Aς τους διώξουμε

Του Κώστα Γιαννακίδη

Έγραψα για τον ρεαλισμό των ξένων, πιθανολογώντας ότι θα μας είναι περισσότερο χρήσιμος από το πατριωτισμό των Ελλήνων. Άλλωστε ο δρόμος αυτής της χώρας προς την καταστροφή ήταν πάντα στολισμένος με δάφνες και εθνικά χρώματα. Όπως ήταν θεμιτό και αναμενόμενο, το άρθρο δεν συγκέντρωσε θετικά σχόλια από το σύνολο των αναγνωστών του. Λογικό. Μάλιστα ένας εξ' αυτών μου έγραψε ότι μπορεί να τα ξαναπούμε και με τα όπλα, ενώ στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο κατέφτασαν αρκετές κομψές και ορισμένες άγαρμπες ενστάσεις. Κατάλαβα λοιπόν, με κάποια καθυστέρηση είναι η αλήθεια, ότι ιστορικά η έννοια του δωσιλογισμού επανακάμπτει. Το ξανασκέφτηκα. Και αν τελικά έχουν δίκαιο όλοι αυτοί που βάζουν τη λεβεντιά πάνω από τα μετρητά και τα ιερά πιο ψηλά από τα ασφάλιστρα κινδύνου; Μήπως, τελικά, το αίτημα που πρέπει να μας συσπειρώσει είναι η φυγή της τρόικας ή, τέλος πάντων, η δυναμική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου;

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι οι φωνές της γενναιότητας κάνουν την οργή μας αγρίμι στο κυνήγι των ξένων. Μάλιστα κατά την άτακτη φυγή τους, σκορπούν στο τιμημένο ελληνικό χώμα και όλες τις απαιτήσεις για τα τελευταία δάνεια που λάβαμε. Οι δανειστές έφυγαν, κανένας δεν άπλωσε χέρι στον εθνικό μας πλούτο, επιτέλους μόνοι! Έχει κανείς καμιά ιδέα για το πως θα πληρωθούν οι μισθοί του Νοεμβρίου; Και εντάξει, θα αξιοποιήσουμε τα πετρέλαια, τα ορυκτά, τις μετοχές της Τράπεζας Ανατολής και την αγάπη του Πούτιν. Όμως μέχρι να κολυμπήσουμε στο μετρητό, υπάρχει καμιά πραγματικά καλή ιδέα; Εννοείται ότι αφού ξεκινήσαμε δυνατά και εθνικά, μπορούμε να θεωρήσουμε απεχθές, παράνομο, το δημόσιο χρέος και να σταματήσουμε τις πληρωμές. Καλό, όμως θα αναστήσουμε την Αλβανία του Χότζα εντός ελληνικής επικράτειας. Στο μεταξύ θα έχει μπει ο Δεκέμβριος και ακόμα δεν θα υπάρχουν μετρητά για τους μισθούς και τις συντάξεις.

Εναλλακτικό σενάριο: δεν διώχνουμε τους δανειστές μας, αλλά βάζουμε μπροστά τον Σαμαρά για να πετύχει την επαναδιαπραγμάτευση. Αλλά ο πρόεδρος Αντώνης, που εφοδεύει με την ορμή του Παύλου Μελά, πάει και σπάει τα μούτρα του στην άρνηση των δανειστών μας. Ναι, υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο, να απορρίψει η Μέρκελ τους όρους του Σαμαρά. Εδώ, βέβαια, μπορούμε να παίξουμε τη μπλόφα μας: χρεοκοπούμε και τους παίρνουμε στον όμορφο λαιμό μας. Και αν μας πουν ότι «τα βλέπουν»; Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Σαμψών με τους αλλόφυλους, αλλά δεν νομίζω ότι του βγήκε.

Το τρίτο σενάριο σκίστηκε πριν καν γραφτεί. Ήταν το χέρι του Παπανδρέου να πετύχει καλύτερους όρους δανεισμού, επιδεικνύοντας αποτελεσματικότητα στο έργο του. Δεν το έκανε για λόγους που οφείλει να εξηγήσει σε μας και στην ιστορία.

Και τώρα ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, στο βουητό από τις φωνές που υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια, μαζί με την αξιοπρέπεια μας. Μπορούμε να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε; Θα σας πω εγώ τι θέλουμε: δάνεια μακράς διάρκειας, με φιλικό επιτόκιο και σταδιακή, προσαρμογή με όρους και συνθήκες που δεν προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας, δεν υπονομεύουν το βιοτικό μας επίπεδο και δεν εκποιούν τον εθνικό μας πλούτο. Δεν είναι τέλειο; Είναι. Μπορεί μάλιστα να είναι ηθικά σωστό και ιστορικά δίκαιο. Δεν το δέχονται οι δανειστές μας. Ούτως ή άλλως δεν ευθύνονται αυτοί για τη φοροδιαφυγή, τη διοικητική ανεπάρκεια και την πολιτική δολιότητα. Και αυτό φτάνει για να προσδιορίσει την αλήθεια. Οι δανειστές θέτουν τους κανόνες, όχι οι δανειολήπτες. Αυτό δεν μας εμποδίζει να επιλέξουμε τη δική μας οδό της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας. Ας πούμε για σας μπορεί να είναι αναξιοπρεπής καταναγκασμός η τοποθέτηση επιτρόπου στα δημοσιονομικά της χώρας. Για άλλους, όμως, η ταπείνωση θα είναι μεγαλύτερη αν δεν πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Κοντός ψαλμός. Αν δεν χορηγηθεί εγκαίρως η έκτη δόση θα έχουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε και από την άλλη πλευρά του φράχτη δοκιμάζοντας αντοχές και λεβεντιά.

Πηγή: www.protagon.gr