Του Σταυρου ΛυγερουΕάν ο Κ. Καραμανλής είχε αποδεχθεί την ένταξη στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, η Ελλάδα θα είχε εγκαταλείψει το μοναδικό όπλο της για να πειθαναγκάσει τα Σκόπια. Η ειρωνεία είναι ότι ενώ θα είχε διαπράξει ένα διά παραλείψεως εθνικό έγκλημα, δεν θα είχε αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα ούτε από την αντιπολίτευση ούτε στο εσωτερικό της Ν.Δ. Το ΛΑΟΣ θα «ανέβει στα κεραμίδια» έτσι κι αλλώς. Τα υπόλοιπα κόμματα θα περνούσαν την υπόθεση στο «ντούκου». Οσο για τους μακεδονομάχους «γαλάζιους» βουλευτές, αυτοί αντιδρούν σχεδόν παβλοφικά κι όχι πολιτικά. Επειδή πρακτικά το δίλημμα είναι ή σύνθετη ονομασία ή σκέτο «Μακεδονία», όποιος απορρίπτει το πρώτο εξ αντικειμένου εργάζεται υπέρ του δεύτερου.
Το εθνικό θέμα είχε εξαρχής εγκλωβιστεί στη μέγγενη δύο λανθασμένων και αντιπαραγωγικών γραμμών. Από τη μία ήταν ότι το όνομα δεν έχει και πολύ σημασία. Από την άλλη το «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα». Το εθνικό ζητούμενο, όμως, είναι να ακυρωθεί η κρατική ιδεολογία των Σκοπίων περί «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας». Η Μακεδονία δεν είναι πατρίδα ενός έθνους. Ηταν και παραμένει μία πολυεθνική περιοχή. Υπάρχει σλαβομακεδονικό, αλλά όχι μακεδονικό έθνος. Υπάρχει σλαβομακεδονική, αλλά όχι μακεδονική γλώσσα.
Η προσπάθεια των Σλαβομακεδόνων (στη συντριπτική πλειοψηφία τους ζουν στην ΠΓΔΜ) να οικειοποιηθούν τον όρο Μακεδονία δεν είναι καθόλου αθώα. Υποδηλώνει επεκτατική πρόθεση. Είναι η προσπάθεια ενός Μέρους να εμφανισθεί σαν Ολο. Είναι σαν η Ελλάδα να αποφάσιζε ότι εφεξής θα ονομάζεται Ευρώπη! Είναι κι αυτή μέρος της Ευρώπης, αλλά δεν είναι η Ευρώπη.
Το ζήτημα δεν είναι εάν η Αθήνα θα αποδεχθεί μία οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία. Είναι να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία, που απεικονίζει την πραγματικότητα. Η ύπαρξη αλβανικής κοινότητας στην ΠΓΔΜ δεν επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί ως μόνιμη ονομασία ένας εθνογεωγραφικός όρος, όπως Σλαβομακεδονία. Για να ακυρωθεί το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, το όνομα πρέπει να είναι ένας αμιγώς γεωγραφικός όρος, όπως Ανω Μακεδονία (Γκορναματσεντόνια). Ακριβώς επειδή αυτή η ονομασία αντανακλά με ακρίβεια την πραγματικότητα, ουσιαστικά δεν αποτελεί συμβιβασμό ούτε για τους Ελληνες ούτε για τους Σλαβομακεδόνες. Εάν η Αθήνα είχε συνοδεύσει την απειλή άσκησης βέτο με μία τέτοια πρόταση για το οριστικό όνομα της ΠΓΔΜ, η πολιτική της θα είχε μεγαλύτερη απήχηση στη διεθνή κοινότητα.
Εφημερίδα: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
1 comment:
Παρέμβαση στη συζήτηση για την ονομασία της FYROM!
(Η “Κόκκινη Πιπεριά” αφιέρωσε ήδη 2-3 posts)
“Κοκκινοπίπερε” και λοιποί συνθαμώνες του blog,
Η ονομασία της χώρας που βρίσκεται βόρεια της Ελλάδας και η οποία κάποτε αποτελούσε μια από τις 6 δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, η καλούμενη σήμερα FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), είτε αυτή η ονομασία είναι σύνθετη, ή σκέτη (δηλ. χωρίς καθόλου ζάχαρις λες και το κάνουν επίτηδες για να μη γλυκαθούν όσοι έχουν έντονες ενστάσεις), που θα της δοθεί, ή που θα πάρει με το έτσι θέλω ή που θα αποδεκτεί τελικά (από μόνη για πάρτη της), είναι ένα ζήτημα με πολλές και περίπλοκες πτυχές, πλευρές, διαστάσεις, παραμέτρους και ερωτήματα:
1. Πόσο εύκολο είναι (από άποψη “εθνικής” περηφάνιας και αξιοπρέπειας αλλά και από ψυχολογικής κατάστασης), μια χώρα (όπως η FYROM ή Σκόπια) και οι κάτοικοι αυτής να παραιτηθούν από ένα όνομα που είτε σωστά είτε λάθος τους δόθηκε πριν 60 τόσα χρόνια, είχε κάποιο νόημα και σημασία για αυτούς και τους προσέδιδε κάποια “εθνικά” χαρακτηριστικά; (Ποιος απλός πολίτης μιας χώρας ο οποίος μπορεί να ανήκει σε μια αναγνωρισμένη ή μη μειονότητα μπορεί να δεχτεί χωρίς διαμαρτυρίες την εξαναγκαστική αλλαγή του ονόματος του ή την αφομοίωση του από μια πλειοψηφούσα εθνότητα;)
2. Παρ’ όλο που τόσο ο Λένιν όσο και άλλοι κλασικοί του Μαρξισμού επεξεργάστηκαν εμπεριστατωμένα και είχαν (θεωρητικά τουλάχιστον) επιλύσει το εθνικό ζήτημα (με την αυτοδιάθεση των εθνών όπως την αποκαλούσε ο Λένιν), τελικά τα εθνικά προβλήματα δεν ξεπεράστηκαν ούτε κάτω από συνθήκες σοσιαλισμού (ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο διασαλεύουν). Και τούτο βασικά και κύρια λόγω της ανισομερούς οικονομικής ανάπτυξης και της διαφοράς στο βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων ή μεταξύ της κυρίαρχης εθνότητας και των μειοψηφουσών σε μια περιοχή ή δημοκρατία μια ομόσπονδης χώρας. Γι’ αυτό είχαμε και τη διάλυση (στα εξ ων συνετέθησαν) των Ομοσπονδιών στη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία και τη Τσεχοσλοβακία και τη δημιουργία πολλών νέων κρατών είτε ειρηνικά είτε μετά από πολέμους και με τη τάση κάθε εθνότητα να φτιάχνει και το δικό της κράτος (κάθε γειτονιά κι ένα!).
3. Για το ζήτημα των Σκοπίων πολλά έχω να πω, όμως τείνω να συμφωνήσω (ποιος με ρώτησε θα μου πείτε) με την ουσία του άρθρου του Λυγερού για μια ονομασία που να είναι πιο πολύ γεωγραφική! (Μακεδονία του Βαρδάρη, ή επί τη τοπική γλώσσα Vadarska Macedonia, δεν γίνεται;)
4. Η παρέμβαση μου αυτή είχε σαν κύριο σκοπό να καταγράψει και να μεταφέρει εδώ μια εμπειρία μου που είχα φέτος την Άνοιξη επισκεπτόμενος κάποια παραμεθόρια (με την FYROM) ελληνικά χωριά στην περιοχή της Φλώρινας. Σ’ ένα τέτοιο χωριό άκουσα τους κατοίκους (οι οποίοι ήταν βασικά τσοπάνηδες) να μιλάνε μια γλώσσα που έμοιαζε με τα σερβικά και τα βουλγάρικα. Μέσα από την κουβέντα που έκανα μαζί τους και στις ερωτήσεις μου σε κάποιο κάτοικο ηλικίας περί τα 65-70 χρονών, πως αισθάνονται από άποψη εθνικότητας απάντησε χωρίς περιστροφές “Μακεδόνες”. Όχι Σλαβομακεδόνες γιατί όπως είπε αυτό το όνομα είναι μια πολύ πλατιά έννοια και αγκαλιάζει πολύ κόσμο. Επίσης τα είχε με το βουλγάρικο κράτος (που τους θεωρεί δικούς του δηλ. βουλγάρους) αλλά και με το ελληνικό κράτος που τους έχει εγκλωβίσει στην ελληνική υπηκοότητα και προσπαθεί να τους αφομοιώσει!
Αυτά (και αν υπάρξει συζήτηση μπορεί να επανέλθω).
Υ.Γ.: Το μήνυμα αυτό θα σταλεί και στα δύο posts που αναφέρονται στο θέμα της ονομασίας της FYROM -(“Παβλοφικές αντιδράσεις για το Μακεδονικό” - Thursday, November 1, 2007 και “Ο ΓΑΠ για την ονομασία της FYROM” - Friday, November 2, 2007).
Anef_e8nikismou
11/11/2007 – 12:43 π.μ.
Post a Comment