Το «φαλακρό βουνό» πού έγινε δάσος!

Σήμερα βλέπουμε δάση να καίγονται ολόγυρά μας.

Και μας πιάνει κατάθλιψη.

Κι όμως, κάποτε συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο.

Το 1960 η οικογένειά μου μετακόμισε στην περιοχή Παπάγου, στις υπώρειες του Υμηττού. Τότε η περιοχή αυτή δεν είχε δένδρα. Ο Υμηττός ήταν κυριολεκτικά - «φαλακρό βουνό»Όταν άρχισαν να πυκνώνουν οι κάτοικοι, οργανώθηκαν σε τοπικούς φορείς κι άρχισαν τις δενδροφυτεύσεις. Ήταν οι περιβόητες «Κυριακάτικες εξορμήσεις»: Οι πρόσκοποι, τα κατηχητικά, το δημοτικό σχολείο και τα γυμνάσιο, οι γονείς των παιδιών και πολλοί κάτοικοι, οργανωμένοι από την «Πνευματική Εστία» του οικισμού, ανέβαιναν στους πρόποδες του Υμηττού και φύτευαν μικρά πεύκα. Τους λάκκους τους είχαν σκάψει τις προηγούμενες μέρες οι στρατιώτες που υπηρετούσαν σε γειτονική μονάδα, στο Γουδί.

Από Κυριακή σε Κυριακή, ανέβαιναν όλο και πιο πάνω. Και από χρόνο σε χρόνο προχωρούσαν προς την κορυφή. Σύντομα ακολούθησαν κι οι κάτοικοι γειτονικών περιοχώνΈτσι άρχισε να δημιουργείται ξανά πευκοδάσος στον Υμηττό. Και η φύση συνέχισε αργότερα, αυτό που άρχισαν οι άνθρωποι. Αν συγκρίνετε σήμερα την εικόνα της περιοχής με φωτογραφίες πριν από σαράντα επτά χρόνια, το τοπίο είναι αγνώριστο.

Πέντε χρόνια κράτησαν αυτές οι «εξορμήσεις» των κατοίκων στους πρόποδες του βουνού. Και δέκα χρόνια χρειάστηκαν για να μετατραπεί ο «φαλακρός» Υμηττός σε καταπράσινο δάσος.

Οι γονείς μας, δεν ζουν πια. Εμείς που ήμασταν τότε παιδιά, θυμόμαστε εκείνες τις εξορμήσεις σαν αξέχαστες εκδρομές. Μία-δύο ώρες δουλειά, κι άλλες τρεις-τέσσερις ώρες πικ-νίκ στην εξοχή, όπου οι μεγάλοι το γλένταγαν με κρασί, μεζέδες και τραγούδια, ενώ οι μικροί ξεσάλωναν στο παιγνίδι.

Τότε δεν υπήρχαν χρήματα, δεν υπήρχαν περιβαλλοντολόγοι, ούτε συνταγματική πρόνοια για αναδάσωση των καμένων. Υπήρχε, όμως, άτυπο κτηματολόγιο (όλοι γνώριζαν την ιδιοκτησία τους στην περιοχή αυτή και τα σαφή όρια των δημοσίων γαιών) και αγάπη των κατοίκων για τον τόπο τους. Αγάπη που την πέρασαν και στα παιδιά τους.

Όπου οι κάτοικοι αγαπούν το δάσος δημιουργούν δάσος ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχε πριν. Κι όπου δεν το αγαπούν, φωνάζουν για τις πυρκαγιές, αλλά μετά τις πυρκαγιές ξεφυτρώνουν «επαύλεις», όχι νέα δέντρα. Δέστε τι έγινε στον «φαλακρό» Υμηττό τα τελευταία πενήντα χρόνια: πρασίνισε!. Και συγκρίνετέ το με αυτό που έγινε στην Πεντέλη τα τελευταία δέκα χρόνια.

Τις πυρκαγιές τις βάζουν οι εμπρηστές ή η αμέλεια του κράτους. Αλλά την οικοπεδοποίηση της δημιουργούν οι άνθρωποι κι από την οικοπεδοποίηση επωφελούνται κάποιες «τοπικές κοινωνίες».

Κακά τα ψέματα. Ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας δεν αγαπά το δάσος. Και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, κερδοσκοπεί από τον αφανισμό του.

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

2 Αυγούστου 2007