Καταλλήλως, ισόπαλοι

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Πριν από χρόνια ήρθε κοντά μου μια πρόταση από τη βρετανική πρεσβεία, για να οργανώσει η εφημερίδα όπου εργαζόμουν, μαζί με μια τουρκοκυπριακή εφημερίδα συμβολική δεντροφύτευση στη νεκρή ζώνη, «για να προωθήσουμε την επαναπροσέγγιση». Εγώ είπα, αν είναι να συνεισφέρουμε κι εμείς στην επαναπροσέγγιση θα δεχόμουν την πρόταση υπό έναν όρο: Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα να είναι η Αφρίκα (που μετά έγινε Αβρούπα) και όχι η εφημερίδα που πρότειναν οι Βρετανοί και η οποία στήριζε με φανατισμό το κατοχικό καθεστώς. Μετά από αυτή την απάντηση οι Βρετανοί δεν επανήλθαν.
Προφανώς, ήθελαν να συμμετέχει στην εκδήλωση η εφημερίδα του καθεστώτος και όχι η Αφρίκα που ασκούσε κριτική στην ψευδοκυβέρνηση και στον κατοχικό στρατό. Αλλά, από τότε μου έμεινε η απορία: Σκοπός ήταν η επαναπροσέγγιση ή να γίνει ακόμα ένα βήμα για να ενισχυθούν οι σχέσεις καλής γειτονίας των δυο πλευρών και μάλιστα καλλωπίζοντας τα τραύματα της κατοχής που είναι ανοικτά ειδικά στη νεκρή ζώνη;
Το ξαναθυμήθηκα προχτές, διαβάζοντας την είδηση ότι διεξήχθη ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ προσφύγων Κατωκοπιάς και Τουρκοκυπρίων οι οποίοι διαμένουν τώρα στην Κατωκοπιά. Λεπτομέρεια: Ο αγώνας διοργανώθηκε από τη βρετανική πρεσβεία. Και μάλιστα η Υφυπουργός Εξωτερικών για Θέματα Ευρώπης, Κάρολαιν Φλιντ, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα και ενθουσιάστηκε που ο αγώνας «έληξε καταλλήλως ισόπαλος 1-1», όπως ενημέρωσε η ίδια τη βρετανική Βουλή.
«Ήταν τιμή για μένα να μπορέσω να δώσω το εναρκτήριο σφύριγμα σε δικοινοτικό αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των νυν Τουρκοκυπρίων κατοίκων του χωριού Κατωκοπιά και των πρώην Ελληνοκυπρίων κατοίκων», είπε. Δεν ξέρουμε πώς αισθάνονται οι πρόσφυγες της Κατωκοπιάς, που δεν είναι πια πρόσφυγες αλλά «πρώην κάτοικοι» και που οι Τουρκοκύπριοι, που λυμαίνονται (αυτή είναι η σωστή λέξη, έστω κι αν είναι ενοχλητική) τις περιουσίες τους είναι «νυν κάτοικοι» του χωριού, που δεν είναι πια Κατωκοπιά αλλά Zumrutkoy. Αλλά, είναι σίγουρο ότι ο ποδοσφαιρικός τους αγώνας, όπως και όλες οι ανάλογες εκδηλώσεις, μπορεί να συμβάλλει στην αλληλογνωριμία και την (περιβόητη) αλληλοκατανόηση, μα συμβάλλει επίσης σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στην αποδοχή της πραγματικότητας, που περιγράφει η Κάρολαιν Φλιντ: Ότι οι πρώην κάτοικοι και οι νυν κάτοικοι είναι «καταλλήλως ισόπαλοι» και μπορούν πλέον να πορευτούν πλάι - πλάι προς το μέλλον σαν καλοί γείτονες.
Τώρα, αν θα μένει ο ένας στο σπίτι του άλλου, δεν έχει και τόση σημασία. Φτάνει, να υπάρχει αλληλοκατανόηση και ο αγώνας να είναι ισόπαλος. Στο Δίκωμο, για παράδειγμα, που δεν μεσολάβησε η βρετανική πρεσβεία για να φροντίσει την ισοπαλία, οι κατοχικές αρχές απαγόρευσαν στους συγχωριανούς του Προέδρου να εκκλησιαστούν στο ναό της Παναγίας των περβολιών, πρόσφατα στη γιορτή της. Τους είπαν, κοπιάστε αλλά δεν επιτρέπετε να κάνετε εκκλησιασμό. Αυτοί μάλλον είναι πρόσφυγες ακόμα, ενώ οι Κατωκοπίτες είναι «πρώην κάτοικοι». Κι άλλη λεπτομέρεια: Τόσο η Κατωκοπιά, όσο και το Δίκωμο, μέχρι την εισβολή ήταν αμιγώς ελληνοκυπριακά χωριά.

Φιλελεύθερος, 18/10/2008