Ο Βιττόριο ποτέ σαν τώρα τόσο ζωντανός

Της Ετζίντια Μπερέττα Αρριγκόνι (μητέρας του Βιττόριο)

Πρέπει να πεθάνει κανείς για να γίνει ήρωας, για να γίνει πρώτη σελίδα στις εφημερίδες, για να έχει τα τηλεοπτικά κανάλια έξω απ’ το σπίτι του, για να παραμείνει άνθρωπος; Θυμάμαι το Βιττόριο τα Χριστούγεννα του 2005, κρατούμενο στις φυλακές του αεροδρομίου Μπεν Γκουριόν, τις ουλές από τις χειροπέδες που του έσκιζαν τις παλάμες, τις επαφές με το προξενείο που του είχαν αρνηθεί, την δίκη φάρσα. Και το Πασχα της ίδιας χρονιάς όταν στα Ιορδανικά σύνορα αμέςως μετά την γέφυρα του Αλλενμπάι, η ισραηλινή αστυνομία τον σταμάτησε για να εμποδίσει την είσοδο του στο Ισραήλ, τον φόρτωσαν σ’ ένα λεωφορείο όπου επτά άτομα μεταξύ των οποίων μία αστυνομικός, τον έδειραν “με τέχνη” χωρίς να αφήσουν ορατά ίχνη, ως γνήσιοι επαγγελματίες, πετώντας τον μετά κατά γης, αφήνοντας στο πρόσωπο του τα μαλλιά του που του είχαν ξεριζώσει…

Ο Βιττόριο ήταν ανεπιθύμητος στο Ισραήλ. Ήταν πολύ ανατρεπτικός, έχοντας διαδηλώσει την προηγούμενη χρονιά μαζί με τον φίλο του τον Γκαμπριέλε, μαζί με τους άνδρες και τις γυναίκες στο χωριό Μπουτρούς ενάντια στο τοίχος της ντροπής, διδάσκοντας και τραγουδώντας το πιο όμορφο παρτιζάνικο τραγούδι μας : “ O bella ciao, ciao...» ”

Δεν είχα δει τότε τα κανάλια, ούτε όταν το φθινόπωρο του 2008 ένα απόσπασμα κατέλαβε το ψαροκάικο ανοιχτά της Ράφα στα ύδατα της Παλαιστίνης και ο Βιττόριο κρατήθηκε στη Ράμλα για να τον στείλουνε μετά στο σπίτι του. Σίγουρα τώρα μπορώ να ευχαριστήσω τον Τύπο και τα κανάλια που μας έχουν προσεγγίσει με διακριτικότητα, που “φρουρούνε” το σπίτι χωρις υπερβάσεις και μου δίνουν την ευκαιρία να μιλήσω για τον Βιττόριο και τα οράματα του.

Αυτός ο γιός που χάθηκε, αλλά είναι τόσο ζωντανός όσο ποτέ πριν, σαν το απόρο που σαπίζει μες στη γη και πεθαίνει, θα δώσει καρπούς γερούς. Το βλέπω και το αισθάνομαι ήδη απ΄τα λόγια των φίλων και κυρίως των νέων που μερικοί από εδώ κοντά κι άλλοι από πολύ μακριά, μέσω του Βιττόριο γνώρισαν και κατανόησαν και τώρα ακόμα πιο πολύ, ότι μπορεί να δοθεί νόημα στην “Ουτοπία”: η δίψα για δικαιοσύνη και ειρήνη, η συναδελφοσύνη και η αλληλεγγύη υπάρχουν ακόμα και όπως έλεγε ο Βιττόριο “η Παλαιστίνη μπορεί να βρίσκεται μπροστά απ’ την πόρτα μας”. Ήμασταν μακριά με τον Βιττόριο αλλά βρισκόμασταν πολύ κοντά. Όπως τώρα με την παρουσία του ζωντανή, που γιγαντώνεται από ώρα σε ώρα σαν ένας άνεμος απ΄την Γάζα, απ΄την αγαπημένη του Μεσόγειο που φυσάει ορμητικός και μας φέρνει τις ελπίδες και την αγάπη του για εκείνους που δεν έχουν φωνή, για τους αδύνατους, για τους καταπιεσμένους, μεταφέροντας το μήνυμα. Να μείνουμε άνθρωποι....

Από τηνν εφημερίδα Il Manifesto