Η ψυχολογία του θύματος είναι απαραίτητο στοιχείο στην εθνική συνείδηση, θα σκεφτεί ο καθένας που διαβάζει μια οποιαδήποτε εθνική ιστορία. Οι εθνικές ιστορίες δύσκολα γράφονται, επειδή τα έθνη όλα άργησαν να δημιουργηθούν και πάντα μπλέκονται στο παρελθόν με άλλα έθνη, ακόμα κι αν στο παρόν έχουν ξεμπλέξει, όταν όμως βρουν μια μάχη, έναν πόλεμο, μια επίθεση, μια πολιορκία, μια συκοφαντία, μια περίοδο φτώχειας, μια κάποια δυστυχία τέλος πάντων που έπληξε όλη την ομάδα, από τη φτωχολογιά μέχρι τον βασιλιά, τότε παίρνουν τη μαγιά για να φτιάξουν συνειδήσεις εθνικές και συλλογικές.
Τα λέω αυτά επειδή πάλι κουβεντιάζουμε για τη Μακεδονίγια. Τη γράφω έτσι για να συνεννοούμαστε και για να προτείνω μια απλή σύνθετη ονομασία. Αφού δεν μας άρεσε εκείνη η σύνθετη που είχαν το 1990 και κάναμε όση επίδειξη δύναμης κάναμε ως κράτος και ως έθνος. Νομίζοντας ίσως ότι τονώνουμε τη δική μας εθνική συνείδηση, λες και δεν είχαμε αρκετές περιόδους που να προσφέρονται για συλλογική θυματοποίηση και άρα τέτοιου είδους τόνωση. Ή λες και ήταν τόσο αδύνατη η εθνική μας συνείδηση που μόνο με επίδειξη δύναμης σε κάποια άλλη, ακόμα πιο αδύνατη, θα ένιωθε καλά. Κι από ονόματα δεν μας έφτανε η Ελλάδα και τα παράγωγά της (για να θυμηθούμε κι άλλη ένδοξη έννοια της αξέχαστης εκείνης περιόδου και των μεγαλειωδών αδιεξόδων που πολυτελώς δημιούργησε). Έπρεπε να τα μονοπωλήσουμε όλα, σύνθετα, παράγωγα, συνώνυμα κι ομώνυμα, για να δικαιώσουμε το ανάδερφο κλείσιμο στον εαυτό μας.
Εκείνο που κάναμε και πετύχαμε λοιπόν με όλ’ αυτά, και τώρα νομίζω το βλέπουμε πια ξεκάθαρα, είναι να προσφέρουμε στη γείτονα χώρα την περίοδο θυματοποίησης που χρειαζόταν για να χαλυβδώσει και γαλβανίσει (κι όποιο άλλο ρήμα σχετικό θέλετε) τις εθνικές της συνειδήσεις. Για φανταστείτε μια μικρή χώρα με ανθρώπους που νιώθουν λίγο Βούλγαροι και πολύ Γιουγκοσλάβοι, αλλά πάει η Γιουγκοσλαβία, τους τέλειωσε και τους άφησε ορφανούς, για φανταστείτε τι πρόβλημα ταυτότητας έχει… Καταθέτει το όνομά της, αυτό που χρησιμοποιούσε τόσα χρόνια, και ξαφνικά η περιφερειακή υπερδύναμη, η εκλεκτή της Δύσης, με τα λεφτά και τους μεγάλους δρόμους, και τις μεγάλες ιδέες, της λέει, α, όχι, δεν μπορείς να το χρησιμοποιείς! Κι αρχίζει η καταδίωξη, τα βέτο, οι επιθέσεις στους διεθνείς οργανισμούς, τα εμπάργκο. Πώς να μην αναπτυχθεί μετά απ’ αυτά η απαραίτητη αίσθηση καταδίωξης που τρέφει τις εθνικές συνειδήσεις;
Αν η Ελλάδα δεν είχε δείξει τόσο εχθρικές διαθέσεις για την αδύναμη γείτονα, θα έπρεπε να την εφεύρει η αδύναμη γείτων. Οι άνθρωποι εκεί δεν ένοιωθαν απόγονοι του Μεγαλέξανδρου το 1995, όταν είχαν γλιτώσει τη μικρή τους χώρα από τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, αλλά τώρα, μετά τις άοκνες προσπάθειες του Σαμαρά και των επιγόνων του, είναι σίγουροι πως κατάγονται απευθείας από τους αρχαίους Μακεδόνες.
Κι εμάς τι μας νοιάζει ωστόσο; Αν δεν τους δεχόμαστε σαν αδέρφια, πράγμα που μερικοί από μας μπορούν να το κάνουν χάρις στη διεθνιστική κουλτούρα τους, θα πρέπει να συνεχίσουμε να τρέφουμε με την καταδίωξη μας την εθνική τους συνείδηση. Με δικά μας έξοδα και ενέργειες. Ίσως αυτό είναι πιο αδερφικό κατά βάθος, ίσως να είναι του Σαμαρά ο έφιππος ανδριάντας στα Σκόπια, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Η άλλη λύση είναι να πάψουμε σιγά- σιγά να ασχολούμαστε με αυτή την υπόθεση, διακριτικά και φιλικά να αλλάξουμε τακτική. Είμαστε και απόγονοι του Οδυσσέα στο κάτω- κάτω, όχι μόνο του Μεγαλέξανδρου. Διαλέγουμε και παίρνουμε.
πηγή: www.protagon.gr
No comments:
Post a Comment