στραγγάλιζε την υγιή επιχειρηματικότητα με γραφειοκρατία και παρανοϊκή φορολόγηση.
Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ , παρά μόνο εάν δηλώσει «απεταξάμην τις κυβερνητικές πολιτικές». Τι του προτείνουμε αλήθεια του ΠΑΣΟΚ όλον αυτό τον καιρό; Να εγκατέλειπε κι αυτό την κυβέρνηση για την ΕΡΤ; Να καταγγείλει την κυβέρνηση; Να προκαλέσει κυβερνητική κρίση; Μήπως τότε προτείνουμε εκλογές;
Δεν μπορούμε, λένε κάποιοι, ούτε στις ευρωεκλογές να συνεργαστούμε κάπου που βρίσκεται και το ΠΑΣΟΚ, γιατί συμμετέχει στην κυβέρνηση με τη δεξιά. Ακούστηκε από πολλούς. Λες και το SPD που αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη χώρα του, συμμετέχει στην κυβέρνηση με το κόμμα της κας Μέρκελ, δεν θα δώσει ανεξάρτητα τη μάχη στις ευρωεκλογές και δεν θα διεκδικήσει, υπό τη σημαία του ίδιου ευρωπαϊκού κόμματος στο οποίο επιθυμούμε κι εμείς να ενταχθούμε, την στήριξη του γερμανού ψηφοφόρου.
Εμείς δεν συνομιλούμε, κύριοι, με το ΠΑΣΟΚ του κυρίου Βενιζέλου. Συνομιλούμε ωστόσο με οποιονδήποτε από το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι θέλει να σκοτώσει τον κύριο Βενιζέλο. Θεμιτός ο διάλογος και η συνεργασία με τον Λοβέρδο , τον Αηδόνη και τον Καστανίδη. Θεμιτό να βρίσκεται σήμερα στους κόλπους του κόμματός μας –και να τον έχει τιμήσει το κόμμα μας με διορισμό σε θέση ευθύνης με το σύστημα 4-2-1– εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος στενός συνεργάτης του κ. Κόκκαλη. Θεμιτό να περιφέρεται στο χώρο μας και να βρίσκεται πολύ κοντά στον πρόεδρό μας (και ενδεχομένως να τον δούμε και υποψήφιο σε κανένα ευρωψηφοδέλτιο) πρώην στενός συνεργάτης του Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά αθέμιτο να συνομιλούμε με τον Γιάννη τον Βούλγαρη, με τον Αριστο Δοξιάδη, με τον Γιώργη τον Γραμματικάκη, με τον Ηλία τον Ευθυμιόπουλο, με τον Αντρεά τον Πανταζόπουλο, με την Ελίζα την Παπαδάκη με τον Χρήστο Ροζάκη με τον Σταύρο τον Μπένο…
Και, παρά τις ενδείξεις των δημοσκοπήσεων περί της αποδοχής ενός τέτοιου εγχειρήματος, εμείς δεν ασπαζόμαστε την αναγκαιότητα να συγκροτήσουμε με όλον αυτό τον κόσμο μια ελληνική ΕΛΙΑ στις επικείμενες ευρωεκλογές. Ας σκεφτούμε μόνο ένα ψηφοδέλτιο από τη μια μεριά με επικεφαλής έναν Τάσο Γιαννίτση κι έναν Γιώργο Παγουλάτο, κι από την άλλη ένα ψηφοδέλτιο ΔΗΜΑΡ-συνεργαζόμενοι με επικεφαλής είτε το πολύ καλό μας στέλεχος που θα προκρίνουμε στο εσωτερικό δημοψήφισμα, διαδικασία που να θυμίσω προβλέπεται ρητά από το υπάρχον καταστατικό, είτε, καταστρατηγώντας το καταστατικό, με επικεφαλής εκείνον που θα εξουσιοδοτηθεί να επιλέξει ο πρόεδρος του κόμματος, που όπως όλοι μπορείτε να φανταστείτε θα είναι και πάλι κάποιος πασοκογενής από τα ονόματα που κατά καιρούς ακούγονται ότι πλησιάζουν το κόμμα μας. Και με αυτό το δεδομένο, βρείτε μου έναν καλό λόγο να πειστεί ο κόσμος να προκρίνει το ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ, γιατί στον κόσμο που εγώ τουλάχιστον συναναστρέφομαι, δεν βρίσκω.
Αν η ΔΗΜΑΡ θελήσει, ακόμα και αυτή τη στιγμή, έχει το περιθώριο να ηγεμονεύσει πολιτικά σ’ αυτό το νέο εγχείρημα. Όσοι προσήλθαν την προηγούμενη Δευτέρα στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ, και ήταν πάρα πολλοί από εδώ μέσα, θα είδαν μία συγκέντρωση που δεν είχε προηγούμενο. Θα παρακολούθησαν το χειροκρότημα που εισέπραξε ο σύντροφός μας ο Γρηγόρης ο Ψαριανός αλλά και ο εκπρόσωπος τύπου, ο Ανδρέας ο Παπαδόπουλος.
Αγαπητοί σύντροφοι οι πολιτικές των σλάλομ, των «ούτε ούτε» και των αμφισημιών, οι πολιτικές του «περίπου έγκυος», ενδεχομένως είναι ανεκτές σε εποχές ευμάρειας, σε εποχές ηρεμίας και σχετικής σταθερότητας. Σε εποχές κρίσιμες όπως αυτή που διανύουμε, χρειάζονται καθαρές θέσεις, καθαρές λύσεις και κυρίως υπέρβαση του εαυτού μας και των όποιων αγκυλώσεων. Χρειάζεται ακόμα-ακόμα και αναθεώρηση του τι είναι σήμερα αριστερό. Γιατί δεν ξέρω για παράδειγμα πόσο «αριστερό» είναι το να συνδράμεις σε συντεχνίες, να προστατεύεις την χοάνη που καταπίνει πόρους που λέγεται αμυντική βιομηχανία.
Η ΔΗΜΑΡ της ευθύνης, θα πρέπει να σταθεί σαν πρωταγωνιστής στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Κι εγώ προσωπικά επιμένω στον όρο «σοσιαλδημοκρατία», όπου η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι του ουσιαστικό και όχι ο επιθετικός προσδιορισμός στον σοσιαλισμό, ο οποίος ως όρος δεν ξέρω, ειλικρινά, πόσους συγκινεί σήμερα. Άλλωστε, για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μιλάει και ο Σύριζα. Και πάντα έχουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους στη γραμματική και στο συντακτικό τα ουσιαστικά και τα επίθετα.
Ας ανοιχτούμε σε μεγαλύτερες θάλασσες, με τις δυσκολίες, με τις συγκρούσεις, με τις συγκλίσεις, με τα συμπεράσματα. Για να μείνει ζωντανή και η κοινωνία και η ευθύνη.
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά, είναι περίπλοκα. Ας μη φοβηθούμε τις δυσκολίες. Δεν θα ξανάχουμε τις ίδιες ευκαιρίες. Άλλωστε, όπως τελειώνει και το τραγουδάκι που ανέφερα:
Η ζήση δεν γυρνάει replay
κι οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
No comments:
Post a Comment