Του Νικηφόρου Σταματάκη*Το κόμμα μας είναι ένα νέο κόμμα, αλλά με μακρά ιστορία: ιστορία ρήξεων με τους εκπροσώπους και απολογητές των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» – που και μόνον η ύπαρξή τους ήταν ύβρις για τις απελευθερωτικές ιδέες της Αριστεράς. Ρήξεων με τις δυνάμεις του σταλινισμού και του νεοσταλινισμού, με την αλαζονεία της μοναδικής αλήθειας, με τη νοοτροπία και τη δράση των δήθεν πρωτοπόρων μειοψηφιών που νομίζουν ότι ανοίγουν με τη βία τον δρόμο της χειραφέτησης των εργαζομένων, ενώ χαλκεύουν νέες αλυσίδες για τον άνθρωπο. Ρήξεων με τους γραφειοκράτες των κομματικών μηχανισμών, με τους βιτρουόζους των αντιδημοκρατικών πρακτικών.
Η Δημοκρατική Αριστερά γεννήθηκε σε μια στιγμή που «τα ψέματα τέλειωσαν, δικά μας και ξένα», όπως λέει ο ποιητής. Η χώρα είναι στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης. Η ελληνική οικονομία ουσιαστικά έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το δημοσιονομικό έλλειμμα, παρά την άγρια επιδρομή κατά των λαϊκών εισοδημάτων, ξεπέρασε τα 22 δισ. ευρώ, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. Η παραγωγική βάση της χώρας έχει διαλυθεί. Η ανεργία είναι σε πρωτοφανή ύψη και εξακολουθεί να αυξάνεται ραγδαία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι νέοι μας δεν βλέπουν να έχουν μέλλον στον τόπο που γεννήθηκαν. Πώς φτάσαμε, ωστόσο, εδώ; Πώς μια χώρα με τόσα συγκριτικά πλεονεκτήματα, με δημόσιο χρέος το 1980 μόλις στο 27% του ΑΕΠ, με καθαρές εισροές πόρων από την Ευρώπη σχεδόν 200 δισ. ευρώ τα τελευταία τριάντα χρόνια, πώς η πρώτη δύναμη στον κόσμο στην εμπορική ναυτιλία, με μια πολύ δυναμική τουριστική βιομηχανία, με ένα συμπαγή κορμό βιώσιμων βιοτεχνιών, με τόσο μεγάλη δημόσια ακίνητη περιουσία, κατάφερε να χρεοκοπήσει;
Αν δεν δούμε το σημερινό δράμα της Ελλάδας στην ιστορικότητά του, είναι αδύνατον να εντοπίσουμε τα βαθύτερα αίτια και τις παθογένειες του τόπου. Χωρίς αυτή την ιστορική ματιά, είναι αδύνατον να επεξεργαστούμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας και είναι, επίσης, αδύνατον να ξέρουμε ποιες είναι εκείνες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα. Το ποιες δεν είναι, ξέρουμε: Δεν είναι τα κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα οποία, για να προαγάγουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, προκάλεσαν τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Σίγουρα, όμως, δεν είναι και τα κόμματα της σταλινικής και νεοσταλινικής Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ουδέποτε αντέδρασαν ουσιαστικά σε αυτή την παρακμιακή πορεία. Τουναντίον, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την επιταχύνουν, προφανώς διότι συγχέουν τον λαϊκισμό με την αριστερή πολιτική, τον κρατικισμό με το σοσιαλισμό και τα συμφέροντα της εργατικής αριστοκρατίας με τα συμφέροντα του λαού.
Όλο το παλιό πολιτικό σύστημα πρέπει να ανατραπεί – αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για να ξανακερδίσουμε την ελπίδα. Ποιες, όμως, είναι οι κοινωνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν για να δώσουν μια νέα προοπτική στον τόπο; Ξέρουμε, πάλι, ποιες δεν μπορεί να είναι. Δεν μπορεί να είναι η κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, διότι απλούστατα ευημερεί και ακμάζει μόνο σε συνθήκες διαπλοκής και διαφθοράς. Ούτε οι συντεχνίες, η εργατική αριστοκρατία και η κομματική νομενκλατούρα. Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα είναι όλοι οι Έλληνες που παράγουν, επιχειρούν και δημιουργούν έξω από το θερμοκήπιο της διαφθοράς και διαπλοκής, οι εργαζόμενοι του χεριού και του πνεύματος που αγωνίζονται να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις έξω από τα προστατευτικά τείχη της κομματοκρατίας. Προπαντός, όμως, είναι η νέα γενιά, για να αποκτήσει ξανά δικαίωμα στην ελπίδα και στο όνειρο. Στους νέους θα ήθελα να απευθυνθώ και να τους πω ότι η υποθήκευση της ζωής τους, για το προβλεπτό μέλλον, δεν έγινε για την αποφυγή της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας.
Το ΜΝΗΜΟΝΙΟ δεν μας επιβλήθηκε. Ήταν επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου σίγουρα πριν από τις εκλογές, αλλά ομολογημένα αμέσως μετά. Για να αποτελέσει το μεγάλο του άλλοθι, ώστε να μπορέσει να εξαπολύσει μια εκτεταμένη επίθεση κατά των λαϊκών εισοδημάτων και των εργασιακών δικαιωμάτων. Από καθαρό υπολογισμό. Μόνο με τη δραστική μείωση των λαϊκών εισοδημάτων, μόνο με τη δραματική συρρίκνωση του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους, θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να διασώσει, όχι την ελληνική οικονομία, αλλά τα συμφέροντα της κρατικοδίαιτης οικονομικής ολιγαρχίας, ως εντολοδόχος της, και της κομματικής νομενκλατούρας, ως προστάτης της. Η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη, και το ΠΑΣΟΚ το γνωρίζει. Δεν οδηγεί στην ανάκαμψη και ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που θα μας επέτρεπε να διαχειριστούμε το δημόσιο χρέος της χώρας και να απελευθερωθούμε από τις δουλείες που μας επέβαλε το ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Οδηγεί σε νέα μνημόνια. Και κάθε επόμενο θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο.
Η λύση που ο ελληνικός λαός μπορεί να απαιτήσει και να επιβάλει είναι η άμεση, συναινετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται στην πρότασή μας, με διετή τουλάχιστον περίοδο χάριτος. Όχι για να συνεχιστεί το φαγοπότι όλων εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά για να καταργήσουμε οριστικά το πελατειακό, οιονεί συντεχνιακό κράτος που οικοδόμησαν οι δυνάμεις της διαπλοκής.
Το δίλημμα τίθεται ωμά: Αν δεν ανατρέψουμε το καθεστώς της διαπλοκής και διαφθοράς, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον.
* Ομιλία στο 1ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς
No comments:
Post a Comment