Πριν από 11 χρόνια...

Ηταν Αύγουστος του 1996. Η κόρη μου Αργυρώ ήταν οκτώ μηνών. Κάναμε διακοπές στους Πόρους Πιερίας. Επινα καφέ και από το ραδιόφωνο ακούω ότι οι Τούρκοι σκότωσαν έναν Κύπριο στη πράσινη γραμμή. Ηξερα ότι οι Μοτοσυκλετιστές (που είχαν ξεκινήσει από το Βερολίνο...) θα πήγαιναν στη "πράσινη" γραμμή για να διαδηλώσουν ενάντια στην Τουρκική κατοχή. Μάλιστα είχα πάει στο λιμάνι του Πειραιά όπου οι διαδηλωτές με τις Μοτόρες τους (όπως τις λένε στη Κύπρο...) μπήκαν στα καράβια για Κύπρο. Δεν ήξερα τίποτα για τα επεισόδια. Λίγο μετά οι τηλεοπτικές οθόνες "μεταφέρουν" τη συγκλονιστική εικόνα όπου ανθρωπόμορφα τέρατα λιντσάρουν τον άτυχο Τάσο Ισαακ. Η εικόνα του δολοφόνου που σηκώνει μια πέτρα και την ρίχνει στο κεφάλι του Τάσου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Δεν θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ! Ηταν 11 Αυγούστου του 1996.

Στις 14 Αυγούστου...

Τρεις μέρες αργότερα ο ξάδερφος του Τάσου, ο Σολωμός Σολωμού σαν έτοιμος από καιρό σκαρφαλώνει στον ιστό της Τουρκοκυπριακής σημαίας. Το τσιγάρο αργοσβήνει στα χείλη του και ο Σολωμός σαν αίλουρος προσπαθεί να κεταβάσει τη σημαία του Αττίλα. Ενας πυροβολισμός "σκίζει" τον αέρα. Ο Σολωμός πέφτει νεκρός. Το σώμα του ακίνητο στέκει στην ρίζα του ιστού. Μέσα σε τρεις μέρες ο Ελληνισμός της Κύπρου έχασε δυο νέους ανθρώπους.

Εχουν περάσει 11 χρόνια. Οι σημερινές Ελλαδίτικες εφημερίδες δεν έχουν την παραμικρή αναφορά στις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Είναι τυχαίο αυτό; Κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε; Οσο θα υπάρχουν Ελληνες στη Κύπρο η θυσία του Τάσου και του Σολωμού δεν θα ξεχαστεί. Οπως δεν ξεχάστηκαν οι θυσίες του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Κυριάκου Μάτση και των υπολοίπων ηρώων του Ενωτικού εθνικοαπελευθεωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.