Μεταξύ μας...

του Κώστα Ανδρέου

Μεταξύ μας, να σας εξομολογηθώ ότι έχω πάθει αφωνία.
Τόσο καιρό, όλα ήταν εύκολα.
Υπήρχε το έγκλημα, υπήρχε ο εγκληματίας και έτσι είχα και γώ το θέμα μου.
Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας και οι δρομολογημένες εξελίξεις, μου πήραν μεγάλο τμήμα από την θεματολογία μου.
Δεν με απασχολεί πλέον τι λέει ο ΣΥΝ, δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο Αλαβάνος.
Είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν, να λένε ότι θέλουν. Πλέον δεν χρεώνομαι τις ασυναρτησίες τους, τους αριστερισμούς τους, την επαναστατική γυμναστική τους. Το νοιώθω μέσα μου. Δεν τους χρωστάω πλέον τίποτε.

Τώρα με απασχολεί η συγκρότηση της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Θα καταφέρει να μην είναι μία από τα ίδια; Θα καταφέρει να μην επαναλάβει την καρικατούρα του κόμματος Νέου Τύπου, του κόμματος στρατού, όπου υποτίθεται ότι τα μέλη συζητούνε τα πάντα στα λαγούμια των «πολιτικών φυλακών», που είναι οι κομματικές οργανώσεις βάσης, αλλά μετά πειθαρχούν και αναμασάνε την άποψη της ηγεσίας;
Θα καταφέρει, να συζητήσει τα ουσιαστικά προβλήματα της χώρας, την κρίση, την έξοδο από την κρίση; Θα καταφέρει να γίνει χώρος αναφοράς της εγκυρότητας;

Να ξέρει ο κόσμος που βομβαρδίζεται από σενάρια, από μικρές και μεγάλες συνωμοσιολογίες, ότι υπάρχει και ένας χώρος, που μπορεί να πάει προσωπικά και να θέσει τα ερωτήματά του και τις απόψεις του και να πάρει απαντήσεις και συμμάχους στην διαχείριση των προβλημάτων της ζωής της χώρας. Αυτή η αριστερά, δεν πρέπει να απογοητεύσει κανέναν και πρώτα απ’όλους την κοινωνία. Πρέπει να είναι κέρδος για την χώρα. Γενικολογίες θα πεί κανείς ότι λέω και ότι μένει να αποδειχθούν , πράξεις και αποτελέσματα. Ετσι είναι. Πρέπει να καταφέρουμε πολλά, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η Δημοκρατική Αριστερά, πρέπει να γίνει δροσερό αεράκι και να φτάσει παντού. Για την αλήθεια δεν χρειάζεται να πάει πουθενά. Απλά χρειάζεται να ενστερνιστεί και να καταλάβει, ότι δεν της χρειάζεται πρωτίστως καμία Δημοκρατικοσυγκεντρωτική δομή , κανένας στρατός νέου τύπου, για να το πετύχει το ταξίδι της, φτάνει να επισημοποιήσει ως επίσημα χαρακτηριστικά της, ιδεολογία της, την λογική, την γνώση, τον ανοικτό διάλογο, την φιλική διάθεση, την αλληλεγγύη, την ισότητα και την δικαιοσύνη. Τα προφανή, τα αυτονόητα.
Δεν ασχολούμαστε με την πολιτική επειδή είμαστε μανιακοί , ασχολούμαστε επειδή ο δημόσιος λόγος στερείται της προσήλωσης στην λογική.

Δεν θέλει ο κόσμος, από μας τον παράδεισο. Απλά πράγματα θέλει. Στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη θέλει και την θέλει τώρα. Τα άλλα θα έρθουν μετά μόνα τους.
Θα μας τα φέρει πίσω το δροσερό αεράκι. Για να φυσήξει όμως, χρειάζεται να καταλάβουμε ότι το μυστικό δεν βρίσκεται στην αποκαλυπτική αλήθεια μας. Δεν χρειάζεται να απαιτούμε συμφωνία στο 100% από τους συνομιλητές μας. Φτάνει να έχουμε την φιλοδοξία να τους κάνουμε συνομιλητές μας, σε μια λογική συζήτηση, από την οποία θα προσδοκούμε να μάθουμε, έστω και γιατί δεν έχουν την προφανή άποψή μας. Είναι μεγάλη υπόθεση. Η Αριστερά μέχρι τώρα έχει γαλουχηθεί, με την αίσθηση ότι οι μικροημιμάθειές της, είναι το άπαν.

Δουλειά της Αριστεράς δεν είναι να πλασάρει την πραμάτεια της, τις απόλυτες αλήθειες της. Αντε το πολύ να μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία ικανοποιητικά πάνελ διαλόγου, για να συζητήσει τα προβλήματά της. Να προσφέρει στην κοινωνία την αγωνία της, την ομολογία της, για την άγνοια να δόσει απαντήσεις, αλλά και την επιθυμία της να βρει η χώρα απαντήσεις. 2% σύντροφοι να πάρουμε από την προσοχή των συνομιλητών μας, μετά θα δόσει απαντήσεις ο διάλογος. Τις ερωτήσεις της κοινωνίας, να βάλουμε στον διάλογο, όχι τις προφάσεις για να δόσουμε τις τρομερές απαντήσεις που έχουμε , όπως έλεγε και ο Γούντι Αλεν.

Την Δημοκρατική Αριστερά δεν την φτιάχνουμε για να ικανοποιήσει εμάς. Την κοινωνία πρέπει να ικανοποιήσει. Να απαντήσει για την ανεργία που καλπάζει, για την παραγωγή που σβήνει, για την φτώχια, για την ακρίβεια των καρτέλ των μεσαζόντων, για την διαφθορά.

* Το χαρακτικό είναι της Βάσως Κατράκη