Το παράλληλο σύμπαν είναι εδώ

Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Ο πιο γρήγορος τρόπος για να εκθέσει την ασημαντότητά του κάποιος που έχει περάσει η μπογιά του είναι να επιμένει ότι είναι σημαντικός. Είναι μια διαπίστωση που έκανε η αρθρογράφος της Γκάρντιαν Μπρόνγουιν Κλιουν διαβάζοντας ένα κύριο άρθρο της Οστράλιαν, στο οποίο η εφημερίδα προέβαλε τον ισχυρισμό ότι το twitter είναι η καταστροφή των δημοσιογράφων και ότι συμβάλλει στην παρακμή της δημοσιογραφίας. Σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, το twitter αποτελεί κάποιου είδους «παράλληλο μιντιακό σύμπαν». Ξεχειλίζει από ναρκισσισμό και προσφέρει ελάχιστα στην πραγματική ενημέρωση. Τελικά, συνιστά κίνδυνο για το ίδιο το ρεπορτάζ. 

Η βρετανίδα αρθρογράφος ανησυχεί για το γεγονός ότι αυτοί οι ισχυρισμοί προβάλλονται από τη μεγαλύτερη εφημερίδα της Αυστραλίας. Πότε έγιναν οι αυστραλοί δημοσιογράφοι σύγχρονοι λουδίτες για να φοβούνται ότι οι νέες τεχνολογίες θα τους φάνε τη δουλειά; Γιατί δεν βλέπουν τα σόσιαλ μίντια ως χρήσιμο εργαλείο για το επάγγελμά τους, αλλά ως απειλή που θα τους εξαφανίσει από το πρόσωπο της Γης; 

Ενδεχομένως τα ερωτήματα αυτά να αφορούν περισσότερο την περιοχή της Ωκεανίας και το λιγότερο ή περισσότερο παράλληλο σύμπαν της. Η ιστορία αυτή, όμως, μας υπενθυμίζει μερικά πράγματα που μας είναι εξαιρετικά οικεία. Το ένα είναι ότι η δημοσιογραφία απειλείται πολύ περισσότερο από φορείς της εξουσίας που εμφανίζουν έντονα συμπτώματα δυσανεξίας απέναντί της. Το δεύτερο είναι ότι κινδυνεύει κυρίως από τους ίδιους τους δημοσιογράφους. Ή, μάλλον, από εκείνους τους δημοσιογράφους που θεωρούν δευτερεύουσας σημασίας την προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης, κλείνουν τα αυτιά τους στις επιθέσεις που δέχονται συνάδελφοί τους για τη δουλειά τους, αδιαφορούν για τους βαρείς χαρακτηρισμούς και τις απειλές και δεν έχουν να πουν τίποτε για τις υποδείξεις και την έρπουσα απαίτηση για συμμόρφωση. 

Ολα αυτά συμβαίνουν πολύ μακριά από τη Βρετανία και ακόμη πιο μακριά από την Αυστραλία. Δυστυχώς, όμως, συμβαίνουν πολύ κοντά σε εμάς. Για την ακρίβεια, συμβαίνουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Είναι θλιβερό να ξεσκονίζει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών τον Κώδικα Επαγγελματικής, Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης για να υποδείξει στον σκιτσογράφο των ΝΕΩΝ Δημήτρη Χαντζόπουλο πώς να κάνει τη δουλειά του και να μην επαναστατεί από τη λογοκριτική διάθεση ενός κόμματος και την ασυγκράτητη επιθετικότητα του επίσημου οργάνου της προπαγάνδας του. Είναι ανησυχητικό να λειτουργεί ένα συνδικαλιστικό όργανο σαν ιερατείο δεοντολογίας, είναι ενοχλητική η επιλεκτική ευαισθησία του και σκανδαλώδες να συμμετέχει στο λιντσάρισμα ενός μέλους του. 

Ολα αυτά θα φαίνονταν τουλάχιστον παράξενα στη βρετανίδα αρθρογράφο και στους αυστραλούς λουδίτες. Αλλά όχι σε εμάς. Γιατί στην πραγματικότητα το παράλληλο σύμπαν είναι εδώ.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ