Ο φιλος μου ο Γιάννης

Του Σπύρου Λυκούδη
Πολλά γράφονται και θα γραφτούν για τον Γιάννη Μπανιά αυτές τις μέρες. Του αξίζουν όλα. Μια μακρά διαδρομή αγώνα και προσφοράς η ζωή του.Η αναγνώριση και οι έπαινοι όλων θα συνοδεύουν το μακρύ του ταξίδι.Εγώ όμως σήμερα θρηνώ τον Γιάννη. Θρηνώ τον φίλο μου. Θρηνώ για τη σημερινή μας ορφάνια. Τρέχω πίσω στα χρόνια της νιότης μας, στα χρόνια του απόλυτου, γι’ αυτό και τυφλού, αλλά και γι’ αυτό πάναγνου έρωτά μας για την Αριστερά.Γνώρισα τον Γιάννη όταν γύρισε στην Ελλάδα μετά την απέλασή του από το Γκρατς.Πιτσιρικάς εγώ, έτρεχα πίσω από τον αδερφό μου τότε και γνώριζα μαζί του το ένα μετά το άλλο μυθικά για μένα ηγετικά στελέχη εκείνης της εποχής. 
Τον Ανδρέα, τον Αριστείδη, τον Χρόνη, τον Γιάννη.Βρεθήκαμε πιο κοντά στα φοιτητικά μου χρόνια. Γραμματέας της Σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη ο Γιάννης Μπανιάς, ο "εξόριστος" στην πατρίδα του.Ο θαυμασμός μου μέγας.Όχι μόνο γιατί για εμάς τους "μικρούς" εκείνες τις σκληρές εποχές οι ασυμβίβαστοι ήταν πρότυπα, αλλά γιατί ο Γιάννης τον άξιζε τον θαυμασμό.Γίναμε φίλοι και στα κατοπινά χρόνια μια παρέα κολλητών, ο Γιάννης, ο Αλέκος, ο Βασίλης, ο Θανασάκης και άλλοι και άλλες.Ταιριάζαμε και στα "απ' έξω".Αγαπούσαμε την μπάλα -κόκκινος αυτός, πράσινος εγώ-, το κρασί, το ξενύχτι, τον χορό.Και τώρα φεύγει "πάνω στην άνοιξη" που θα έλεγε και ο Βάρναλης. Φεύγει ο φίλος μου ο καλός. Μου μένουν όσα έχουμε περάσει μαζί, τα καλά. Αφήνω πίσω τα άχαρα. Κρατάω τις τρυφερές μας και αγαπημένες πλευρές. Την πλάκα που του κάναμε στα αποτυχημένα του ψαρέματα και την τσαντίλα του.Τα χταπόδια της Αίγινας. Την πόκα μας.Και κρατάω στο τέλος το χιούμορ, αυτό το απίστευτο, εσωτερικό κυρίως ειρωνικό του χιούμορ.Θυμάμαι, ένα βράδυ την περίοδο λίγο μετά την πτώση της χούντας, όλη η παρέα, σε φάση ολοήμερης πολιτικής δουλειάς και συχνότατου βραδινού ξενερώματος.
Είναι σχεδόν ξημερώματα και βγαίνουμε από ένα club στην Πατησίων μετά από μια νύχτα ξέφρενου χορού.Στην πόρτα λέει ο πορτιέρης στον Γιάννη, ο Αλέκος κι εγώ δίπλα του.
"Πολύ χορευτική η παρέα σου. Πού είσαστε όλο το προηγούμενο διάστημα; Πού εμφανιζόσαστε;"Δεν εμφανιζόμαστε πουθενά άνθρωπέ μου, πριν. Εξαφανιζόμαστε!" του απαντά ο Γιάννης, με εμάς κατουρημένους στα γέλια και τον πορτιέρη να μην καταλαβαίνει τι του λέει. Αντίο, φίλε μου. Αντίο, Γιάννη μου.

 Πηγη: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ