Υπήρξε και έλληνας Μπρέιβικ

Tου Θανάση Χειμωνά

Χίλιες πεντακόσιες σελίδες, κύριοι... Αυτό είναι βιβλίο! Πας στα Κουφονήσια, αρχίζεις να το διαβάζεις στην παραλία παραμονές Δεκαπενταύγουστου και το τελειώνεις 2 Σεπτεμβρίου - μία ημέρα προτού γυρίσεις στην Αθήνα για τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ ή για τη χειμερινή πρεμιέρα των «Αγανακτισμένων» (ανάλογα, φυσικά, με τις πολιτικές σου πεποιθήσεις).

Πρόκειται βεβαίως για το «πόνημα» του Αντερς Μπρέιβικ, του «νορβηγού μακελάρη», όπως ευφάνταστα(;) τον ονόμασαν τα ελληνικά κανάλια, ο οποίος σκότωσε δεκάδες συμπατριώτες του στο πιο στυγνό ίσως έγκλημα εν καιρώ ειρήνης στην Ιστορία.

Το «2083» (σχεδόν εκατό χρόνια μπροστά από το «1984» του Τζορτζ Οργουελ - ούτε ο Βασίλης Δανιήλ να ήτανε…) φυσικά δεν το διάβασα. Ετσι, αναγκάζομαι να στηριχτώ στα αποσπάσματα που μας μετέφεραν διάφορες ειδησεογραφικές πηγές. Αλλά και χωρίς αυτές, πάλι δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ολα όσα υποστηρίζει ο ακροδεξιός κατά συρροήν δολοφόνος (serial killer) μου είναι πολύ, μα πολύ γνωστά. Εχουν γραφεί άπειρες φορές σε ντόπια μπλογκ, σε ντόπιες εφημερίδες, έχουν ακουστεί στο ελληνικό ραδιόφωνο, έχουν παίξει στην ελληνική τηλεόραση. Και προσοχή! Οχι υποχρεωτικά από ακροδεξιές πένες και ακροδεξιά χείλη αντιστοίχως!

Τι απ' όλα σας φαίνεται καινούργιο, πρωτάκουστο ή πρωτοφανές; Η εθνική υπερηφάνεια; Η μουσουλμανική απειλή; Οι καλοί Σέρβοι και οι κακοί Αλβανοί; Μέχρι και για ελληνική επανακατάκτηση της Κωνσταντινούπολης μιλάει ο Μπρέιβικ - ο οποίος κάνει μπαμ πως παραείναι ενημερωμένος στα «δικά μας» θέματα και σίγουρα έχει πολύ καλά κονέ στη χώρα μας. Μάλιστα, σε πολλά θέματα, ο τύπος είναι πολύ πίσω! Κατ' αρχήν, και σε αντίθεση με ένα τεράστιο ποσοστό συμπατριωτών μας, δεν είναι αντισημίτης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως κάποιοι Ελληνάρες έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν σιωνιστή. Επίσης - από αυτά τουλάχιστον που έχω ακούσει - δεν είναι καν ομοφοβικός. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα του 2011 εκφράσεις τύπου «Ντιντής» εκστομίζονται ακόμα και από τα πιο επίσημα στόματα.

Για μένα, η πιο ενδιαφέρουσα διαπίστωση μέσα σε αυτό το αχανές παραλήρημα είναι η απορία του Νορβηγού για το πώς στην Ελλάδα, η οποία διαθέτει το πιο αντιμουσουλμανικό ρεύμα σε όλη την Ευρώπη (προσωπικά δεν διαφωνώ), τα εθνικιστικά κόμματα δεν έχουν μεγάλη επιρροή στο εκλογικό σώμα. Η απάντηση είναι προφανής: γιατί η ρητορική του μίσους και της μισαλλοδοξίας δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των ακροδεξιών. Σχεδόν όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή διαθέτουν (άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο) βουλευτές που έχουν εκφράσει κατά καιρούς ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις. Βουλευτές που προέρχονται από την ακραιφνή Ακροδεξιά, τη «λαϊκή» Δεξιά περασμένων «σκοτεινών» εποχών αλλά και από μια διεστραμμένη Αριστερά η οποία - μετά την κατάρρευση του λεγόμενου Υπαρκτού Σοσιαλισμού - μπασταρδεύτηκε με τον άκρατο εθνικισμό... Εννοείται πάντως, πως έξω από τους τοίχους του Κοινοβουλίου τα πράγματα αγριεύουν ακόμα περισσότερο. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, Μέσα και μπλογκ που σέβονται τον εαυτό τους έχουν φιλοξενήσει κατά καιρούς ποικίλους τύπους ρατσιστικής λεκτικής βίας, η οποία ξεκινάει από αμόρφωτους αγανακτισμένους χωρικούς με καραμπίνες που «απειλούν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους» και φτάνει μέχρι καθηγητές πανεπιστημίου, ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης και δηλωμένους Αριστερούς που ικετεύουν για μια δυναμική αντίδραση απέναντι στους βάρβαρους μουσουλμάνους που «θα φορέσουν μπούρκα» στις κόρες μας και «θα τους κόψουν την κλειτορίδα» - συγχέοντας τους φανατικούς και τους ακραίους με πρόσωπα της διπλανής πόρτας.

Ας μην ξεχνάμε πως η πατρίδα μας έχει κι αυτή να παρουσιάσει έναν μικρούλη Μπρέιβικ. Τον θυμάστε; Τον έλεγαν Παντελή Καζάκο και, μια ματωμένη νύχτα του 1999, άρχισε να πυροβολεί όποιον μετανάστη βρήκε μπροστά του. Θυμάστε το αποτέλεσμα της πράξης του; Σκότωσε δύο και καθήλωσε άλλους τόσους σε αναπηρικά καροτσάκια.

Κανείς δεν αμφισβητεί πως τόσο ο Μπρέιβικ όσο και ο Καζάκος είναι ψυχοπαθείς. Δεν νοείται κατά συρροήν δολοφόνος με σώας τας φρένας. Τα εγκλήματά τους όμως είχαν ένα ιδεολογικό πρότυπο το οποίο από κάπου ξεσήκωσαν. Λένε πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη. Προφανώς ούτε στον ρατσισμό. Κάποιοι υποστηρίζουν πως άλλο οι ιδέες και άλλο οι πράξεις. Και όμως… Οι ιδέες, συνήθως, ενηλικιώνονται σε πράξεις. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στη Νορβηγία, αλλά το θεωρώ απίθανο να επικρατεί ο εθνικιστικορατσιστικός χαμός που συναντάμε στη χώρα μας. Μήπως έφτασε η ώρα να μπει ένα τέλος στα κηρύγματα μίσους; Μήπως θα ήταν καλό οποιοσδήποτε προτρέπει σε πράξεις βίας (όχι υποχρεωτικά φυλετικής) να λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη; Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να μπει μια τάξη στη ζούγκλα που ονομάζεται ελληνικό Διαδίκτυο;

Βέβαια, ορισμένοι θα βγουν και θα σκούζουν για τη «φίμωση της δημοκρατίας» επικαλούμενοι τον Βολταίρο - λες και ο κορυφαίος διαφωτιστής είναι ο απολογητής του εθνοφυλετικού μίσους. Δεν πειράζει… Καλύτερα μερικές εκατοντάδες που θα φωνάζουν παρά 76 νεκροί.

* Ο Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ