Του Μανώλη Πιμπλή
Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά πρέπει να το επαναλαμβάνουμε γιατί όταν τα πράγματα πηγαίνουν εντελώς λάθος, αποδεικνύεται ότι δεν είναι: δεν υπάρχουν καλά ή κακά έθνη, υπάρχουν συσχετισμοί δυνάμεων και πολιτικές συμμαχίες σε κάθε κοινωνία. Και όταν ευκαιριακές συμμαχίες και συσχετισμοί οδηγούν στην εξουσία ανθρώπους φανατικούς και πολεμοκάπηλους, οι καταστροφές είναι αναπόφευκτες.
Αυτή είναι η περίπτωση του σημερινού Ισραήλ. Εχει την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση της ιστορίας του: το Λικούντ, το βασικό δεξιό, κραταιό κόμμα του Ισραήλ, το κεντρικό και το λιγότερο δεξιό της συμμαχίας, είναι παρ' όλα αυτά στην πιο δεξιά του φάση, καθώς εδώ και χρόνια το κεντροδεξιό του κομμάτι έχει απομακρυνθεί ή αποστασιοποιηθεί, ενώ ο ηγέτης του και πρωθυπουργός απειλείται με φυλακίσεις για εσωτερικά σκάνδαλα. Tα άλλα πέντε κόμματα της ακροδεξιάς συμμαχίας είναι όλα λίγο πολύ συνδεδεμένα στενά με την εβραϊκή εκκλησιαστική δομή, κάποια μάλιστα έχουν τη θρησκεία και στον τίτλο τους, διακηρύσσουν επισήμως την εβραϊκή ανωτερότητα έναντι όλων, ζητούν σε επίσημα κείμενα τον πολιτικό έλεγχο της δικαστικής εξουσίας, την αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου των ισραηλινών Αράβων, τη διαρκή διδασκαλία της Βίβλου παντού κ.λπ.
Ενα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του εξαιρετικού ευρωπαϊκού καναλιού Arte εστίασε στους ηγέτες δύο από τα κόμματα αυτά: στον Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, αρχηγό του κόμματος Εβραϊκή Ισχύς, και στον Μπεζαλέλ Σμότριτς, αρχηγό του Θρησκευτικού Σιωνιστικού Κόμματος. Ο λόγος και η δράση τους θυμίζει Χρυσή Αυγή με στοιχεία από τον μακαριστό Χριστόδουλο, σε διαφορετικές δόσεις, και αρκετοί μέχρι πρότινος τους θεωρούσαν περιθωριακούς και γραφικούς, ωστόσο σήμερα είναι υπουργοί Εθνικής Ασφάλειας και Οικονομικών αντίστοιχα και από την ψήφο των βουλευτών τους κρέμεται η κυβέρνηση.
Ο Σμότριτς είναι υπέρμαχος του σχεδίου Τραμπ για τη Γάζα-Ριβιέρα. Σε μια απίστευτη δήλωσή του μπροστά στις κάμερες είπε ότι το δυσκολότερο -η καταστροφή των κτιρίων- έχει συντελεστεί και τώρα μένει η ανοικοδόμηση «που είναι ευκολότερη και λιγότερο δαπανηρή». Εδώ δεν γίνεται φυσικά λόγος για όσους διέμεναν στα πεσμένα κτίρια, αφού ούτως ή άλλως διακηρυγμένη θέση του κόμματός του είναι ο διωγμός τους. Ο ίδιος άνθρωπος είπε σε ομιλία του στο Παρίσι ότι παλαιστινιακός λαός δεν υφίσταται -«είναι απλώς Αραβες»- και έχει δημοσιεύσει χάρτες με την ιστορική γη του Ισραήλ στην οποία περιλαμβάνει μεγάλα κομμάτια του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Συρίας.
Για όσους τα θεωρούν αυτά μακρινά και ξένα, ας φανταστούμε μια κυβέρνηση των ποικίλων πια ελληνικών ακροδεξιών κομμάτων -που δημοσκοπικά αθροίζονται στο 18%- με ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Και ας φανταστούμε 200 νεκρούς σε μια νύχτα από επίθεση «ξένων». Τι θα γινόταν;
Γι’ αυτό και η ευθύνη τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά είναι μεγάλη στην προβληματική εποχή μας. Αλλά και σε όσους εκλογείς πιστεύουν από τον καναπέ ότι κανείς δεν τους εκπροσωπεί και ότι «όλοι ίδιοι είναι». Δεν είναι. Καμιά φορά μάλιστα οι διαφορές είναι χαώδεις και ας νομίζουν αυτοί ότι με γυμνό μάτι δεν φαίνονται.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
