Tιµωρούµε τους εαυτούς µας

Με αφορμή την τετραήμερη απεργία της ΕΣΗΕΑ ο Ηλίας Κανέλης έγραψε στα "Νέα" την άποψη του, με την οποία συμφωνώ απολύτως.

Η τετραήµερη απεργία των δηµοσιογράφων και η επαναστατική ρητορική

Του Ηλία Κανέλλη

Ένα πανό που κηρύσσει την εξέγερση κρέµεται ακόµα έξω από τα γραφεία της Ένωσης Συντακτών Ηµερησίων Εφηµερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), του συνδικαλιστικού σωµατείου των δηµοσιογράφων οι οποίοι εργάζονται στον ηµερήσιο Τύπο, στην τηλεόραση,στο ραδιόφωνο και σε πολλά επαγγελµατικά πόρταλ και, από σήµερα, καλούνται να σωπάσουν για τέσσερις ηµέρες. Ο λόγος; Σύµφωνα µε την επαναστατική ρητορική, «γιατί δεν θέλουµε να πληρώσουµε εµείς την κρίση τους». Για να δώσουµε ένα ηχηρό µήνυµα στα αφεντικά ότι δεν υποχωρούµε, ότι δεν δεχόµαστε µειώσεις µισθών, ατοµικές συµβάσεις εργασίας, απολύσεις – και επιπλέον διεκδικούµε αυξήσεις, µόνοι εµείς µαζί µε τους δικαστικούς και τους εργαζοµένους στα ΕΛΠΕ.

Η επαναστατική ρητορική επιχειρεί να κρύψει δυο τρία πράγµατα ουσίας. Τα απαριθµώ επί τροχάδην:

1 Παρά τα όσα διακηρύσσουν τα σωµατεία, σε πολλές επιχειρήσεις Τύπου χάνονται συνεχώς θέσεις εργασίας, µειώνονται οι µισθοί, γίνονται ατοµικές συµβάσεις. Η πραγµατικότητα της οικονοµικής κρίσης, βλέπετε, είναι πολύ πιο ισχυρή από την επαναστατική ρητορική. Αλλωστε, η επαναστατική ρητορική δεν κρύβει ότι όλοι οι δηµοσιογράφοι, εδώ και µήνες, εργαζόµαστε χωρίς συµβάσεις, είµαστε δηλαδή στην πραγµατικότητα έρµαια των βουλήσεων των εργοδοτικών επιχειρήσεων – κάποιες από τις οποίες, αυτό το διάστηµα, προτείνουν µειώσεις µισθών ενώ λίγο καιρό πριν πρότειναν µηδενικές αυξήσεις. Αύριο τι θα προτείνουν;

2 Υποτίθεται ότι οι δηµοσιογράφοι διεκδικούν την επαγγελµατική αξιοπρέπειά τους. Φοβάµαι ότι αργά τη θυµήθηκαν τα σωµατεία µας. Και δεν αναφέροµαι µόνο στο ότι, όπου κι αν σταθούν, όπου κι αν βρεθούν, αν δεν θέλουν να παριστάνουν τις στρουθοκαµήλους θα καταλάβουν ότι οι δηµοσιογράφοι δεν είµαστε µέρος της λύσης αλλά µέρος του προβλήµατος. Σε µεγάλο βαθµό κρατικοδίαιτοι, σε µεγάλο βαθµό οχυρωµένοι πίσω από επαγγελµατικά προνόµια από τα οποία δεν υποχωρούµε, σε µεγάλο βαθµό κατηγορούµενοι ως διαπλεκόµενοι µε την πολιτική, την οικονοµική και οποιαδήποτε άλλη εξουσία, συγκεντρώνουµε τα βέλη της αναξιοπιστίας του συστήµατος εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στην κρίση. Κι αυτό δεν αλλάζει ακόµα κι αν η ηγεσία του σωµατείου µας υιοθετεί φρασεολογία αντιεξουσιαστών.

3 Υποτίθεται ότι οι δηµοσιογράφοι µε την απεργία τιµωρούν τους «ανάλγητους εκδότες». Τι φενάκη!

Μόνο τους εαυτούς τους τιµωρούν. Οχι µόνο διότι από τις ήδη κουτσουρεµένες αµοιβές τους θα φτάσει στο τέλος του µήνα ακόµα πιο κουτσουρεµένος ο λογαριασµός (αφού δεν θα πληρωθούµε τις ηµέρες της απεργίας). Αλλά κυρίως διότι κρατάµε τις εφηµερίδες κλειστές, περιφρονώντας και τους αναγνώστες, και την πληροφορία, και το προϊόν που παράγουµε – µε ιδρώτα και, αρκετοί από εµάς, µε πολλές πολλές (και σας διαβεβαιώ) προσωπικές µάχες.

4 Υποτίθεται ότι, µη εργαζόµενοι, οι δηµοσιογράφοι αποδεικνύουν στην κοινωνία πόσο χρήσιµοι είναι στην ενηµέρωσή της. Στην πραγµατικότητα αυτοακυρώνονται. Οι εκδότες (που επίσης είναι σοβαρό µέρος του προβλήµατος αλλά αυτό είναι θέµα άλλης συζήτησης) απαντούν εκδίδοντας τα κυριακάτικα φύλλα τους σήµερα Πέµπτη. Ταυτόχρονα, ενώ τα µέσα που έχουν θεσµικά και νοµικά την υποχρέωση να τηρούν τους δεοντολογικούς κανόνες της ενηµέρωσης δεν θα κυκλοφορήσουν, θα έχουν τη δυνατότητα οι λογής πειρατές του Ιντερνετ να υποκαταστήσουν τον ρόλο της κανονικής δηµο σιογραφίας µε τη «δηµοσιογραφία του κάθε πικραµένου». Μετά το πέρας του τετραηµέρου, οι δηµοσιογράφοι θα έχουµε αποδείξει ότι µπορούµε να είµαστε ακόµα πιο περιττοί για τους εργοδότες µας, δηλαδή ακόµα πιο αναλώσιµοι.

5 Υποτίθεται ότι η απεργία που αρχίζει σήµερα είναι ένδειξη αλληλεγγύης όλων των εργαζοµένων στον Τύπο, όλων των σωµατείων στον τοµέα της πληροφόρησης. Ψέµα. Στην πραγµατικότητα είναι συλλογική απόφαση έξαλλων ηγεσιών, συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, η οποία δεν νοµιµοποιήθηκε ούτε σε γενικές συνελεύσεις ούτε σε εργοστασιακές συνελεύσεις. Εγιναν µόνο παραστάσεις όπου ανακοινώθηκε η ειληµµένη απόφαση. Σε πολλά µέσα ενηµέρωσης, πολλοί εργαζόµενοι αντέδρασαν. Σε κάποια άλλα, αποδέχθηκαν την απόφαση µε στωική περιφρόνηση. Και το χειρότερο: όσοι διαφωνούν, δύσκολα µπορούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους (προσωπικώς, αν και είµαι έτοιµος να ακούσω τα εξ αµάξης από τους επαναστάτες εκπροσώπους µου, δεν κρύβω ότι φοβάµαι που γράφω την άποψή µου και µου τη δηµοσιεύουν στην εφηµερίδα όπου εργάζοµαι – κι αν ένας δηµοσιογράφος που δεν έχει µάθει να συναλλάσσεται φοβάται, τότε κάτι πάει στραβά µε τη δηµοκρατία στο επάγγελµά µας). Κι αν κάποιοι θα ήθελαν να σπάσουν την απεργία (προσωπικώς, αν µπορούσα, αν δηλαδή η εφηµερίδα όπου εργάζοµαι κυκλοφορούσε, θα εργαζόµουν), είναι βέβαιο ότι θα τους περίµεναν την εποµένη στο πειθαρχικό µε το ερώτηµα της διαγραφής – και την απειλή αποποµπής από τα κεκτηµένα δικαιώµατά τους, δικαιώµατα που κερδήθηκαν έπειτα από χρόνια συνήθως εξαντλητικής και ψυχοφθόρας εργασίας.

Με άλλα λόγια: βρισκόµαστε µπροστά στο οξύµωρο σχήµα να πρέπει να συµµετάσχουµε σε µια απεργία µε την οποία οι περισσότεροι, σύµφωνα µε την αντίληψη που προσωπικώς έχω διαµορφώσει, διαφωνούµε.

Μετά το πέρας του τετραηµέρου, οι δηµοσιογράφοι θα έχουµε αποδείξει ότι µπορούµε να είµαστε ακόµα πιο περιττοί για τους εργοδότες µας, δηλαδή ακόµα πιο αναλώσιµοι

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ