Τα κοντά ποδάρια

Του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΕΤΡΑΔΗ

"Οι πολιτικοί συνηθίζουν να χρησιμοποιούν σαν όπλο τους την ασθενή μνήμη. Οχι τόσο τη δική τους, που ξεχνάει ό,τι λέει, ό,τι υπόσχεται και ό,τι κάνει, αλλά κυρίως του λαού, που ξεχνάει ό,τι λέει, ό,τι υπόσχεται και ό,τι κάνει ο πολιτικός. Η ζωή των περισσότερων πολιτικών -αλλά και η ιστορία, που τους περιγράφει αργότερα- στηρίζεται στη λαϊκή γνώση ότι η μνήμη έχει κοντά ποδάρια.

Αυτός ο μικρός πρόλογος αφορά τα οφέλη της ασθενούς μνήμης και των κοντών ποδαριών. Διότι υπάρχουν και οι ζημιές.

Δεν πάνε πολλά χρόνια που ένα ολόκληρο σύστημα νεποτισμού και προκλητικού πλουτισμού ανθρώπων στο στενό περιβάλλον του λαοφιλούς Ανδρέα Παπανδρέου οδήγησε τον ίδιο και το κόμμα του εκτός εξουσίας.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και οι αμετανόητοι ξυπόλυτοι, που διψούσαν περισσότερο να ντυθούν οι ίδιοι παρά να ντύσουν τον λαό -αντιθέτως, τον έγδυναν, πετώντας του κανένα ξεροκόμματο συμμετοχής σε καμιά παρανομία- έστειλαν στο σπίτι της την κυβέρνηση Κώστα Σημίτη, στην οποία ήταν ομοτράπεζοι.

Φαίνεται ότι ούτε οι πρώην ξυπόλυτοι και νυν πλουτίζοντες υπουργοί και στελέχη της τωρινής κυβέρνησης έχουν παραδειγματιστεί από το παρελθόν. Γιατί να παραδειγματιστούν, άλλωστε. Είτε είναι υπουργοί είτε στελέχη της Βουλής θα εξακολουθούν να αυγατίζουν την περιουσία τους, με τη διακομματική διαπλοκή, που λειτουργεί μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων: όλοι αλληλοεξυπηρετούνται ώστε να εξυπηρετούνται και όταν θα βρίσκονται οι άλλοι στην κυβέρνηση. Με μικρότερο τζίρο ίσως, αλλά, πάντως, με τζίρο.

Και ενώ, έτσι, μοιάζει να μην ενδιαφέρει τους επαγγελματίες βουλευτές (γιατί υπάρχουν και οι κατά περίσταση) η σεμνότητα και ταπεινότητα, απορεί κανείς πώς δεν νοιάζει τους αρχηγούς των κομμάτων, που είναι και οι μόνοι που χάνουν κάτι πραγματικά ουσιαστικό: τη δύναμη της διακυβέρνησης. Την Εξουσία.

Κακά τα ψέματα. Ενώ ο λαός δείχνει να ανέχεται με εκνευριστική ευκολία το ξεδιάντροπα άδικο άρμεγμά του από τις κυβερνήσεις, από το 1985 και εδώ, που έχει επιβληθεί η περιβόητη λιτότητα, δεν δείχνει καμία ανοχή όταν ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι ομάδες υπουργών και βουλευτών πλουτίζουν επιδεικτικά με τα δικά του λεφτά και τα δικά του χωράφια: τα λεφτά του Δημοσίου και τα παράθυρα του Δημοσίου.

Γιατί, ενώ οι μισοί Ελληνες κλέβουν τους άλλους μισούς, με την ανοχή και τους νόμους των κυβερνήσεων, φτάνει να απηυδήσει ένα μόνο 10% από αυτούς για να στείλει την κάθε κυβέρνηση σπίτι της.

Ο Κ. Καραμανλής, που εκλέχτηκε μόνο και μόνο γιατί πολύς κόσμος είχε απηυδήσει από τον πλουτισμό υπουργών και στελεχών του Κ. Σημίτη, βρίσκεται σήμερα ακριβώς στην ίδια θέση.

Ενώ οι υπουργοί σκαρφίζονται απίστευτα κόλπα για να επιβαρύνουν την τσέπη των πιο αδύνατων και παράλληλα ανέχονται και βοηθάνε στον πλουτισμό των πιο αρπαχτικών, για να καταφέρουν να φέρουν κανένα ευρώ στα βαλτωμένα από τη σπατάλη, την κακοδιαχείριση και την απουσία ανάπτυξης ταμεία, βουλευτές, υπουργοί και στελέχη του κόμματος επαναλαμβάνουν ξανά-μανά το ίδιο αμάρτημα: πλουτίζουν επιδεικτικά την ώρα που ο Αλογοσκούφης ψειρίζει τις αποδοχές των 1.000 ευρώ το μήνα.

Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Πρωτόγνωρο είναι που ο Καραμανλής αρχίζει και μοιάζει με τον Σημίτη. Και στη νοοτροπία και στη φρασεολογία. Αλλά και στην αιχμαλωσία από ένα διεφθαρμένο περιβάλλον.

Είπαμε: η μνήμη έχει κοντά ποδάρια. Η κρίση;"

Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 11/09/08