Η Ανόρθωση της Ελλάδας

Μερικοί ανεγκέφαλοι (τι άλλο;) οπαδοί του Ολυμπιακού αποκαλούσαν «τουρκόσπορους» τους οπαδούς της Ανόρθωσης, το βράδυ της Τετάρτης στο «Καραϊσκάκη». Που να ήξερα οι κακόμοιροι μέσα στο τυφλό οπαδικό τους πάθος ότι απέναντι τους είχαν οπαδούς μιας από τις πιο... ελληνικές ομάδες του κόσμου. Και επειδή δεν ξέρουν ας διαβάσουν τις παρακάτω γραμμές μπας και μάθουν τίποτα. Στις 30 Ιανουαρίου του 1911 ιδρύθηκε στην κατεχόμενη σήμερα Αμμόχωστο το "Αναγνωστήριον Ανόρθωσις" από υπερεκατόν βιοπαλαιστάς. Στις 13 Ιανουαρίου 1929 μετονομάζεται σε "Μουσικοφιλολογικόν και Φιλαθλητικόν Σύλλογον η "Ανόρθωσις". Κατά την διάρκεια των Οκτωβριανών, το 1931, οι σφαίρες των βρετανικών κατοχικών δυνάμεων σφηνώθηκαν στην πρόσοψη του οικήματος του σωματείου, το οποίο κλείσθηκε από τις βρετανικές αρχές στις 11 Φεβρουαρίου 1932 για εννέα μέρες.

Ακόμη στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ ’55-’59, στις 8 Ιουλίου 1958, οι βρεττανοί, υπό το πρόσχημα της φύλαξης εκρηκτικών στο σωματείο, ανατίναξαν το οίκημα της "Ανορθώσεως" λόγω της συμμετοχής μελών του συλλόγου στον αγώνα, αλλά και της γενικότερης δράσης και προσφοράς του συλλόγου στον Αγώνα. «Πλανάται όμως ο κατακτητής. Το πνεύμα της Ανορθώσεως δεν πτοάται, δεν καταστρέφεται και η ωραία μας Ανόρθωσις σαν το φοίνικα που είναι το έμβλημα μας θα ξαναγεννηθή και πάλι σύντομα για να συνεχίση την ιστορική και μεγάλη πορεία της», έγραφαν τα πρακτικά του συλλόγου τότε...

Ανάμεσα στα μέλη του συλλόγου που κέρδισαν μια θέση στο πάνθεο των ηρώων του Κυπριακού έπους είναι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Αντώνης Παπαδόπουλος, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Παναγιώτης Τουμάζος και ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο σταυραετός του Μαχαιρά, ο υπαρχηγός του Διγενή που δεν παραδόθηκε στους Αγγλους και αυτοί τον έκαψαν ζωντανό. Ο δημοσιογράφος Ανδρέας Καουρής, στο βιβλίο του "Γρηγόρης Αυξεντίου" στην σελίδα 135 αναφέρεται στον Γρηγόρη και τον ερωτά του για το ποδόσφαιρο ως εξής: "Το ποδόσφαιρο ήταν ένας από τους μεγάλους έρωτες του Γρηγόρη. Από το δημοτικό τον βλέπαμε στα διαλείμματα να οργανώνει την ομάδα και να παίζει με τους συμμαθητές του ποδόσφαιρο , έστω και για μερικά λεπτά ακόμα με μια ρούχινη μπάλα. Στο γυμνάσιο το μεράκι του για το ποδόσφαιρο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Οργανώνει ο ίδιος ποδοσφαιρικές συναντήσεις και όταν γνωρίζει, και γίνονται πρώτοι φίλοι με τον Αντώνη Παπαδόπουλο – ποδοσφαιρικό και αθλητικό ταλέντο της εποχής – το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο ένας έρωτας. Του γίνεται πάθος.

Η αδυναμία του για τον Αντώνη και το ποδόσφαιρο τον κάνουν να τρέξει ξοπίσω την Ανόρθωση Αμμοχώστου, για να παρακολουθήσει τον φίλο και την ομάδα του. Μέχρι και αποβολή δέχτηκε στο σχολείο γιατί συνόδευσε την Ανόρθωση στην Λευκωσία, και μετά την νίκη μαζί με την υπόλοιπη ομάδα πήγαν σε κέντρο να διασκεδάσουν και όχι μόνο αυτό. Οι άλλοι φίλοι του τον θυμούνται – όχι λίγες φορές – να πετάγεται από τα κιγκλιδώματα και εισέρχεται ασυγκράτητος στο γήπεδο, προκειμένου να προστατεύσει τον Αντώνη που κινδύνευε.

Κάποτε όταν καθυστερημένα, λόγω άλλης απασχόλησης, έτρεχε μόνος, με το λεωφορείο του από την Λύση στη Λευκωσία, για να παρακολουθήσει αγώνα της Ανόρθωσης, περνώντας από το χωριό Βατυλή προσπάθησαν άλλοι οπαδοί της Ανόρθωσης να τον σταματήσουν, για να τους πάρει μαζί του. Χωρίς να ελαττώσει καθόλου την ταχύτητα του έβγαλε το κεφάλι του από το παράθυρο του αυτοκινήτου του και τους φώναξε "τόπον έχω, χρόνο δεν έχω" και έφυγε τρέχοντας για το γήπεδο». Τους οπαδούς της ομάδας του Αυξεντίου κάποιοι αποκαλούσαν... «τουρκόσπορους». Αυτοί είναι οι νεοέλληνες... οπαδοί!