«Δεν θα κάνω botox στη μουσική μου»

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε με τα ροκ γκρουπάκια, εκείνα τα χρόνια «με την πρόχειρη μόνωση με αβγοθήκες στους τοίχους». Ακολούθησαν οι πρώτες συναυλίες, τα πρώτα κλαμπάκια και οι... αφραγκίες. «Εμείς και κάποιοι άλλοι γυρνούσαμε -σκιές μιας άλλης πραγματικότητας, ρέπλικες του Ιγκι Ποπ, του Ελβις Κοστέλο, του Τζόνι Ρότεν (...) Οι "Ροκάδες" έτσι μας αποκαλούσαν...».

Τριάντα χρόνια και 9 δίσκους αργότερα ο Γιώργος Δημητριάδης (που πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία το '94 με τους «Μικρούς Ηρωες») παραμένει αμετανόητος. «Σαν να μην πέρασε μια μέρα», όπως τραγουδούσε στην επιτυχία του το '94. Ή όπως τραγουδάει τώρα στην «Ουτοπία», ένα από τα 14 τραγούδια του νέου του δίσκου «Σάββατο» (που κυκλοφορεί από το label «μικρός Ηρως»), «Κρατάω μέσα μου σαν φυλαχτό (...) της αθωότητάς μου την πρώτη ορμή». Ενας μικρός ροκ ήρωας της ελληνικής μουσικής σκηνής...

Τα Σάββατα της εφηβείας σας;
«Κάναμε τα γυμνασιακά μας πάρτι ή βγαίναμε. Το ίδιο και ως φοιτητές. Αλλα χρόνια βέβαια τότε: τα στέκια μας είχαν μουσική ταυτότητα, είχαν το χρώμα της "φυλής", ήταν δικά μας...».
Και σήμερα;
«Προτιμώ να μη βγαίνω τα Σάββατα, εκτός κι αν πρόκειται για κανένα ουζερί με καλή συντροφιά για κουβέντα, παρέα με τσιπουράκια. Κατά τα άλλα ζούμε σε μια υστερική εποχή που την έννοια "ψυχαγωγία" την έχει τραβήξει από τα μαλλιά και τη σέρνει στα εκκωφαντικά μεγαλομάγαζα με τον απρόσωπο κόσμο και τις οξυζενέ κουνίστρες».
«Αστικούς ύμνους» χαρακτηρίζετε τα τραγούδια σας.
«Δεν εννοώ ότι είναι απολυτίκια! Απλά, μερικά λειτουργούν σαν τραγούδια ρόλων, που φωτογραφίζουν μια πόλη αντιφατική αλλά κι αγαπημένη».
Κι εσείς παιδί της πόλης δεν είστε;
«Φυσικά. Μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης κι έπειτα πήρα το καπελάκι μου, θέλοντας να αφήσω πίσω δυσάρεστες καταστάσεις και προσωπικά αδιέξοδα και κατηφόρισα στον Λυκαβηττό. Ηρθα δηλαδή στην καρδιά μιας πόλης που πολλοί βρίζουν ενώ την αγαπούν».
«Ενας γέρος στο τιμόνι κοιμάται και παραμιλά, σ' ένα αμάξι δίπλα κάποιος άγρια με κοιτά..»: Πώς οι εικόνες μιας περιπλάνησης στην πόλη με τη μοτοσικλέτα σας έγιναν τραγούδι;
«Η φαντασία μου τα φταίει, όπως τραγουδούσε κι ο Καζαντζίδης... Η μηχανή μου δεν είναι παρά μονάχα ένα scooter που είναι κι η αδυναμία μου. Χρησιμεύει όμως σαν το σιδερένιο άλογο ενός οργισμένου και μπουχτισμένου τύπου που έτσι "δραπετεύει". Ηθελα να γράψω ένα πραγματικά "λαϊκό" τραγούδι που να μη συνθηματολογεί φτηνά και μίζερα, αλλά να πετάει σπίθες θυμού κι απόγνωσης».
Ξεκινήσατε με τα ροκ γκρουπάκια της Θεσσαλονίκης. Πόσο άλλαξε έκτοτε το τοπίο ως προς αυτό που λέμε ροκ;
«Εκείνη την περίοδο δεν θα την ξεχάσω ποτέ γιατί μοιράστηκα τα πρώτα μου rock' n' roll όνειρα με ταλαντούχους ανθρώπους που είχαν πάθος κι αληθινή αγάπη για ό,τι έπαιζαν. Ημασταν νέα παιδιά κι είχαμε ήρωες κάτι τρελούς, ιδιοφυείς, επαναστάτες. Θέλαμε να τους μοιάσουμε... Και σήμερα όμως βλέπω πως, πάλι μέσα στις νέες αντιφάσεις που ζούμε, βγαίνουν νέες μπάντες και καινούργια παιδιά με δικό τους λόγο. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι που η "δημοκρατία" του Διαδικτύου κατήργησε στην πράξη τα υπερμεγέθη και έφερε μπροστά νέα πρόσωπα που δεν ελέγχονται από δισκογραφικές και media».
Υπάρχει ελληνικό ροκ;
«Υστερα από δεκαετίες ηλεκτρικού ήχου, τόσων γκρουπ, τόσης δισκογραφίας, φυσικά και υπάρχει, βέβαια μέσα από διαφορετικές εκφάνσεις -καλές ή κακές δεν έχει σημασία... Για μένα το ελληνικό ροκ υπάρχει μέσα στα προβάδικα, εκεί που ιδρώνουν οι πιτσιρικάδες, υπάρχει εκεί που κάποιος βγαίνει με θάρρος να τα πει όπως θέλει αυτός κι όχι όπως θέλουν άλλοι, π.χ. ροκοπατέρες, ινστρούχτορες, ξινοί μουσικοκριτικοί, κόμματα, αποκόμματα και βάλε... Το ροκ, όσο κι αν συνεχώς το αμφισβητούν σε αυτή τη σοβαροφανή χώρα με τα δεινοσαυρικά μεγέθη, θα εμφανίζεται πάντα ενοχλητικά και όμορφα στο πρόσωπο ενός νέου που θέλει να μιλήσει για τη γενιά του και που ξέρει να λέει "όχι"...».
Τι λέτε για τα καινούργια γκρουπάκια που γράφουν αγγλόφωνο στίχο;
«Εχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, αλλά αυτή η μερίδα νέων παιδιών που χρησιμοποιούν τον αγγλικό γλωσσικό κώδικα καλά κάνει... Ο κόσμος πλέον έχει διευρυνθεί, τα σύνορα στην ουσία πέφτουν, ο κόσμος μεγαλώνει μικραίνοντας...».
Εσείς διατηρήσατε στον ήχο κάτι από τα '60's. Είναι το σήμα κατατεθέν σας...
«Μουσικά αυτή η δεκαετία με επηρέασε πάρα πολύ! Το σήμα κατατεθέν σημαίνει "φίλε εδώ είμαι και πάλι. Κοίτα, προσπαθώ να μη βαριέμαι πρώτα εγώ βέβαια, αλλά δεν πρόκειται και να σου έρθω έχοντας κάνει παραμορφωτικό botox στη μουσική μου"».
«Δεν θα τους περάσει», γράφετε στο κείμενο που συνοδεύει τον δίσκο σας. Ποιους εννοείτε;
«Το "τους" μ' αρέσει που είναι θολό γιατί έτσι δεν κινδυνεύω να φανώ σαν ο πρώτος της πορείας με την ντουντούκα. Το αφήνω ανοιχτό στις ερμηνείες...».

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία