"Μας μιλάει η Αθήνα"

Άρθρο της Λουτσιάνα ΚΑΣΤΕΛΙΝΑ*

Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια και γι' αυτό σ' εκείνους που γεννήθηκαν μετά, το να ακούσουν ότι το Πολυτεχνείο στην Αθήνα καταλήφθηκε από φοιτητές σε αγώνα και ότι πολιορκείται από την αστυνομία δεν θα κάνει μεγάλη εντύπωση. Όμως για μας είναι ένας μυθικός τόπος. Από εκεί ξεκίνησε η αντεπίθεση που οδήγησε, όχι πολύ αργότερα, στην πτώση των φασιστών συνταγματαρχών που είχαν κάνει το πραξικόπημα του Απρίλη του 1967.

Επιτέλους ήταν μια μαζική έκρηξη, ανοιχτή, μετά από χρόνια άγριων διώξεων, φυλακών, εκτοπίσεων και βασανιστηρίων που είχαν εξουθενώσει την αντίσταση. Ένα τίναγμα σθένους και θάρρους, που πληρώθηκε με έναν αριθμό ζωών που έμεινε παντοτινά ακαθόριστος, τόση ήταν η ωμότητα της αστυνομίας και του στρατού που έριξαν τα τεθωρακισμένα εναντίον του Πολυτεχνείου. Ήταν και ένα σημάδι ότι οι ευρωπαϊκοί φασισμοί έφταναν στο τέλος της αιματηρής διαδρομής τους, ήταν τα χρόνια της επανάστασης των γαρίφαλλων στην Πορτογαλία, λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ισπανίας. Σήμερα το πλαίσιο είναι τελείως διαφορετικό, βέβαια. Όμως σ' αυτή την κατάληψη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα υπάρχει τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο.

Η ρήξη ενός εφησυχασμού, η απόφαση να πεις "φτάνει", που εμπλέκει αμέσως μια ολόκληρη γενιά και σπρώχνει την αριστερά να ξανασηκώσει το κεφάλι κατά της δεξιάς, που και στην Ελλάδα κατέχει την εξουσία χωρίς να φαίνεται πολύ ενοχλημένη από την αντιπολίτευσή της.

Η αιτία που προκάλεσε την εξέγερση, όπως ξέρουμε, ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού που βρισκόταν στο περιθώριο μιας μικρής συμπλοκής, ούτε καν μια βίαιη διαδήλωση, μια απλή σύγκρουση.

Όμως αυτό το γεγονός αμέσως πλημμύρισε όλες τις πόλεις της χώρας και οδήγησε στην κατάληψη των σχολείων, γιατί η διαμαρτυρία συμπύκνωσε όλες τις αιτίες μιας βαθύτερης και γενικευμένης δυσφορίας. Αστυνομικός αυταρχισμός, οικονομική κρίση, προσωρινή απασχόληση, ανεργία. Και περισσότερο απ' όλα, και εδώ, ένας νόμος που επιφέρει θανάσιμο χτύπημα στο Πανεπιστήμιο.

Όχι μόνον δραστικές οικονομικές περικοπές αλλά και -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- άνοιγμα στην ιδιωτική παιδεία, πρόκληση που θέτει υπό αμφισβήτηση το δημόσιο σχολείο, δικαιολογημένα θεωρούμενο ιδρυτικό γνώρισμα της δημοκρατίας που ούτε οι συνταγματάρχες τόλμησαν να ακουμπήσουν. Αύριο (χθες) η γενική απεργία που κάλεσαν τα συνδικάτα θα εμπλουτισθεί με νέο περιεχόμενο, πιο άμεσα πολιτικό από το αρχικό, λόγω της σύνδεσης που ανακοίνωσε η ΓΣΕΕ με τις φοιτητικές διαδηλώσεις. Θα είναι, επιτέλους, μια στιγμή ενωτικής πάλης, όλης της αντιπολίτευσης, γιατί οι αγωνιστές και των τριών κομμάτων της αριστεράς -ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστικό), Συνασπισμός (νέα αριστερά), ΚΚΕ (ορθόδοξο κομμουνιστικό), θα περπατήσουν δίπλα - δίπλα. Γεγονός που ακόμη δεν έχει γίνει λόγω των επιφυλάξεων του ΠΑΣΟΚ, που δεν κατέβηκε ακόμη στους δρόμους, και λόγω του σεχταρισμού του ΚΚΕ, που δεν θέλησε να ενωθεί με τις οργανώσεις που -όπως ο Συνασπισμός- βρίσκονται στο Κοινωνικό Φόρουμ.

Είναι ιστορικές διαιρέσεις, που όμως δεν φαίνεται να αντιστοιχούν στο κίνημα που ξέσπασε αυτές τις ημέρες.

Το να κάνουμε βεβιασμένους παραλληλισμούς με την Ιταλία, δεν βολεύει, όμως η υπόθεση προκαλεί κάποια περίσκεψη.

Το άρθρο της δημοσιεύτηκε στην 1η σελίδα του προχθεσινού φύλλου της εφημερίδας "Il Manifesto", που είχε κεντρικό τίτλο "Μεγάλη Ελλάδα" (φωτογραφία).