Δυο μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη, ένα πιστόλι σημαδεύει πάλι τον "εχθρό λαό" «Αυτό που συνέβη είναι απίθανο». «Αυτό που συνέβη είναι απίστευτο». «Αυτό που συνέβη είναι πρωτοφανές». Πρόκειται για φράσεις που κατά κόρον επαναλαμβάνονται από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, όταν γνωστοποιήθηκε η δολοφονία του 15χρονου παιδιού στα Εξάρχεια.
Ευτυχώς, πάντως, τούτη τη φορά δεν ακούσαμε ότι κάποιοι «έπεσαν από τα σύννεφα». Ισως, επειδή η απώλεια μιας τόσο νεανικής ζωής θέτει όρια ακόμα και στην επίδειξη υποκρισίας. Ισως, πάλι, γιατί αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, στο κέντρο της Αθήνας στις 6 Δεκέμβρη του 2008 - στην πραγματικότητα - ΔΕΝ είναι κάτι το πρωτοφανές. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί πριν από 23 χρόνια. Και τότε, στις 17 Νοέμβρη του 1985, ένας αστυνομικός πυροβόλησε. Και τότε ένας 15χρονος έπεσε νεκρός. Ηταν ο Καλτεζάς...
*
Αυτό που συνέβη στις 6 Δεκέμβρη του 2008, δεν είναι ούτε κάτι το «απίστευτο», ούτε κάτι το «απίθανο», με την έννοια ότι πρόκειται για ένα συμβάν που δε θα μπορούσε να προβλεφτεί.
Η εκτέλεση στα Εξάρχεια αποτελεί ένα τραγικό γεγονός που θα έπρεπε να αναμένεται με μαθηματική βεβαιότητα. Είναι το αποτέλεσμα ενός εμπεδωμένου κλίματος αυθαιρεσίας και κατασταλτικής ατιμωρησίας. Είναι η κτηνώδης αποθέωση της δράσης ενός μηχανισμού που εκπαιδεύεται να αντιμετωπίζει τον πολίτη, δηλαδή τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον ναυτεργάτη, τον φοιτητή, τον μαθητή, δηλαδή το λαό, σαν «εχθρό».
Ο στυγερός φόνος του 15χρονου είναι γέννημα της πολιτικής.
* Ενός κράτους που εδώ και 28 χρόνια δεν ενδιαφέρεται καν να αναζητήσει ποιος δολοφόνησε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, το 1980.
* Ενός κράτους που το 1990 αθώωσε τον δολοφόνο του 15χρονου Καλτεζά.
* Ενός κράτους που ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τους 4 νεκρούς του πυρπολημένου από την Αστυνομία «Κάπα Μαρούση».
* Ενός κράτους που οι πολιτικοί του ταγοί ουδέποτε έκρυψαν τους δεσμούς πολιτικού αίματος που τους ένωναν με το δολοφόνο του Τεμπονέρα.
* Ενός κράτους που ο πρωθυπουργός του το 2000 έκανε υπουργό στην κυβέρνησή του εκείνον που ο ίδιος, το 1990, τον αποκαλούσε από το βήμα της Βουλής «ηθικό αυτουργό» του φόνου του καθηγητή στην Πάτρα.
* Ενός κράτους, που άλλος πρωθυπουργός του απευθυνόταν στους αστυφύλακες με τη γνωστή και ιστορική έκτοτε φράση «εσείς είστε το κράτος».
* Ενός κράτους, που το 2002 έστελνε χαφιέδες της Ασφάλειας εφοδιασμένους ακόμα και με το υπηρεσιακό τους περίστροφο στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Αθήνας για να προβοκάρει τους διαδηλωτές.
* Ενός κράτους που απαγάγει Πακιστανούς και θέτει την υπόθεση στο αρχείο.
* Ενός κράτους που επιβραβεύει με το βαθμό του διοικητή αστυνομικού τμήματος τον επικεφαλής των θρασύδειλων που τσάκισαν τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, επικαλούμενοι ότι έπεσε πάνω στη ζαρντινιέρα.
* Ενός κράτους που δίνει την άδεια να πετούν πάνω από τον εναέριο χώρο του και να προσγειώνονται στα αεροδρόμιά του τα αεροπλάνα της CIA που μεταφέρουν απαχθέντες από και προς το Γκουαντανάμο.
* Ενός κράτους που πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης βάφτισε «πραίτορες» της τάξης και της ευνομίας τους ένστολους αλήτες που βιαιοπραγούν κατά πολιτών.
* Ενός κράτους, που έχει στις υπηρεσίες του κτήνη σαν τον «κύριο» που βασάνιζε μετανάστες στο τμήμα Ομονοίας.
* Ενός κράτους, που τα περίστροφά του «εκπυρσοκροτούν» στους σβέρκους Τσιγγανόπουλων ή βρίσκουν κατάστηθα 17χρονα Σερβόπουλα, όπως το 1999 στη Θεσσαλονίκη.
* Ενός κράτους, που έχει στις τάξεις της Αστυνομίας του αυτούς που έστηναν χουντογλέντια το 1997 και βιντεοσκοπούσαν τους κυκλικούς χορούς τους, καθώς ζητωκραύγαζαν υπέρ Παττακού και Μακαρέζου.
* Ενός κράτους, που πριν ο ειδικός φρουρός πυροβολήσει κατά του 15χρονου στα Εξάρχεια είχε αποδώσει τιμές σε άλλον ειδικό φρουρό, όταν είχε πυροβολήσει κατά τη διάρκεια φοιτητικής διαδήλωσης έξω από το υπουργείο Αιγαίου.
Ο αναγνώστης διαπιστώνει από τον παραπάνω κατάλογο - που δεν είναι ολοκληρωμένος, είναι απλώς ενδεικτικός - ότι δεν αναφέρουμε ποιος κυβερνούσε στη μια ή στην άλλη περίπτωση, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Δεν το κάνουμε τυχαία. Πιστεύουμε ότι έχει ελάχιστη σημασία. Αυτούς τους συμψηφισμούς τους αφήνουμε στους άθλιους εκπροσώπους των δύο κομμάτων που διαγκωνίζονται στα τηλεπαράθυρα για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αθώος του αίματος. Σε ό,τι μας αφορά, εμμένουμε σε μια βασική διαπίστωση: Το κράτος στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω δεν είναι ούτε «γαλάζιο» ούτε «πράσινο». Είναι «γαλαζοπράσινο».
Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
No comments:
Post a Comment