Αυγό είναι, θα περάσει;

Θα γίνει κι αυτό ρουτίνα; Θα λέμε ο ένας στον άλλο «πέταξαν αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου», «έριξαν μπογές στο θέατρο του Φάις», «έβαλαν γκαζάκι στο γραφείο του Δοξιάδη», «έδειραν τον Γιάννη Πανούση» και θα ξαναγυρνάμε αφασικοί στις ασχολίες μας; Ούτε θυμωμένοι ούτε ανήσυχοι ούτε... τίποτα; Φοβάμαι πως ναι. Ετσι θα γίνει. Ετσι έγινε κιόλας.

Μια, δυο, τρεις, δέκα, τα κατάφεραν οι τύποι των Εξαρχείων με το μυαλό κότας και το θράσος τραμπούκων του '60 να παρακολουθούμε τις επιθέσεις τους σαν απαραίτητα, καθημερινά χάπενινγκ. Και συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει παρόν κάποιο στέλεχος της Αριστεράς ή του αντιδικτατορικού αγώνα να ρίξει καμιά φάπα στους εισβολείς. Οχι, αυτοί συνήθως τα βάζουν με τα κράνη των αστυνομικών για να γίνουν ήρωες και να τους βγάλει ο υπουργός από τα κρατητήρια.

Οταν τα φασιστάκια των Εξαρχείων κάνουν ντου, οι δημιουργοί είναι ολομόναχοι. Σκουπίζουν τα αυγά, πλένουν τις μπογιές, δένουν τα τραύματά τους και αποχωρούν ησύχως. Οχι, αυτοί δεν θα ζητήσουν ποτέ προστασία από την αστυνομία - να μην τους πουν αντιδραστικούς. Δεν θα υψώσουν το δάχτυλο στο κράτος - δεν περιμένουν ψήφους στις εκλογές. Δεν θα στείλουν βίντεο από την επίθεση στα κανάλια - κανένας δεν τους ξέρει.
Δείτε τι στόχους επιλέγουν οι κομάντος των Εξαρχείων. Ακόμα και με το μικρό τους το μυαλό μπορούν να διακρίνουν τα ελεύθερα πνεύματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης: δημιουργούς και επιστήμονες που δεν τους γλείφουν και δεν υποκλίνονται στη δήθεν επαναστατικότητά τους. Τους βλέπουν -και το λένε- όπως ακριβώς είναι: σαν επικίνδυνους φονταμενταλιστές, που έρχονται από τις πιο σκοτεινές πλευρές της Ιστορίας.

Κι επειδή δεν μπορώ να φανταστώ παρουσιάσεις βιβλίων στα Εξάρχεια περιφρουρούμενες από αστυνομία, μία απορία μού μένει. Αυτό το έρμο το «Φλοράλ», που ξανάνοιξε για να γίνει στέκι, θα αρχίσει να υποβάλλει το πρόγραμμα των εκδηλώσεών του στον ντόπιο «αντιεξουσιαστή» σερίφη;

Βένα Γεωργακοπούλου

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία