Η «ώρα της Αριστεράς» και η απαίτηση της Κοινής Δράσης

«Ήρθε η ώρα της Αριστεράς» είναι ένα συνηθισμένο σύνθημα που ακούγεται προεκλογικά σε διάφορες εκδοχές από τα κόμματα της επίσημης-ρεφορμιστικής Αριστεράς και όχι μόνο. Έχουμε την άποψη πως τώρα, αμέσως μετά τις εκλογές, σε ένα δύσκολο και απαιτητικό τοπίο για τους εργαζόμενους και τη νεολαία ήρθε η ώρα για την εν γένει Αριστερά να δείξει αν «ήρθε η ώρα της». Αν θέλει και μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες της και όπως αυτές προκύπτουν από την κρίση, την επίθεση , από όσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει ενάντια στον λαό και στη νεολαία για το αμέσως επόμενο διάστημα. Εδώ, στο πεδίο της πραγματικής καθημερινής ζωής -και για την ακρίβεια στο πεδίο της ταξικής πάλης- διαμορφώνεται και κρίνεται η σχέση που η Αριστερά οικοδομεί με την τάξη της, με την υπόθεση για την οποία (υποτίθεται ότι) υπάρχει. Σε αυτή τη σκληρή καθημερινότητα ορίζονται οι ταξικοί-πολιτικοί συσχετισμοί, μέσα σε αυτήν συγκροτείται το κίνημα. Το κίνημα που αποτελεί τη μοναδική δύναμη με την οποία η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να σταθούν απέναντι στην καπιταλιστική- ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Με αυτό και μόνο μπορούν να αντισταθούν, να αντιπαλέψουν τη χειροτέρευση των όρων της εκμετάλλευσης και καταπίεσης που αντιμετωπίζουν. Με αυτό και μόνο μπορούν να πετύχουν ανατροπές πλευρών της επίθεσης, να πετύχουν μερικές νίκες στα μικρά και μεγαλύτερα μέτωπα πάλης που καθημερινά προκύπτουν. Με αυτό και μέσα από αυτό μπορούν να συνενώνονται, να συγκροτούνται σε δύναμη πάλης, να οργανώνουν τις δυνάμεις τους, να αποκτούν υπόσταση, περιεχόμενο και στόχους τα σωματεία, οι σύλλογοι, οι κάθε είδους λαϊκές συγκροτήσεις. Με αυτό οι μάζες μπορούν να κάνουν πολιτική, να παίρνουν δηλαδή οι ίδιες την υπόθεσή τους στα χέρια τους. Μόνο έτσι -με τις μάζες στο δρόμο, στον αγώνα, στην πάλη ενάντια στο σύστημα, στην κυβέρνηση του και στην πολιτική του- γίνεται η πολιτική πάλη αυτό στο οποίο η Αριστερά (πρέπει να) προσβλέπει: πάλη τάξης ενάντια σε τάξη, πάλη του λαού ενάντια στο σύστημα. Μόνο έτσι μπορεί να οικοδομείται, να ανασυντίθεται η κομμουνιστική Αριστερά που χρειάζεται η εποχή μας.

Οι προτάσεις που κυκλοφορούν

Όλα αυτά γίνονται ιδιαίτερα επίκαιρα και επιτακτικά κατά τη γνώμη μας, καθώς τις μέρες αυτές επιχειρείται να διαμορφωθεί μια αίσθηση ασφυκτικής κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ από όλα τα κέντρα του συστήματος. Από τις ΗΠΑ και τον Σπέκχαρντ, ως το ΔΝΤ, την Κομισιόν, τον ΣΕΒ, το σύνολο των ΜΜΕ και μέχρι τη ...; ΝΔ και τη WWF, οι πάντες αναγορεύουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον ...; υπέρτατο άρχοντα στον οποίο οφείλει να υποκλιθεί ο λαός! Αρκεί ίσως από μόνη της αυτή η πρωτόγνωρη αντιδραστική πολιτική συγχορδία για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επερχόμενης επίθεσης σε όλα τα μέτωπα. Αρκεί να δει κανείς την γκάμα των «επιχειρημάτων», των εκβιασμών και των εντυπωσιασμών που επιστρατεύονται από όλα μαζί τα κέντρα εξουσίας και τους παρατρεχάμενούς της, για να αντιληφθεί ότι επιχειρείται να διαμορφωθεί ως απόλυτος νόμος η υποταγή σε όσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα επιχειρήσει να προωθήσει. Και αν αναλογιστούμε το πόσο στηρίχθηκε η επιλογή ΠΑΣΟΚ από όλα τα κέντρα εξουσίας προεκλογικά, αλλά και τη φάση που διανύει ο άλλος στυλοβάτης του συστήματος σήμερα, το κόμμα της ΝΔ, θα καταλάβουμε ακόμα περισσότερο πόσο αναγκαίο είναι για το σύστημα να εξασφαλιστεί σε αυτή τη φάση ο παραγκωνισμός του λαού και της νεολαίας, η κατάπνιξη κάθε αντίστασης και αγώνα. Εξάλλου -και αυτό είναι το κυριότερο- ο λαός και η χώρα μπαίνουν τώρα σε μια πιο βαθιά και άγρια θάλασσα. Και όσον αφορά την κρίση και τις συνέπειές της και αναφορικά με τις περιπλοκές και εντάσεις των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη χώρα και στην περιοχή.

Τι αντιλαμβάνονται από όλα αυτά και πώς λογαριάζουν να σταθούν απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά; Τα «μέχρι τώρα» δεδομένα κάθε άλλο παρά αντίστοιχα αυτών των απαιτήσεων είναι. Ο ΣΥΝ εγκαταλείπει ακόμα και τον κυβερνητικό κινηματισμό χάριν της «προγραμματικής αντιπολίτευσης», η οποία δεν του «επιτρέπει» ακόμα να έχει καθαρή γνώμη για την πολιτική που θα εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ! Τελευταίο δείγμα γραφής, η ανοιχτή κάλυψη του Παπαδημούλη στις δηλώσεις Κύρκου ο οποίος πρόσθεσε -όπως πάντα- τη φωνή του σε όλους τους παραπάνω, ζητώντας να «στηριχθεί το ΠΑΣΟΚ». Το ΚΚΕ απαντά στις αντικειμενικές πιέσεις που η κατάσταση αυτή προκαλεί, ενισχύοντας μια παραλλαγή του κυβερνητικού κινηματισμού, τον ...; κομματικό κινηματισμό. Έξω από τον λαό, μακριά και ενάντια σε κάθε δυνατότητα διαμόρφωσης μαζικού μετώπου πάλης, περιστρέφει τις δυνάμεις του γύρω από τον εαυτό του. Όμως δεν «παραλείπει» να προφυλάσσει τα νώτα του, επιχειρώντας -η ΚΝΕ- μαζί με ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΡΕΝ την παρασκηνιακή «ανασυγκρότηση» (!) της ΕΦΕΕ ...; Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού έπαψε να διεκδικεί τον χαραχτήρα «πόλου» και ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει εργαλείο κοινής δράσης, ταλαντεύεται τώρα υπό τις εγγενείς αντιφάσεις της για το πολιτικό της στίγμα.

Τι πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά;

Όποιες περιπλοκές και να επικαλεστεί κανείς, όποια υπαρκτά ή τεχνητά, αντικειμενικά ή υποκειμενικά εμπόδια να λογαριάσει, δεν μπορεί να «απαλλαχτεί» ή να ξεφύγει από την ανάγκη που βρίσκεται μπροστά μας. Την ανάγκη μέσω της Κοινής Δράσης να αναπτυχθούν αγώνες και εστίες αντίστασης στα μέτωπα που ορίζει η ταξική πάλη και η καθημερινή ζωή! Αυτός είναι σήμερα ο μόνος δρόμος όχι μόνο για να «αθροιστούν δυνάμεις», αλλά για να εμπνευστεί και να εμπιστευτεί τον αγώνα και να «τραβηχτεί» σε αυτόν ευρύτερος κόσμος από τους αγωνιστές της Αριστεράς και συνολικά από τον λαό που όλοι διαπιστώνουν ότι είναι οργισμένος και με ισχυρές τις τάσεις απαξίωσης του συστήματος και των κομμάτων του. Αυτός είναι ο δρόμος για να ενισχύεται η εμπιστοσύνη του λαού και της νεολαίας στις δυνάμεις του απέναντι στο σύστημα και στους σημερινούς συσχετισμούς. Αυτός είναι ο δρόμος για να αλλάζουν τα «μέχρι τώρα» δεδομένα στην Αριστερά, γιατί είναι πολλαπλά πληρωμένη απάτη και αυταπάτη η θεωρία ότι οι ηγεσίες αυτών των δυνάμεων θα «μετατοπίσουν προς τα αριστερά» τις παρακαταθήκες της ήττας και της υποταγής με τις οποίες δρουν και υπάρχουν. Αυτός είναι ο δρόμος και το πεδίο ζύμωσης, ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, για να μπαίνουν οι όροι για την ανασύσταση του εργατικού κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος που χρειάζεται η εποχή μας.

Υπάρχουν βέβαια ορισμένες -αυτονόητες αλλά όχι επιθυμητές για πολλούς- διευκρινίσεις για το «τι είναι» κοινή δράση. Κοινή δράση λοιπόν είναι η με όρους κινήματος συγκέντρωση δυνάμεων για την ανάπτυξη αγώνα με συγκεκριμένο στόχο. Αγώνα που για να υπάρξει προϋποθέτει συγκεκριμένο «έδαφος» και «χώρο» δράσης κόσμου είτε σε επιμέρους είτε σε συνολικότερα ζητήματα της γειτονιάς, των εργαζομένων, της νεολαίας. Άρα η κοινή δράση δεν είναι η κοινή καμπάνια προβολής «σώματος θέσεων» για το όποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο ζήτημα, γιατί απλούστατα αυτό προϋποθέτει ήδη μια ανώτερη (σε επίπεδο κόμματος, οργάνωσης, παράταξης, σχήματος) συμφωνία.

Για παράδειγμα, κοινή δράση ήταν -όσο υπήρξε- η πάλη για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά όχι η κοινή ζύμωση για το «εργατικό σύνταγμα που θέλουμε». Κοινή δράση θα ήταν η πάλη για να μην περάσει το Ασφαλιστικό της «Πετραλιά», αλλά όχι η κοινή ζύμωση των ιδεών για «το ύψος των επιτοκίων που πρέπει να έχουν τα αποθεματικά των Ταμείων» και ούτε η προβολή των προτάσεων προς το σύστημα με το «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Κοινή δράση είναι η δημόσια συγκρότηση και προώθηση στόχων πάλης απέναντι στις αιχμές της επίθεσης για τους εκπαιδευτικούς από σχήματα, κινήσεις, πρωτοβουλίες και ανένταχτους αγωνιστές, αλλά όχι η ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ (ή στο ΠΑΜΕ) ως προϋπόθεση για να υπάρξει αυτή η πάλη. Η κοινή δράση λοιπόν αναφέρεται στο κίνημα και είναι έκφρασή του και για αυτό δεν μπορεί να έχει ως προϋπόθεση ούτε την «οργανωτική της ένταξη» ούτε την «ολοκληρωμένη» (δηλαδή κάποια κομματική) ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα. Έχει κάθε φορά την ταυτότητα που οι συγκεκριμένες δυνάμεις και ο κόσμος που κινείται μπορεί να κατακτήσουν ως «κοινή». Η μόνη απαράβατη προϋπόθεσή της είναι ο στόχος της αντίστασης, της ανατροπής του ζητήματος που αντιμετωπίζει. Όπως επίσης η κοινή δράση δεν μπορεί να υπονομεύεται στο όνομα της συγκρότησής της «μόνο στη βάση σωματείων» ή με όποιο ανάλογο επιχείρημα μορφής. Για παράδειγμα, την κοινή δράση ενάντια στο ΑΣΕΠ του '98 συνυπέγραψαν και στήριξαν και σωματεία και άλλες συλλογικότητες και σίγουρα δεν ήταν αυτός ο λόγος που ανακόπηκε η εξέλιξή της μετά την πρώτη φάση του μεγάλου εκείνου αγώνα ...;

Ασφαλώς ο κατάλογος των «διευκρινίσεων» είναι ενδεικτικός, μια και πάντα μπορούν να υπάρξουν νέες εφευρέσεις που να αρνούνται την κοινή δράση στο όνομα της ...; υπεράσπισής της. Τι άλλο βεβαιώνει όμως αυτό εκτός από την αναγκαιότητά της, ότι δηλαδή αποτελεί απαράβατο όρο για να ανοίξει δρόμος για τον λαό και το κίνημα; Το ΚΚΕ(μ-λ) έχει επίγνωση αυτής της αναγκαιότητας. Έχει επίγνωση ότι η αγωνία του κόσμου της Αριστεράς για ενότητα σε αυτήν ουσιαστικά την αναγκαιότητα αναφέρεται. Αυτή -η ενότητα στον αγώνα- είναι η «επείγουσα» αλλά και ουσιαστική αναζήτηση ενός ολόκληρου κόσμου. Ταυτόχρονα αυτή είναι και η διαδικασία που τον αφορά πραγματικά και που τα βήματά της μπορεί να τα ελέγχει κάθε φορά με βάση τα συγκεκριμένα ζητήματα που τίθενται απέναντι στο κίνημα αλλά και στον λαό συνολικά. Γι' αυτό θα παλέψουμε πιο επίμονα και αποφασιστικά για να γίνεται πράξη η αναγκαιότητα αυτή, για να γίνουν βήματα εκεί που υπάρχει μεγάλη και πρωταρχική ανάγκη. Στο πεδίο του κινήματος. Θα αντιληφθούν και άλλες δυνάμεις ότι η άρνηση -με ή χωρίς προσχήματα- της κοινής δράσης δεν είναι ότι «ενοχλεί» το ΚΚΕ(μ-λ), αλλά ότι ουσιαστικά πλήττει τον κόσμο και την υπόθεση στην οποία αναφέρονται;

Πηγή: Εφημερίδα Προλεταριακή Σημαία