Έντεκα χρόνια χωρίς τον Τάσο...

Όταν ακούει ή διαβάζει τη λέξη "λύκος" κλαίει και η ψυχή του ταράζεται. Θυμάται κάποιους "Γκρίζους Λύκους", που δολοφόνησαν το γιο του με τον πιο φρικτό τρόπο. Ούτε και τα τούρκικα μπορεί να τα ακούει. Δεν τους θέλει να τους βλέπει τους Τ/κ, ούτε και τους Τούρκους. Γι' αυτόν "όλοι Τούρκοι είναι" και στο κέντρο του, "αν λάχει και πάνε θα τους διώξει". Άμα ακούει τούρκικα και βλέπει Τ/κ, θυμάται αυτούς που σκότωσαν το γιο του, 37 μέρες πριν γεννηθεί η εγγονή του. Δάκρυ πικρό, πόνος βαθύς. Εξομολόγηση πικραμένης ψυχής. " Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Ταράζομαι όταν βλέπω Τ/κ στο Παραλίμνι. Αυτοί κρατούν τη γη μας. Με Τούρκο με Τ/κ να μη βλέπω. Και αν έρθουν ποτέ εδώ Τ/κ, εγώ θα τους διώξω. Ευγενικά, μεν, αλλά θα τους διώξω... Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, ξέρω, κατανοώ πως δε φταίνε, μα δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά...., δεν μπορώ... ".

Είναι ο Ισαάκ Ισαάκ, ο πατέρας του δολοφονηθέντα Τάσου Ισαάκ και αυτές τις μέρες πονεί πολύ. Πέρασαν έντεκα χρόνια και ακόμα πονεί. Περάσαμε μερικές ώρες μαζί του στον Πρωταρά. Πρώτα ξεκλείδωσε την ψυχή του και μετά μίλησε στο "Φιλελεύθερο" σε μια εξομολόγηση πονεμένης ψυχής, χαροκαμένου πατέρα, που έντεκα χρόνια μετά, ακόμη πονεί πολύ... Ήρθε πάλιν ο Αύγουστος και η γαλανή θάλασσα του Πρωταρά φαντάζει μαύρη και ξεβράζει μνήμες πικρές, θύμησες οδύνης.
Η Αναστασία στου Σεπτέμβρη τις 17, μέρα του Αγίου Αναστασίου, θα γιορτάσει εκτός από τα ονομαστήρια της και τα εντέκατα της γενέθλια. Την ημέρα εκείνη μάλλον θα βάλει τον ψηφιακό δίσκο στην τηλεόραση για να δει την ταινία του γάμου του μπαμπά της και θα του ψελλίσει " γιάσου μπαμπά, τι κάνεις, δες με που μεγάλωσα και έγινα κιόλας έντεκα χρονών...".

Πως πάει ο καιρός. Πάνε κιόλας έντεκα χρόνια που γεννήθηκε η Αναστασία των Ελλήνων και λίγους μήνες αργότερα, η Χάρις Αλεξίου τραγούδησε το τραγούδι για το χελιδονάκι του Παραλιμνιού, που έκανε τα μάτια εκατομμυρίων Ελλήνων να δακρύσουν και τις καρδιές τους να σκιρτήσουν.... Ο κ. Ισαάκ, έγινε φέτος 63 χρονών. Στην πλατεία Τάσου Ισαάκ, στην οδό Τάσου Ισαάκ, ο πατέρας του Ισαάκ Ισαάκ, περνά τις μέρες, τις βδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια, που ακολούθησαν την 11η Αυγούστου 1996. " Για εμένα ήταν χθες. Για εμένα σαν να ήταν πριν μιαν ώρα.....". Ανάβει ένα τσιγάρο, πίνει μερικές γουλιές καφέ, τα όσα λέμε, βγαίνουν μέσα από το ασταμάτητο αναφιλητό του. Ήταν απόγευμα 11ης Αυγούστου, κοντά η ώρα τρεις και ο Τάσος δεν εφάνη στο οικογενειακό εστιατόριο στον Πρωταρά. Το προηγούμενο βράδυ έλεγε της μάνας του της "κυράς Τασίας", ( έτσι τη φώναζε), "κυρά Τασία εγώ αύριο θα πάω στη διαδήλωση μα εσύ να μη φοβάσαι...". Άντε κυρά μου πάμε να ξεκουραστούμε λιγάκι και ο Τάσος έμεινε στη διαδήλωση", είπε εκείνο το απόγευμα ο κ. Ισαάκ στην κυρά Τασία και πήγαν στο σπιτάκι τους στο Παραλίμνι. Παράγειραν να κοιμηθούν μα εκείνος δεν ένιωθε καλά. Κάτι φοβόταν..... Θα ήταν κατά τις πέντε, μάλλον λίγο πριν από τις πέντε το απόγευμα. Δυο σχεδόν ώρες είχαν περάσει από το κακό που έγινε στο οδόφραγμα της Κάτω Δερύνειας. Κτύπησε την πόρτα ένας φίλος. " Βρε Ισαάκ, δεν έμαθες τα νέα. Στη διαδήλωση έγινε μεγάλο κακό, τρεις τραυματίες και ένα νεκρό λένε τα ΜΜΕ, ότι έχει στη διαδήλωση....". " Ο Τάσος μου; Ξέρεις τίποτε...;". Ο άλλος είπε ότι δεν ήξερε και έφυγε. Πήγε στο υπνοδωμάτιο. " Τασία ξύπνα. Έχει νεκρό και τραυματίες στη διαδήλωση, μα μου φαίνεται είναι ο γιος μας ο νεκρός...." Λούστηκε τα κλάματα η κυρά Τασία και πέντε λεπτά μετά, βρέθηκαν με τη ψυχή στο στόμα στο νοσοκομείο του Παραλιμνίου. Πάγωσαν όλοι σαν τον είδαν. Ένας γιατρός τον ρώτησε ", είσαι ο παπάς του Τάσου Ισαάκ;". Ναι πρόλαβε ν' αποκριθεί και ο γιατρός τον έκοψε, με φωνή τρεμάμενη..." Δυστυχώς τον εχάσαμεν...". Και από τότε "κάθε Αύγουστο γίνεται η θάλασσα του Πρωταρά μαύρη, όπως μαύρη είναι κάθε μέρα η ζωή του...".

Η καρδιά μου είναι γεμάτη πόνο και έτσι θα είναι όσο ζω, όσο θα έχει νερό η θάλασσα του Πρωταρά....", μονολογεί ο πικραμένος πατέρας. Ο χαροκαμένος γονιός του ήρωα Τάσου Ισαάκ. " Δεν ξέρω αν κάποιοι την ξέχασαν, δεν ξέρω. Εγώ δεν ξεχνώ, δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν δύναται η ψυχή μου να ξεχάσει και όση δύναμη μου έμεινε για να θυμάμαι τη χρειάζομαι..." συνεχίζει. Στη γειτονιά του Τάσου Δάκρυ πικρό, πόνος ψυχής αστείρευτος. Μα έχει να πει μόνο λόγια καλά και γεμάτα εκτίμηση για το Δήμο Παραλιμνίου που έδωσε το όνομα του Τάσου Ισαάκ, του γιου του, στο δρόμο που βρίσκεται το κέντρο του Τάσου. Εκτιμά πολύ που έδωσαν και το όνομα του Τάσου και στη μικρή πλατεία, στο τέλος του Δρόμου. Μια πλατεία και ένας δρόμος με το όνομα του Τάσου Ισαάκ, εκεί που βρίσκεται το κέντρο του. " Εδώ είναι το κέντρο του γιου μου, όχι εμένα", ψελλίζει. Ο Τάσος ζει στην Αναστασία Όταν έκλαψε η Αναστασία, τη μέρα που γεννήθηκε στην κλινική, στις 17 Σεπτέμβρη 1996, λούστηκε στα κλάματα. Επιτέλους, ο Τάσος ξαναζούσε, 37 μέρες μετά τη δολοφονία του από τους Τούρκους.
Μεγαλώνοντας η Αναστασία όλων των Ελλήνων, έγινε Τάσος. Στη ψυχούλα, στη σκέψη, στα χαρακτηριστικά. " Είναι η συνέχεια του Τάσου. Είναι ο Τάσος..". Η Αναστασία, προσθέτει, συνέχεια, θυμάται τον πατέρα της. Βλέπει βίντεο με τον πατέρα της. " Έχει έναν πατέρα ήρωα και το καμαρώνει, μα στεναχωριέται που δεν πήρε ποτέ της το πατρικό χάδι....", εξομολογείται ο παππούς της.
" Μου λείπει ο μπαμπάς μου", παραπονιέται κάποτε στη ζωή της η μικρή Αναστασία. Το χελιδονάκι των Ελλήνων Το χελιδονάκι των Ελλήνων, η κόρη του Τάσου Ισαάκ που πήρε το όνομα του δολοφονημένου πατέρα της μεγαλώνει έχοντας στη ζωή της τις αρχές και τα ιδανικά ενός λαού, που γαλούχησαν και τον ήρωα πατέρα της και τον έφεραν στην πρώτη γραμμή της αντικατοχικής διαδήλωσης να πεθαίνει στο οδόφραγμα της Δερύνειας, στις 11 Αυγούστου 1996. Ξέρει η Αναστασία, πόσες χιλιάδες κόσμος ήταν στην κηδεία του πατέρα της και πόσα εκατομμύρια Ελλήνων, δάκρυσαν γι' αυτήν και της χάρισαν ένα κομμάτι της καρδιάς της. Η Αναστασία μεγαλώνει και κάποτε θα μιλά και η ίδια για όλα τούτα. Θέλει να μιλά, " αλλά καρτερά να μεγαλώσει ακόμη λίγο μη και πει κάτι που να είναι λάθος...". Έντεκα χρόνια μετά, συνεχίζει ο κ. Ισαάκ, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ότι, ο κόσμος ετίμησε και τιμά το γιο μου. Ο πόνος του πατέρα είναι πόνος. Ήθελα κάποτε να το πω, αλλά τότε που χάσαμε τον Τάσο ήταν ο πόνος μου αβάστακτος και δεν μπορούσα να μιλώ..". Το μωρό μας, την Αναστασία, τη βάφτισε ο τότε Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, αλλά το έκανε επ' ονόματι του Ελληνισμού. " Αναστασία των Ελλήνων", την είπαμε από τότε και έτσι είναι και σήμερα, λέγει ακόμη ο κ. Ισαάκ. "Με πληγώνει που δεν επλήρωσαν..." Το ότι επεράσαν έντεκα χρόνια και κανένας από τους φονιάδες του γιου μου δεν δικάστηκε και δεν πλήρωσε για τούτο το έγκλημα είναι κάτι που με πληγώνει. Που είναι η Δικαιοσύνη και το Διεθνές Δίκαιο που επικαλούνται οι ισχυροί της γης..";

ΤΟΥ ΠΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΑ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ" http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=491