Ναυτίλος... "Σταυροί και σάτυροι"

Εχω βαρεθεί τους στρατευμένους αστράτευτους. Τους καλλιτέχνες που δηλώνουν ότι «δεν θα ένιωθαν τίποτα μπροστά σε μια πυρηνική έκρηξη»

(λογικόν! τι να σημαίνουν εκατομμύρια πρώην ζωντανών)

αλλά τους ενδιαφέρει πώς ένα «έμβρυο αποκτά σιγά σιγά σάρκα και οστά στο σκοτάδι της μήτρας».

(Ο εν λόγω καλλιτεχναράς, που ώς τώρα ειδικεύεται σε έργα τέχνης από πτώματα ζώων στη φορμόλη, πέρασε σε ανώτερο στάδιο και διακοσμεί με πολιτικώς ορθά διαμάντια -όχι «ματωμένα» αλλά με

νόμιμα πιστοποιητικά εργασίας σκλάβων για να εξορύσσονται- κρανία. «Για Την Αγάπη Τού Θεού» ονόμασε το πρώτο που έφτιαξε με 8.600 διαμάντια και 50 εκατομμύρια λίρες τιμή πώλησης), ο μασκαράς. Ο Αγγλος μασκαράς.

Τίποτα δεν είναι άσχετο με τίποτα.

Κοσμοπολίτικη γλώσσα υποτίθεται ότι μιλάει αυτός ο ερίφης, κανείς δεν θα τον κατηγορήσει για «εθνικισμό», όπως άλλωστε ούτε τους Αγγλους συμπατριώτες του - είναι εθνικισμός η εισβολή των Αγγλων στο Ιράκ; οι βομβαρδισμοί τους στη Σερβία; το σπάραγμα του Αφγανιστάν;

Οι καημένοι οι Αγγλοι ούτε καν εθνική γιορτή έχουν!

Μπορεί να γιόρτασαν χθες - προχθές

σε εθνική παράτα -Βασίλισσα - Μπλαιρ - Θάτσερ και εκείνη η κρύα η γυναίκα του Μπλαιρ, όλοι ομού μαζί- τα 25 χρόνια απ' τη νίκη των Αγγλων στα Φώκλαντ, αλλά εθνική γιορτή δεν έχουν. Ούτε είναι εθνικιστική η παρέλαση, επ' ευκαιρία αυτού του πολυπολιτισμικού γεγονότος, της Σκωτικής Φρουράς με τα κόκκινα (απ' το αίμα της ανθρωπότητας) σακκάκια της.

Φονιάδες.

Με πολιτικώς ορθά τσιράκια.

Παντού.

Και βεβαίως στην Ελλαδάρα. Μια χώρα που απουσιάζει απ' τον εαυτό της τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει μακράν παράδοση παραγωγής γραισκύλων απ' την εποχή του Μόμμιου και του Αρατου.

Τους έχω βαρεθεί. Καλλιτέχνες με αθώα πανηγυρική φατσούλα (μονίμως), που «περνάνε καλά» (μονίμως)

άλλοι στο μαίην στρημ του λάιφ στάιλ (είτε στα πλατώ της Αννίτας είτε στις σελίδες του Nitro, το ίδιο είναι)

κι άλλοι στο καλά επιδοτούμενο με φράγκα «περιθώριο»

να κάνουν και οι μεν και οι δε καριέρα στην «αμφισβήτηση», δουλεύοντας τους πληβείους το ίδιο

με μόνην έγνοια την εξαργύρωση της άγνοιας...

«Δεν είναι πολιτικό το θέμα του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού, είναι επιστημονικό» δήλωσε η κυρία Γιαννάκου. Ψέματα, ως συνήθως. Και δεν είναι πολιτικό μόνον διότι οι κινήσεις της περί το βιβλίο είναι πολιτικές, είναι πολιτικό ευθύς εξ αρχής, διότι με πολιτικές σκοπιμότητες εγράφη.

Η κυρία Γιαννάκου έστειλε τον κ. Βλάχο (που συνήθως δεν παρίσταται στις συνεδριάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, του οποίου προΐσταται) επιτέλους να... προεδρεύσει

και να «περάσει» τις διορθώσεις που η κυρία Ρεπούση έκαμε στην κυρία Ρεπούση. Φευ, παρότι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει υποστεί ολιστικό Αλαχιωτισμό με το καντάρι, ορισμένα μέλη του διατηρούντα κότσια και τσίπα επέμειναν ότι αυτές οι διορθώσεις διορθώσεις δεν είναι.

Τόσον το χειρότερο για τις διορθώσεις.

Η κυρία Γιαννάκου δίνει μία μονήρη μάχη (την οποίαν κατά βάθος θαυμάζω) για λάθος σκοπό (δηλαδή σωστό για την εξουσία), πράγμα που δεν με εκπλήσσει.

Η υπόθεση είναι απλή. Με ένα θαυμάσιο κείμενο στο «Βήμα» ο σοφός μας καθηγητής, κ. Δεσποτόπουλος, αποδεικνύει την επιστημονική ανεπάρκεια και παιδαγωγική απαξία του βιβλίου. Ο κ. Γεωργουσόπουλος, ο κ. Μαργαρίτης, ο κ. Καργάκος, η Ακαδημία Αθηνών, πλήθος ιστορικών έχουν αποδείξει το ίδιο. Εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες.

Είναι όλοι αυτοί «ψυχωσικοί», όπως χαρακτήρισε ο πολύς κ. Λιάκος όλους τους αντιλέγοντες;

Είναι «αριστεροδεξιοί εθνικοπαράφρονες» όπως με ευκολία πολλές ελαφρόμυαλες γραφίδες συνεχώς και αναισχύντως κανοναρχούν;

Διότι μία απ' τις χειρότερες παραμέτρους αυτής της ιστορίας είναι το επίπεδο στο οποίο προσπάθησαν να ρίξουν τον διάλογο οι αμύντορες του βιβλίου.

Οχι μόνον ήρξαντο χειρών αδίκων υβρίζοντες τους πάντες, αλλά με γκαιμπελική επιμονή χαρακτήριζαν κατόπιν ύβρη κάθε αντιπαράθεση μαζί τους.

Οχι μόνον κατασκεύαζαν «αντίλογο» στα μέτρα τους ώστε να μπορούν να του «απαντήσουν», αλλά χρέωναν στον εύκολο εχθρό (Χριστοδουλοκαρατζαφερισμό) κάθε αντίθετη άποψη.

Ολίγιστοι στα επιχειρήματά τους, κάνοντας διαρκώς λάθη, παραχαράσσοντας άλλους ιστορικούς, επιμένουν ακόμα. Και μαζί τους επιμένει η εξουσία. Μόνη η κυρία Γιαννάκου στη μάχη της, αλλά όχι στην εκτέλεση των εντολών της.

Εχει βρεθεί εκεί που η κρυπτοδεξιά αντίδραση, εκείνη που θεωρεί το έθνος εμπόδιο στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιότητα, συναντιέται με τον κοσμοπολιτισμό των νεοφιλελεύθερων.

Εκεί είναι σήμερα οι «Φίλιπποι»...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.VI.2007 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/06/2007