«Να βρούμε ένα σχήμα ενωτικής καθόδου στις ευρωεκλογές»

Του Γιάννη Βούλγαρη

Πριν από δύο μήνες κάναμε μια έκκληση. Έκκληση ενότητας, αγωνίας και ελπίδας για νέα αρχή. Το σημερινό μαζικό «παρών» κάνει την έκκληση απαίτηση. Απαίτηση να προχωρήσουν γρήγορα, εδώ και τώρα, οι διαδικασίες συγκρότησης της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Να γίνει πράξη η ενότητα των πολιτών, των κομμάτων, των κινήσεων που εμπνέονται από τη σοσιαλδημοκρατία, τη δημοκρατική Αριστερά, το φιλελεύθερο Κέντρο, την πολιτική οικολογία, τον προοδευτικό ευρωπαϊσμό. Την ίδια απαίτηση διατυπώνει η κοινή γνώμη σε διαδοχικές δημοσκοπήσεις. Όλες δείχνουν ότι στην κοινωνία υπάρχει η Παράταξη. (...)

Τι τροφοδοτεί όμως αυτή την απαίτηση; Γιατί οι πολίτες, από την επομένη της ψήφου που έδωσαν το 2012, εξακολουθούν επίμονα, σχεδόν προειδοποιητικά, να εκφράζουν την επιφύλαξή τους στο πολιτικό και κομματικό σύστημα; Να αμφισβητούν τα ίδια τα κόμματα που διάλεξαν; Ήταν, να μην το ξεχνάμε, οι εκλογές της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας, που αποδόμησαν το κομματικό σύστημα, που ανέδειξαν νέα κόμματα. Και όμως, αυτό το νέο δεν πείθει.

Η δυσπιστία παραμένει. Γιατί; Γιατί η κοινωνία διαισθάνεται ότι το νέο γεννήθηκε ήδη γερασμένο.

Η πιο κραυγαλέα επανάληψη του κακού παρελθόντος είναι η βεβιασμένη προσπάθεια αμοιβαίας ενίσχυσης του μικρού δικομματισμού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Ο μικρός δικομματισμός αναπαράγει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας όλα τα κόλπα της παλιάς δικομματικής αντιπαράθεσης. Λες και δεν άλλαξε τίποτα. Σαν να παίζουν τη Μεταπολίτευση σε φάρσα. Λίγο Παπάγος, λίγο Αντρέας, άντε και κάτι από Βελουχιώτη.

(...) Δεν φτιάχνουμε κόμμα, δεν φτιάχνουμε άλλη μια Κεντροαριστερά, κυκλοφορούν άλλωστε τόσες τελευταία, δεν ξεκαθαρίζουμε παλιούς λογαριασμούς γιατί δεν έχουμε, δεν πάμε για αρχηγοί, δεν σκοπεύουμε οι περισσότεροι από εμάς να μεταπηδήσουμε στην πολιτική. Δεν είμαστε «ΠαΣοΚ και συνεργαζόμενοι», δεν είμαστε «ΔΗΜΑΡ και συνεργαζόμενοι», δεν είμαστε βενιζελικοί, ούτε κουβελικοί, ούτε σημιτικοί, ούτε παπανδρεϊκοί, ούτε λυκουδικοί. Είμαστε πάνω απ' όλα ενεργοί πολίτες.

Θέλουμε να βοηθήσουμε την ανασυγκρότηση της Ελλάδας μέσω της ανασυγκρότησης της Παράταξης. Το θεωρούμε χρέος μας. Γιατί; Γιατί έτσι το αισθανόμαστε. Ισως γι' αυτό που είπε παλιότερα ο Διονύσης: «Κάποτε δέσαμε τη ζωή μας με τη μοίρα αυτού του τόπου και από τότε καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα». Τελεία.

Το νέο θα έρθει με την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και μέσω της Ευρώπης. Ούτε θέλουμε να φύγουμε από την Ευρώπη, ούτε αφήσαμε, ούτε θα αφήσουμε να μας διώξουν από αυτήν. Η Ευρώπη δεν είναι κάποιοι εκεί έξω. Είναι μέρος της εθνικής στρατηγικής ανασυγκρότησης. Οι ευρωεκλογές θα είναι ένα κρίσιμο ραντεβού. Οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού θα δώσουν τη μάχη των ευρωεκλογών σε δυσμενείς συνθήκες. Στην Ελλάδα, ακόμα δυσμενέστερες. Το ξέρουμε. Πρέπει να πείσουμε τους έλληνες και τις ελληνίδες να πάνε στις κάλπες και να πάνε όχι σαν οργισμένοι παρίες, ούτε σαν μισαλλόδοξοι εθνικιστές μιας περιθωριακής ταπεινωμένης χώρας. Αλλά ως υπεύθυνοι πολίτες, συνιδιοκτήτες της Ευρώπης και συνδιαμορφωτές ενός νέου ευρωπαϊκού οράματος. Σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα πιστεύουμε ότι πρέπει να συστρατευτούν όλες οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Γι' αυτό προτείνουμε να βρούμε συναινετικά, χωρίς εκβιασμούς και προϋποθέσεις, ένα σχήμα ενωτικής καθόδου στις ευρωεκλογές. Ενα σχήμα που θα επικυρωθεί από ανοιχτές μαζικές διαδικασίες και από τη λαϊκή συμμετοχή.

Θα συνεχίσουμε με μεγαλύτερη όρεξη μετά τη σημερινή συγκέντρωση. (...) Μόνο η κοινωνική δυναμική «από τα κάτω» θα επισπεύσει τις αποφάσεις των ηγεσιών. Μόνο η κοινωνική δυναμική «από τα κάτω» θα φτιάξει το καινούργιο. Εμείς σήμερα ήμασταν εδώ για αυτό. Και ήρθαμε για να μείνουμε.

Χαριτίνη Καρακωστάκη: «Το όνειρο της ανέλιξης και η παιδεία»

Αν κάτι αξίζει να κουβαλήσουμε στις αποσκευές μας στο νέο ξεκίνημα, αυτό είναι η κοινωνική κινητικότητα, η ανοδική κοινωνική κινητικότητα που γνώρισε η Ελλάδα μέσα σε μόλις δύο γενιές. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης η κοινωνική άνοδος δεν ήταν τόσο ραγδαία, τόσο ισομερής και τόσο καθοριστική. (...) Το όνειρο για προσωπική ανέλιξη και συνεχώς αυξανόμενη ευημερία δεν πρέπει να φύγει από τη σημερινή πολιτική ατζέντα.

Οχημα της κοινωνικής ανόδου ήταν σε μεγάλο βαθμό και η εκπαίδευση. (...) Η μεσαία τάξη αξιοδότησε πολύ ψηλά τη μόρφωση των παιδιών της και έκανε την είσοδο στο πανεπιστήμιο προτεραιότητα του οικογενειακού προϋπολογισμού. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα οι Ελληνες της νέας γενιάς να είναι πιο μορφωμένοι, πιο καταρτισμένοι (...)

(...) Αν πρέπει να τονίσω ένα πράγμα (...) με τη φωνή που νιώθω το καθήκον να φέρνω στο τραπέζι μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία των 58 και στον πολιτικό φορέα που εύχομαι να προκύψει χάρη σε αυτήν, είναι η μεγάλη, η τεράστια, σημασία που έχει και πρέπει να έχει η παιδεία μέσα στην κρίση.

Μόνο η παιδεία, τα ανοιχτά σχολεία και τα ανοιχτά πανεπιστήμια μπορούν να οδηγήσουν στην ουσιαστική ανάκαμψη. (...) Κάθε φορά που λέμε να φτιάξουμε τη χώρα τού αύριο, λέμε μία ανοησία. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε τη χώρα τού αύριο. Αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε τους πολίτες τού αύριο.

Πασχάλης Αγανίδης: «Η ανασυγκρότηση δεν είναι χόμπι»

Η φορά των πραγμάτων δεν είναι με το μέρος μας. Μας απειλεί. Είμαστε ακόμα μέσα στην κρίση, με τους περισσότερους πολίτες να μην ελπίζουν και να δυσπιστούν. Κανείς δεν αρνείται τις μεγάλες ευθύνες του χώρου μας γι' αυτό.

Ομως είμαστε ακόμα εδώ, γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανακόψουμε τη φορά των πραγμάτων. Γιατί πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι κοινωνικά και εκλογικά έρμαια της συγκυρίας. Εχουν συνείδηση, εμπειρίες, βιώματα, πολιτικές ταυτότητες με ιστορικό βάθος.

Για τους ανθρώπους του προοδευτικού χώρου αυτή είναι η ισχυρή αίσθηση του «ανήκειν» στη δημοκρατική παράταξη. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό που όλοι διαπιστώνουμε. Οτι υπάρχει μία μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των κοινωνικών προσδοκιών και της σημερινής πολιτικής γεωγραφίας, ενός αναχρονιστικού «διπόλου», που βολεύεται στις συμβιωτικές στρατηγικές μίας αφόρητης σύγκρουσης, γιατί αυτή είναι η μόνη συνθήκη για να μπορεί να αναπαραχθεί. Γι αυτό είμαστε σήμερα εδώ.

(...) Η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν είναι hobby, δεν είναι μυστικοί δείπνοι διαχείρισης φιλοδοξιών, δεν είναι μικρές παρέες, ούτε παραπολιτικά μονόστηλα. Η ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης είναι ιδέα και ως τέτοια μας υπερβαίνει όλους, από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό. Αν το καταλάβουμε αυτό θα πετύχουμε κάτι μοναδικό, αν όχι θα χάσουμε μία ιστορική ευκαιρία. 

Αποσπάσματα από τις ομιλίες στη μεγάλη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας των "58" στο Ακροπολ