Είναι διαπιστωμένο ότι ο ντόπιος χαυνοπολίτης, οσάκις προκηρύσσονται «εκλογές», νιώθει πρωτάρης και κολακευμένος ερασιτέχνης. ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ
Είναι διαπιστωμένο ότι ο ντόπιος χαυνοπολίτης, οσάκις προκηρύσσονται «εκλογές», νιώθει πρωτάρης και κολακευμένος ερασιτέχνης. Επιτέλους του δίνουν τον λόγο• η τηλεοπτική αριστοκρατία των αυτοσχέδιων εθνοπατέρων αίφνης στρέφεται προς τα κάτω διαζώματα και αρχίζει ο πρόστυχος εκβιασμός και το παραδοσιακό χαϊδολόγημα. Το απογοητευτικό είναι ότι, εφόσον η μαρτυρημένη κοινωνική δυσαρέσκεια σηκώνει μεγάλα κύματα, αντί να ενταθεί μέχρι σημείου αποχής ή καταγγελίας, πλαγίως καταπραΰνεται, αλλάζει ταχύτητες κι από μέρα σε μέρα επιστρέφει επί τα αυτά. Τρεις Ρωμιοί, πέντε γνώμες, έλεγαν παλιά. Έστω κι αυτή η στάση θα ήταν κάποια διέξοδος. Ωστόσο, με τα δραστικά ρητορικά μέσα της τηλεόρασης και την ανυποχώρητη δημοκοπία, το λαϊκό φρόνημα αλλάζει πλευρό, η οργή μεταλλάσσεται σε παραταξιακή στοργή και, διά του μιμητισμού, βρίσκει καταφύγιο στην «τελευταία φορά!», με αποτέλεσμα το επίσημο μασκαραλίκι της μαζικής δημοκρατίας να παραμένει ακλόνητο.
Μια αδόμητη χώρα, με τον χειρότερο κρατικό μηχανισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και χωρίς καμιά προοπτική εξόδου (όχι από την κρίση, όπως διαλαλούν οι φασιανοί της κυβέρνησης, αλλά από τη μαύρη διαχείριση), τι μπορεί να περιμένει από μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση; Η απορία είναι σοβαρή, διότι με υποβολέα και συμβουλάτορα το άμεσο και το απώτερο παρελθόν, το μόνο διασφαλισμένο παραμένει η αποσάρθρωση της χώρας, όπου το τελικό «χελπ» προς τους εταίρους θα δηλώνει πλήρη παραίτηση. Το κοινωνικό σώμα, βέβαια, δεν γνωρίζει τα παρασκήνια όπου επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δεν έχει εποπτεία των πραγμάτων, ώστε να κατανοήσει (μέχρι απελπισίας) ότι η φαυλότητα με το επίχρισμα τού μετασχηματισμού έχει υπερβεί πλέον τα όρια της οιασδήποτε μεταστροφής. Ουσιαστικά, δηλαδή, καλούνται να αποφασίσουν για τα κοινά πολίτες ετεροχρονισμένοι με μπαγιατεμένα πάθη στην καρδιά τους, με πελατειακές νοοτροπίες και σωματειακές συνθηματολογίες, με στενοκεφαλιές σχεδόν μετα-εμφυλιακές. Μην ξεχνάμε και τη νοοτροπία του «έτσι παίζει ο ζουρνάς… τι να κάνουμε;».
Επ’ αυτού του «μουσικού» θέματος η επαγγελματική διαβουκόληση έχει πολλά να προσφέρει. Οι συγκινήσεις παίζουν μέγα ρόλο στην πολιτική. Δυσαρέσκειες χρόνων μπορεί να τις αναχαιτίσει μια και μόνη φαιδρή παράσταση στο μπαλκόνι - αρκεί ο πολιτικάντης να διαθέτει το τάλαντο και να έχει δώσει όρκο πίστης στη φαυλότητα. Οι ακροατές, όπως ξέρουμε, άσχετα με την πραγματική τους ηλικία, είναι παιδικώς πως ευεπίφοροι στις επαγγελίες, στις ψευτοδραματικές αυτοκριτικές, στο δράμα του ηγέτη που (δες τον!) «πέφτει στα πόδια μας και ομολογεί». Ποιος θα αφήσει τον «πατέρα» να ταπεινώνεται; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι μερικών λεπτών μασκαραλίκι έχει ως αντίδωρο τεσσάρων χρόνων εξουσία και αυθαιρεσία• ότι κάθε δέλεαρ είναι και δόλωμα για να πιαστεί το λαϊκό ψάρι - όπως και πριν, όπως και πάντα.
Ο σημερινός πρωθυπουργός έπαιξε τα τελευταία χρόνια ένα πειστικό θέατρο απέναντι στην ντόπια κοινωνία, που ενίοτε έπεισε ακόμη και τους αντιπάλους του. Άλλωστε, όλοι είμαστε ευάλωτοι στις «αντρικές» κουβέντες, στις υποσχέσεις που δίνονται «με το χέρι στην καρδιά», στις επιδείξεις ανυποχώρητου κύρους που τελούνται υπό το λάβαρο της ανιδιοτέλειας. Ο Άρχων της Ραφήνας, στυλιζαρισμένος ως λαϊκό παιδί που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, φορώντας σαγιονάρες ενώ ταυτόχρονα δεν χάνει στεκιά στο πολιτικό παιχνίδι, ήταν ένα μοτίβο που μέτρησε, μια παρωδία που έπιασε, αλλά φυλλορρόησε θλιβερά όταν άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια όλες οι αθλιότητες που αποκαλούνται σφάλματα ή σκάνδαλα, ενώ πρόκειται για εγκληματικές πράξεις, συχνά του κοινού ποινικού δικαίου.
Ο κοσμάκης πιστεύει -στα σοβαρά- ότι εκλέγει κυβέρνηση, ενώ ουσιαστικά σκύβει, κάνει σκαμνάκι για να (αν)έλθουν στα πράγματα κομματόσκυλα που βλέπουν το δημόσιο χρήμα ως ιδιοκτησία και απορούν πώς τόσα χρόνια έμενε σε ξένα χέρια. Οι νεοδημοκράτες το παράκαναν, άλλωστε τόσα χρόνια εκτός εξουσίας δικαιολογούν κάποιες κρίσεις λύσσας. Ακόμη και τώρα όμως, προ του λάκκου, θα μπορούσαν να επιδείξουν κάποιο στοιχείο ιπποτισμού. Ποιοι δηλαδή; Δεν αναφέρουμε ονόματα, διότι οι φάτσες τους είναι τόσο γνωστές, η φαυλοπολιτική τους τόσο κατάδηλη, ώστε ακόμη και τώρα το μόνο που τους απέμεινε είναι να επισείουν την απειλή του επερχόμενου - επαληθεύοντας την αδελφοποίηση με τον μισητό και δίδυμο αντίπαλο.
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να συνετίσει το ΠΑΣΟΚ -εκτός από το μαύρο του παρελθόν- είναι η ίδια η κρίση. Η ρεμούλα τέλειωσε, τώρα θα τη βγάλουμε με ξεροκόμματο. Ο Γιώργος μπορεί να μη γεννήθηκε πολιτικός, πλην όμως έχει το κύρος του αδιάφθορου. Αφού λοιπόν οι ψηφοφόροι πόνταραν επανειλημμένως στις «αρετές» και στα «χαρίσματα» διακεκριμένων ηγετών (με τα γνωστά ανεκδιήγητα χάλια), γιατί να μην ποντάρουν αυτήν τη φορά σε λιγότερη πολιτική και σε περισσότερη ηθική; Σκοπός δεν είναι να καταγάγει θριάμβους και αναγεννήσεις το παλικάρι από το Καστρί (οι προηγούμενοι δεν άφησαν περιθώρια για παρόμοια θαύματα), αλλά απλώς να μην αποτύχει τόσο θλιβερά και επονείδιστα όσο ο προκάτοχός του. Κυρίως να μη δείξει ελαστικότητα στο εθνικό μας πολιτικό σπορ - τη διαφθορά. Αν αποτύχει λόγω ανεπάρκειας και απειρίας, δεν θα τον κακίσει κανείς. Αλλά αν -κι αυτός- μετά από τόση φαυλοκρατία δεν καταφέρει να βάλει φίμωτρο στα κομματόσκυλα, τότε αιωνία του η μνήμη.
Πηγή: Lifo
Μια αδόμητη χώρα, με τον χειρότερο κρατικό μηχανισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και χωρίς καμιά προοπτική εξόδου (όχι από την κρίση, όπως διαλαλούν οι φασιανοί της κυβέρνησης, αλλά από τη μαύρη διαχείριση), τι μπορεί να περιμένει από μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση; Η απορία είναι σοβαρή, διότι με υποβολέα και συμβουλάτορα το άμεσο και το απώτερο παρελθόν, το μόνο διασφαλισμένο παραμένει η αποσάρθρωση της χώρας, όπου το τελικό «χελπ» προς τους εταίρους θα δηλώνει πλήρη παραίτηση. Το κοινωνικό σώμα, βέβαια, δεν γνωρίζει τα παρασκήνια όπου επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δεν έχει εποπτεία των πραγμάτων, ώστε να κατανοήσει (μέχρι απελπισίας) ότι η φαυλότητα με το επίχρισμα τού μετασχηματισμού έχει υπερβεί πλέον τα όρια της οιασδήποτε μεταστροφής. Ουσιαστικά, δηλαδή, καλούνται να αποφασίσουν για τα κοινά πολίτες ετεροχρονισμένοι με μπαγιατεμένα πάθη στην καρδιά τους, με πελατειακές νοοτροπίες και σωματειακές συνθηματολογίες, με στενοκεφαλιές σχεδόν μετα-εμφυλιακές. Μην ξεχνάμε και τη νοοτροπία του «έτσι παίζει ο ζουρνάς… τι να κάνουμε;».
Επ’ αυτού του «μουσικού» θέματος η επαγγελματική διαβουκόληση έχει πολλά να προσφέρει. Οι συγκινήσεις παίζουν μέγα ρόλο στην πολιτική. Δυσαρέσκειες χρόνων μπορεί να τις αναχαιτίσει μια και μόνη φαιδρή παράσταση στο μπαλκόνι - αρκεί ο πολιτικάντης να διαθέτει το τάλαντο και να έχει δώσει όρκο πίστης στη φαυλότητα. Οι ακροατές, όπως ξέρουμε, άσχετα με την πραγματική τους ηλικία, είναι παιδικώς πως ευεπίφοροι στις επαγγελίες, στις ψευτοδραματικές αυτοκριτικές, στο δράμα του ηγέτη που (δες τον!) «πέφτει στα πόδια μας και ομολογεί». Ποιος θα αφήσει τον «πατέρα» να ταπεινώνεται; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι μερικών λεπτών μασκαραλίκι έχει ως αντίδωρο τεσσάρων χρόνων εξουσία και αυθαιρεσία• ότι κάθε δέλεαρ είναι και δόλωμα για να πιαστεί το λαϊκό ψάρι - όπως και πριν, όπως και πάντα.
Ο σημερινός πρωθυπουργός έπαιξε τα τελευταία χρόνια ένα πειστικό θέατρο απέναντι στην ντόπια κοινωνία, που ενίοτε έπεισε ακόμη και τους αντιπάλους του. Άλλωστε, όλοι είμαστε ευάλωτοι στις «αντρικές» κουβέντες, στις υποσχέσεις που δίνονται «με το χέρι στην καρδιά», στις επιδείξεις ανυποχώρητου κύρους που τελούνται υπό το λάβαρο της ανιδιοτέλειας. Ο Άρχων της Ραφήνας, στυλιζαρισμένος ως λαϊκό παιδί που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, φορώντας σαγιονάρες ενώ ταυτόχρονα δεν χάνει στεκιά στο πολιτικό παιχνίδι, ήταν ένα μοτίβο που μέτρησε, μια παρωδία που έπιασε, αλλά φυλλορρόησε θλιβερά όταν άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια όλες οι αθλιότητες που αποκαλούνται σφάλματα ή σκάνδαλα, ενώ πρόκειται για εγκληματικές πράξεις, συχνά του κοινού ποινικού δικαίου.
Ο κοσμάκης πιστεύει -στα σοβαρά- ότι εκλέγει κυβέρνηση, ενώ ουσιαστικά σκύβει, κάνει σκαμνάκι για να (αν)έλθουν στα πράγματα κομματόσκυλα που βλέπουν το δημόσιο χρήμα ως ιδιοκτησία και απορούν πώς τόσα χρόνια έμενε σε ξένα χέρια. Οι νεοδημοκράτες το παράκαναν, άλλωστε τόσα χρόνια εκτός εξουσίας δικαιολογούν κάποιες κρίσεις λύσσας. Ακόμη και τώρα όμως, προ του λάκκου, θα μπορούσαν να επιδείξουν κάποιο στοιχείο ιπποτισμού. Ποιοι δηλαδή; Δεν αναφέρουμε ονόματα, διότι οι φάτσες τους είναι τόσο γνωστές, η φαυλοπολιτική τους τόσο κατάδηλη, ώστε ακόμη και τώρα το μόνο που τους απέμεινε είναι να επισείουν την απειλή του επερχόμενου - επαληθεύοντας την αδελφοποίηση με τον μισητό και δίδυμο αντίπαλο.
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να συνετίσει το ΠΑΣΟΚ -εκτός από το μαύρο του παρελθόν- είναι η ίδια η κρίση. Η ρεμούλα τέλειωσε, τώρα θα τη βγάλουμε με ξεροκόμματο. Ο Γιώργος μπορεί να μη γεννήθηκε πολιτικός, πλην όμως έχει το κύρος του αδιάφθορου. Αφού λοιπόν οι ψηφοφόροι πόνταραν επανειλημμένως στις «αρετές» και στα «χαρίσματα» διακεκριμένων ηγετών (με τα γνωστά ανεκδιήγητα χάλια), γιατί να μην ποντάρουν αυτήν τη φορά σε λιγότερη πολιτική και σε περισσότερη ηθική; Σκοπός δεν είναι να καταγάγει θριάμβους και αναγεννήσεις το παλικάρι από το Καστρί (οι προηγούμενοι δεν άφησαν περιθώρια για παρόμοια θαύματα), αλλά απλώς να μην αποτύχει τόσο θλιβερά και επονείδιστα όσο ο προκάτοχός του. Κυρίως να μη δείξει ελαστικότητα στο εθνικό μας πολιτικό σπορ - τη διαφθορά. Αν αποτύχει λόγω ανεπάρκειας και απειρίας, δεν θα τον κακίσει κανείς. Αλλά αν -κι αυτός- μετά από τόση φαυλοκρατία δεν καταφέρει να βάλει φίμωτρο στα κομματόσκυλα, τότε αιωνία του η μνήμη.
Πηγή: Lifo
No comments:
Post a Comment