«Να απαλλαγούμε επιτέλους απ’ αυτό το παλιό φορτίο»

Με το «Ρεμίξ» τα τραγούδια σου επιστρέφουν στη μορφή που γεννήθηκαν; Ποια ήταν η αφετηρία για την απόφασή σου να βγάλεις το βύσμα απ’ την πρίζα αυτών των τραγουδιών;

Η ιδέα γεννήθηκε πέρσι το καλοκαίρι, στην περιοδεία που κάναμε με τον Ζιώγαλα και τον Φάμελλο. Άρχισα να αισθάνομαι πως μετά από μια περίοδο που έπαιζα με μεγάλη ηλεκτρική μπάντα με πνευστά, είχα ανάγκη από αφαίρεση και απλότητα. Από έναν πιο ζεστό, ακουστικό ήχο. Στην ουσία είχα την ανάγκη ν’ ανακαλύψω ξανά τα τραγούδια μου από μια άλλη οπτική.

Έχοντας ήδη κάνει κάποιες εμφανίσεις με αυτό σχήμα, ανακάλυψες κάποια τραγούδια σου που σου αρέσουν περισσότερο σε αυτήν τη μορφή; Αν ναι, ποια και γιατί;

Η «Δίψα» με μπουζούκι, το «Βάλε μου δύσκολα» με ούτι και αραβικά βιολιά, τα «Ψέματα», η «Δικιά μου Ελλάδα» με το κοντραμπάσο και το σόλο του τζουρά που είχα χρόνια να το πω και είναι ξανά επίκαιρο. Αυτό που με συγκινεί στις νέες εκτελέσεις είναι ότι ανακαλύπτω κι εγώ ο ίδιος πως τα τραγούδια μου έχουν βαθύτερη σχέση με την παράδοση απ’ όσο νόμιζα. Τα ρεμπέτικα, τα δημοτικά, τα μικρασιάτικα, τα νεότερα λαϊκά, έχουν ποτίσει τη δουλειά μου απ’ τα πρώτα χρόνια των Φατμέ. Απλώς, τις περισσότερες φορές αυτές οι επιρροές κρυβόντουσαν πίσω απ’ τον ηλεκτρικό ήχο. Τώρα, με αυτό το «ανάποδο» ρεμίξ, βγαίνουν σε πρώτο πλάνο. Στον τελευταίο μου δίσκο λέω κάπου «είμαι ένας ευγενής αλήτης, ροκάς Ανατολίτης». Μέχρι τώρα ο ροκάς είχε το πάνω χέρι, τώρα είναι η ρεβάνς του Ανατολίτη.

Πιστεύεις πως ένας χώρος σαν το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου μπορεί να επηρεάσει την ατμόσφαιρα μιας συναυλίας;

Σαφώς, ο χώρος ασκεί καταλυτική επίδραση και στους καλλιτέχνες και στο κοινό. Μια παράσταση μπορεί να μεταμορφωθεί ανάλογα με το θέατρο. Οι συγκεκριμένες παραστάσεις, βέβαια, θα είναι διαφοροποιημένες σε σχέση με του χειμώνα. Θα συμπεριλάβουμε κι άλλα τραγούδια, μεταξύ των οποίων κι ένα ακόμα, καινούργιο, με τον αινιγματικό τίτλο «Ίσως». Επίσης, την Παρασκευή θα έχουμε και πανσέληνο!

Θέλεις να μας πεις μερικές λεπτομέρειες για την κυκλοφορία του βιβλίου σου, που συγκεντρώνει τους στίχους και τη μουσική που έχεις γράψει όλα αυτά τα χρόνια;

Όπως λέω στον πρόλογο του βιβλίου, είμαι ένας μουσικός αυτοδίδακτος που διδάχτηκε από άλλους αυτοδίδακτους. Το έχει, φαίνεται, η ράτσα των τραγουδοποιών. Μυήθηκα στα μυστήρια της μουσικής από ένα πικάπ, όπου έλιωνα τους αγαπημένους μου δίσκους μέχρι ν’ αρχίσω να παίζω στην κιθάρα κάτι που να μοιάζει έστω και λίγο με αυτό το μαγικό πράγμα που άκουγα στο βινύλιο. Τα ακόρντα τα έμαθα από ένα μικρό βιβλιαράκι, έναν πρακτικό οδηγό εκμάθησης που μου έφερε η μητέρα μου όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου. Είχε τα εικονίδια με τις 6 χορδές και τις θέσεις των δαχτύλων. Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να βγάλω το δικό μου βιβλίο: όλα τα τραγούδια που έχω ηχογραφήσει μέχρι σήμερα, με τους στίχους ταξινομημένους αλφαβητικά και τα εικονίδια των ακόρντων.

Το καινούργιο σου τραγούδι λέγεται «Βουτάμε Γυμνοί». Θέλεις να μου πεις περισσότερα πράγματα για τα άγχη που εκφράζει το τραγούδι σου;

Δεν είχα την οικονομική κατάσταση στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Και σαφώς δεν είναι αυτό το θέμα του τραγουδιού. Το έγραψα το περασμένο καλοκαίρι στο Πήλιο, μέσα στην ανεμελιά των διακοπών, με φίλους, γυναίκες, παιδιά, εκδρομές, παιχνίδια στη θάλασσα και ξενύχτια κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό. Βέβαια, μέσα σε όλα αυτά δεν έλειπαν και οι συζητήσεις για την κρίση, οικονομική, πολιτική και ηθική. Αλλά, τελικά, ίσως λόγω εποχής και περιβάλλοντος υπερίσχυσε η ανάγκη για μια «νέα χαρά», η ανάγκη να βουτήξουμε γυμνοί. Για μένα ο στίχος-κλειδί του τραγουδιού είναι «Μα τι ’ναι αυτά που φοράμε / κι από ποιαν εποχή / στη σκιά τα πετάμε και βουτάμε γυμνοί». Ν’ απαλλαγούμε, επιτέλους, από αυτό το παλιό φορτίο, από αυτό το βάρος, τα παλιά ρούχα, την παλιά ξύλινη γλώσσα, τις παλιές χρεοκοπημένες ιδεολογίες που κάποτε ήταν πρόοδος και τώρα μόνο αντίδραση. Να τελειώσει, επιτέλους, αυτή η ατελείωτη εποχή της Μεταπολίτευσης.

Έχεις ενοχληθεί από τον τρόμο των δελτίων ειδήσεων, όπως φαίνεται στην αρχή του βιντεοκλίπ του ίδιου τραγουδιού;

Τρομολαγνεία και χυδαίος, αδίστακτος λαϊκισμός είναι τα δύο τέρατα της τηλεόρασης. Τα σκήπτρα, ως γνωστόν, τα κρατούν κάποια από τα ιδιωτικά κανάλια. Οπότε, το βιντεοκλίπ παίζει, προς το παρόν, μόνο στο προσωπικό μου κανάλι στο YouTube!

Συναυλία με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, «Ρεμίξ», 1-2/7, 21:30. Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. www.greekfestival.gr

Πηγή: Lifo