«Σοσιαλισμός και αναδιανομή του εισοδήματος»

Βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές και Δημοκρατικό Σοσιαλισμό προτείνει για την έξοδο από την κρίση ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, κρίση που βρήκε μια εύθραυστη ελληνική οικονομία εξαιτίας του άναρχου νεοφιλελευθερισμού που εφήρμοσε ο δικομματισμός.

Ο Φώτης Κουβέλης μίλησε στο SPNews και στον Δημήτρη Συρμάτση για τον Λάκη Σάντα, την οικονομία , την Αριστερά αλλά και τις επιθέσεις πολιτών στους πολιτικούς, τις οποίες χαρακτήρισε αποσπασματικές ενέργειες οι οποίες δεν συγκροτούν λαϊκό κίνημα ενώ ήταν κάθετος ότι αν στέλεχος της ΔΗΜ. ΑΡ. πραγματοποιούσε παρόμοια ενέργεια , ο ίδιος θα την αποδοκίμαζε και το στέλεχος θα ήταν εκτός της παράταξης.

κ. Κουβέλη, ας μιλήσουμε λίγο πρώτα για τον Λάκη Σάντα. Πείτε μας δύο λόγια για αυτόν.

Ο Λάκης Σάντας είναι ο μεγάλος αγωνιστής, της Εθνικής Αντίστασης, των δημοκρατικών αγώνων του τόπου για δημοκρατία ,ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία. Αφήνει βαθύ αποτύπωμα στη νεότερη ιστορία του τόπου. Ένα παράδειγμα συγκλονιστικό ένα παράδειγμα που πρέπει να διδάσκει.

Εκείνο που χαρακτήριζε τον Λάκη Σάντα σε όλη του τη ζωή, ήταν η σεμνότητά του. Σεμνότητα που αντιστοιχεί και ανήκει στους μεγάλους. Ήταν ένας μεγάλος Έλληνας , ένας πατριώτης , ένας αγωνιστής της Αριστεράς και της Δημοκρατίας.

Μιλήσατε για «σεμνότητα». Αισθάνεστε ότι έλειψε από την πολιτική ζωή αυτή η αρετή ;

Ναι. Η σεμνότητα απουσιάζει και σε πάρα πολλές εκφάνσεις της πολιτικής ζωής κυριαρχεί ο ήχος, ο περιττός, ο ήχος που δεν παράγει αποτέλεσμα. Δυστυχώς σε μεγάλο μέρος, η πολιτική αναλώνεται στην λεγόμενη επικοινωνιακή διαδικασία. Ο πολιτικός λόγος είναι ξύλινος. Βεβαίως δεν αφορά σε όλους, υπάρχουν πολιτικοί που τιμούν την ιδιότητα του εκπροσώπου του Ελληνικού λαού.

Τον χαρακτηρίσατε σύμβολο της αντίστασης. Στην δύσκολη αυτή εποχή, υπάρχει ανάγκη για νέα σύμβολα που μπορούν να μας οδηγήσουν στο αύριο ; και ποια μπορεί να είναι αυτά ;

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, η ιστορία διδάσκει. Και εκείνο που πρέπει να διδασκόμαστε από την ιστορία, στη βάση των νέων δεδομένων είναι ότι όλοι και όλες πρέπει να αναζητήσουμε την αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα στη συλλογική δράση. Δεν υπάρχουν πλέον ατομικές λύσεις, υπάρχουν συλλογικές ρυθμίσεις, μέσα στις οποίες ο καθένας και η καθεμιά βεβαίως μπορεί να διεκδικεί και να επιζητεί και την επίλυση του προσωπικού του προβλήματος.

Τελικά τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτό το σημείο ως χώρα; Λάθος μοντέλο, ελληνικές παθογένειες ή και τα δύο μαζί ;

Και τα δύο μαζί. Η οικονομική κρίση, με τα παγκόσμια και τα ευρωπαϊκά της χαρακτηριστικά. Και η παγκόσμια κρίση, στοιχείο και πυρήνας του περιεχομένου της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής πολιτικής, συναντήθηκε με μια εύθραυστη ελληνική οικονομία. Μια οικονομία που παρήχθη από ένα πελατειακό κράτος, από το στερεότυπο του πολιτικού δικομματισμού, που μαζί με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, διαμόρφωσε μια οικονομία που αν μη τι άλλο οδήγησε στις σημερινές καταστάσεις της ανεπάρκειας.

Μια οικονομική πολιτική ενός πολιτικού συστήματος του νεοφιλελευθερισμού που παρήγαγε τις μεγαλύτερες σε ολόκληρη της Ευρώπη κοινωνικές ανισότητες. Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι η ανεργία καλπάζει σήμερα πάνω από το 15,2 % και εδώ και χρόνια σταθερά οι συμπολίτες που ζουν κάτω από το όριο της βιωσιμότητας, στο πλαίσιο της φτώχειας, ξεπερνάνε το 25% . Αυτά είναι γεννήματα μιας πολιτικής που παρήγαγε, επαναλαμβάνω το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού που υπηρέτησε έναν άναρχο νεοφιλελευθερισμό στη χώρα μας.

Πιστεύετε ότι είμαστε πειραματόζωα ;

Είμαστε οι πρώτοι. Οι πρώτοι που αναμφισβήτητα δεχθήκαμε τις μεγάλες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, στην βάση και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών αυτής της εύθραυστης ελληνικής οικονομίας. Ακολουθούν κι άλλες χώρες, η Πορτογαλία , η Ισπανία αλλά και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που είναι πλέον υπερχρεωμένες.

Βεβαίως το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα έχει τα δικά του χρώματα και τα δικά του χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα είναι και ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το μοντέλο του μέλλοντος. Εγχώρια αλλά και παγκόσμια.

Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός. Και σας το λέω επιγραμματικά. Αλλά για να φτάσουμε εκεί πρέπει να γίνουν πολλές μεταρρυθμίσεις. Οι βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές είναι αναγκαίες. Για αυτό και θητεύω και υπερασπίζομαι την Αριστερά που υποστηρίζει τις βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές, μέσα από τις οποίες είναι δυνατόν στον δημοκρατικό δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, να συναντήσουμε κάποια στιγμή τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, και προφανώς με ανακατανομή των μέσων παραγωγής και με αναδιανομή του εισοδήματος.

Ας κλείσουμε μιλώντας για την Αριστερά. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, πολλοί θεωρούν ότι θα έπρεπε να «αφήσει» την αντικαθεστωτική στάση και να συμμετέχει στις λύσεις. Ποια είναι η δική σας άποψη ;

Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να διεκδικεί ακριβώς τις μεταρρυθμίσεις οι οποίες είναι η πρώτη απάντηση στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την χώρα, που βρίσκεται σε βαθειά οικονομική κρίση, σε βαθειά ύφεση, με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.

Και αυτό είναι η υπεύθυνη στάση μιας Αριστεράς, η οποία αισθάνεται την ευθύνη της απέναντι και στη χώρα και στην κοινωνία και στους πολίτες. Ακριβώς για αυτό το λόγο η Δημοκρατική Αριστερά προωθεί τον Αριστερό μεταρρυθμισμό της, προς την κατεύθυνση αντιμετώπισης και των άμεσων και των μέσω-βραχυπρόθεσμων αλλά και των μακρινότερα ευρισκομένων προβλημάτων αυτού του τόπου. Με το δεδομένο ότι ο δρόμος για την έξοδο από την οικονομική κρίση, ο δρόμος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας, λυπάμαι αλλά θα είναι μεγάλος.

Τέλος, θα ήθελα ένα σχόλιο για τις επιθέσεις πολιτών εναντίον πολιτικών. Πιστεύετε ότι είναι κατευθυνόμενες ; Που μπορούν να οδηγήσουν ;

Δεν πιστεύω ότι κάποια πολιτική δύναμη επιλέγει να δίνει εντολή ή να παραγγέλλει στα μέλη της να επιτίθενται σε κάποιος πολιτικούς. Απλώς η αντίθεσή μου βρίσκεται στο γεγονός ότι τέτοιες αποσπασματικές ενέργειες, όσο και να εκφράζουν αγανάκτηση, άλλοτε γνήσια άλλοτε πεποιημένη, είναι έτοιμες να διαχυθούν και διαχέονται και δεν συγκροτούν, δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα οργανωμένο δημοκρατικό λαϊκό κίνημα. Η αποτελεσματικότητα των διεκδικήσεων της κοινωνίας, βρίσκεται πάντοτε στην ανάπτυξη ενός δημοκρατικού κινήματος με στόχους και ιεραρχήσεις.

Αν ένα στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς, αποδεικνυόταν ότι έκανε μια τέτοια ενέργεια, τι θα κάνατε ως κόμμα ;

Θα την αποδοκίμαζα ως πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Θα υπήρχε και διαγραφή από την παράταξη ;

Θα υπήρχε αποδοκιμασία και επειδή δεν υπάρχει καταστατική πρόβλεψη των διαγραφών, θα έθετε ο ίδιος την παρουσία του εκτός του πλαισίου της Δημοκρατικής Αριστεράς.