«Ζούμε ένα λανθάνοντα Εμφύλιο»

της Ιωάννας Μπλάτσου

O δημιουργός και ερμηνευτής των Raining Pleasure αλλά και του εξαιρετικού άλμπουμ «Vintage *Songs I Wish I’d Written Vol.1» παίζει στις… 45 στροφές τη ζωή του και τα ερεθίσματά του και μοιράζεται μαζί σας το αγαπημένο του playlist αυτών των ημερών καθώς καπνίζει το ηλεκτρονικό του τσιγάρο «που είναι σαφώς λιγότερο βλαβερό καθώς περιέχει μόνο νικοτίνη».

Από την Πάτρα στη Βόννη: «Γεννήθηκα στην Πάτρα το Δεκέμβριο του 1973. Εκεί μεγάλωσα κι έμεινα μέχρι τα 30 μου. Τότε, έφυγα για τη Βόννη στη Γερμανία γιατί απλά ήθελα να φύγω από δω. Ηθελα να βλέπω άλλα πράγματα, να μιλώ άλλη γλώσσα, να έχω άλλη καθημερινότητα. Εφυγα μη γνωρίζοντας καν τη γλώσσα. Εκεί έμαθα Γερμανικά. Στο δρόμο. Ακόμα και τώρα δεν μιλώ τα «επίσημα» Γερμανικά. Τα τελευταία 2 χρόνια είμαι στην Αθήνα αλλά τον Αύγουστο φεύγω πάλι, αυτή τη φορά στο Λονδίνο, για 4 χρόνια τουλάχιστον, για σπουδές και δουλειά».

Κινέζικη ιατρική στο Λονδίνο: «Πάω στο Λονδίνο γιατί θέλω να σπουδάσω κινέζικη ιατρική στο πανεπιστήμιο του Kingston. Στο παρελθόν είχα σπουδάσει ανθοθεραπεία και ομοιοπαθητική. Εκεί γύρω στα 30-31 μου, είχα ανάγκη μιας γενικότερης ανανέωσης. Τότε ήταν που έκανα κι ένα Bachelor στην Ψυχολογία. Την εναλλακτική ιατρική πάντως την ανακάλυψα στα 23 μου ως ασθενής. Τότε ξύπνησε το ενδιαφέρον μου προς τους εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας».

Μικρό παιδί σαν ήμουνα: «Θυμάμαι έντονα την πλατεία στη γειτονιά μου, όπου παίζαμε και κάναμε αλητείες. Θυμάμαι τη μουσική να με χτυπάει κατακούτελα –το πρώτο ‘ζντούπ’ ήταν με τους Beatles και το επόμενο με τους Pink Floyd. Ηξερα από τα 10 μου ότι ο δρόμος μου είναι η μουσική -στο σπίτι μου, άλλωστε, ακούγαμε πολλή. Τα ακούσματά μου από τις δεκαετίες του ’50-’60 είναι τα ακούσματα των γονιών μου. Από την παιδική μου ηλικία, θυμάμαι έντονα τα παιδικά πάρτι στο σπίτι μας. Ημαστε τρία αδέρφια στην οικογένεια –εγώ ο μικρότερος- και μαζεύαμε σπίτι όλη τη γειτονιά. Πικ-απ, μουσικές, πλάκες, γέλια, χορός. Βέβαια, εκτός από τη φωτεινή πλευρά εκείνης της περιόδου, υπήρχε και η σκοτεινή. Ο χωρισμός των γονιών μου –όταν άρχισα να ακούω Pink Floyd- και τα γνωστά ‘μαύρα’ εφηβικά χρόνια. Πάντα ήμουν πολύ κλειστός. Ως ο μικρότερος αδερφός, έμεινα περισσότερο στο σπίτι κι έζησα πιο πολύ από τα αδέρφια μου την κατάσταση του χωρισμού των γονιών μας. Και κρύφτηκα στη μουσική».

Η ζωή μου ένα πάρτι: «Μου αρέσουν ακόμα πάρα πολύ τα σπιτικά πάρτι. Πριν φύγω για τη Γερμανία, συνήθιζα να κάνω πολλά σπίτι μου, να φωνάζω τους φίλους μου και να του δίνουμε να καταλαβαίνει. Μετά, πέρασα μια δύσκολη περίοδο. Ηταν τότε που ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο καλοί όσο ήθελα να πιστεύω. Κι όταν έρχεται η πραγματικότητα να σου διδάξει αυτό το μάθημα, πληγώνει θανάσιμα. Όμως, παρά τα χαστούκια που έχω φάει, προσπαθώ να μην κλείνομαι αλλά να γίνομαι πιο σοφός και πιο πρακτικός».

Πες το «vintage»: «Δεν έδωσα εγώ τον τίτλο σε αυτόν το δίσκο. Δικός μου είναι ο υπότιτλος (‘Songs I Wish I’d Written’). Ο Νίκος Μουρατίδης είναι ο νονός του δίσκου.

Η μουσική μέσα μου: «Δεν ακούω πολλή μουσική στο σπίτι. Κυρίως πριν κοιμηθώ. Και στο δρόμο όταν περπατάω. Επίσης, πάντα πληρώνω τη μουσική που θέλω να ακούσω. Δεν έχω λεφτά, δεν έχω μουσική. Δεν επιδίδομαι στο downloading».

Ο Robbie Williams: «Είναι αδερφή ψυχή για μένα κι όχι μόνο καλλιτεχνικά. Κατά ένα περίεργο τρόπο, αισθάνομαι μεγάλη συγγένεια με αυτό τον άνθρωπο. Θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω».

Είμαι ό,τι τρώω: «Προσέχω τη διατροφή μου. Κατά καιρούς, κάνω και νηστείες για λόγους αποτοξίνωσης. Δεν τρώω κρέας. Δεν τρώω τίποτα που θα μπορούσε να έρθει μόνο του στο τραπέζι μου. Δηλαδή, δεν τρώω ζώα και πουλιά».

Η κρίση της κρίσης: «Η κρίση υπάρχει. Και στην τσέπη μας και στην κοινωνία μας. Όμως, εμείς οι Ελληνες είμαστε πονήρηδες από τη φύση μας και ακόμα και την κρίση την εκμεταλλευόμαστε λαμογίστικα αντί να δούμε αυτή τη συγκυρία ως μια χρήσιμη ευκαιρία για θετική επαναξιολόγηση. Κι εκεί που θα έπρεπε να αλληλοστηριζόμαστε, γιατί όλοι πονάμε και υποφέρουμε, εμείς αλληλοσπαραζόμαστε. Είναι σα να ζούμε ένα λανθάνοντα Εμφύλιο. Εκεί που θα έπρεπε να ενωθούμε, εμείς γινόμαστε πιο πονηροί, πιο μίζεροι, πιο επιθετικοί, πιο γκρινιάρηδες. Αυτό το έχω σιχαθεί. Κι αυτός είναι ένας λόγος που φεύγω πάλι. Αρνούμαι να πληρώσω λάθη άλλων».

Εικόνες δρόμου: «Γύρω μου βλέπω φοβισμένους ανθρώπους που έχουν χάσει την όρεξή τους -εκτός κι αν είναι βράδυ και είναι πιωμένοι. Βλέπω το ρατσισμό να αναπτύσσεται μαζί με την καχυποψία στις ψυχές και τα βλέμματα των ανθρώπων. Βλέπω μια καρκινογόνα κατάσταση να εξαπλώνεται επικίνδυνα, όχι μόνο σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και στην υγεία των ανθρώπων. Βλέπω παντού μια παράλογη ακρίβεια –οι καταστηματάρχες πρέπει να καταλάβουν ότι θα πρέπει να μειώσουν το κόστος αν θέλουν να κρατήσουν τους πελάτες τους».

Defrag & restart: «Προσωπικά, εμένα μου αρέσει αυτή η περίοδος που ζούμε, παρά την τρομερή οικονομική ανησυχία στη ζωή μου καθώς δεν έχω από πίσω μου κάποιο χρηματικό back-up. Όμως, τώρα είναι που έχω αναθεωρήσει αρκετά πράγματα κι έχω αλλάξει προτεραιότητες στη ζωή μου».

Πηγή: www.protagon.gr