Για την ελευθερια της έκφρασης

"Όταν υπερασπιζόμαστε την ελευθερία έκφρασης, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το περιεχόμενο των απόψεων, ούτε με τις πεποιθήσεις του προσώπου που δέχεται επίθεση. Πρέπει μόνο να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία έκφρασης". Νόαμ Τσόμσκυ

Το Άρδην είναι εδώ και αρκετά χρόνια ένας από τους λίγους πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα που σταθερά παράγει πολιτικό λόγο και ιδέες. Αυτό σαφώς το διαχωρίζει από τις αμέτρητες περιπτώσεις απολιτίκ ινφλουένσερ, λαϊκιστών ή ρουσφετολόγων πολιτικάντηδων.
Ο Γ. Καραμπελιάς διένυσε μια αξιοπρόσεκτη πολιτική πορεία, που χαρακτηρίζεται από το θάρρος των αναθεωρήσεων, και είναι σήμερα ένας από τους λίγους πραγματικούς μας διανοούμενους. Ορισμένα από τα βιβλία του αποτελούν μνημειώδεις αναλύσεις, που διαγιγνώσκουν σε μεγάλο βαθμό σωστά τις ρίζες των διαχρονικών μας προβλημάτων και ορίζουν την εθνική μας ιδιαιτερότητα.
Γενικά, στις αναλύσεις του ακολουθεί ένα διπολικό σχήμα και ο ίδιος παίρνει θέση μεταξύ των δύο πόλων, αλλά εγγύτερα του ενός (πχ ενωτικοί-ανθενωτικοί, μεγαλοϊδεάτες-μικροελλαδίτες, κλπ). Σε τέτοια σχήματα, φυσικά, και υπάρχουν περιπτώσεις που ο αναλυτής εγκλωβίζεται ή χάνει την ευρύτητα ιστορικών προσώπων και γεγονότων, αλλά γενικά θεωρώ ότι ψηλαφεί αρκετά την αλήθεια. Μεταξύ των έργων του θα ξεχώριζα το 1204, το οποίο αποτελεί εμπεριστατωμένη απάντηση στους αποδημητές της εθνικής συνέχειας, την Υπονομευμένη άνοιξη, που με οικονομικούς όρους προσεγγίζει τις ρίζες της σύγχρονης υποτέλειας, αλλά και την Υπέρβαση δεξιάς και αριστεράς.
Επίσης, έχει ορίσει σχήματα, που ορθοτομούν την σύγχρονη πραγματικότητα, όπως η αποστασία των διανοουμένων, η σύγκρουση κέντρου-περιφέρειας, ο ευρασιανισμός και η σχέση του με την Τουρκία κλπ. Ο ίδιος έφερε στα ελληνικά πράγματα σημαντικούς διανοούμενους, όπως ο Κ. Παπαϊωάννου, ο Κονδύλης, εσχάτως ο Ναβάλνι. Επίσης, τα έντυπα του Άρδην πολέμησαν επανειλημμένως την αντιχριστιανική αρχαιολατρία, τον νεοφασισμό, την συνωμοσιολογία.
Μέσα από το κράμα εθνικιστικών, χριστιανοκοινωνικών, βενιζελικών, αλλα και αναρχιζουσών ιδεών, που εξέφραζε τα προηγούμενα χρόνια το Άρδην, φαίνονταν πως δομούσε μια ενδιαφέρουσα εξωσυστημική πολιτική αντιπρόταση, που θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να εκτίθονταν και κομματικά. Όλα αυτά, αν και ανέκαθεν είχα ενστάσεις για την διαχρονική του θέση στο σκοπιανό και εσχάτως τον τρόπο που προσεγγίζει την Δύση.
Τελευταία, το Άρδην πραγματοποίησε αξιόλογες αναλύσεις για την πανδημία και το ουκρανικό. Αυτό το έφερε σε σύγκρουση με τον ακροδεξιό χώρο, μετά την αριστερά που από χρόνια το είχε επικηρύξει.
Στην διαχρονική σύγκρουση μεταξύ υποταγμένων ελίτ και λοξοστρατημένων μαζών, που ο Καραμπελιάς έχει πολλάκις αναλύσει, τα θύματα των λαϊκισμών αντιπροσωπεύουν ξεκάθαρα τους δεύτερους. Αντίθετα, οι επιτήδειοι, που άγουν και φέρουν τον εύλογα αγανακτισμένο λαό, είναι εκείνοι που πρέπει να πολεμηθούν, μαζί με τις προβληματικές ελίτ. Για αυτό και όταν οι ελίτ στρατηγικά, ή από σύμπτωση, ακολουθούν έστω και ασθμαίνοντας τον σωστό δρόμο (βλ. Ουκρανικό) δεν σημαίνει ότι συμμαχούμε μαζί τους και βάζουμε απέναντι τον πλανεμένο από τον απολίτικο λαϊκισμό λαό.
Φθάνοντας, λοιπόν, στην προχθεσινή συζήτηση στον Ιανό και έχοντας διαβάσει την ανάλυση του Άρδην, θεωρώ πως η εκδήλωση ήταν πέρα για πέρα λάθος. Τυμβωρυχία από επιτήδειους στα Τέμπη, προφανώς και έγινε. Όπως αντίστοιχα τυμβωρυχία έγινε και στην μνήμη του Λυγγερίδη, από το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο, λίγο καιρό νωρίτερα.
Ωστόσο, το πρωτεύον στα Τέμπη δεν είναι η τυμβωρυχία. Η ουσία είναι το προβληματικό κράτος του μικροελλαδισμού, που τρώει τα παιδιά του. Και το κίνημα για τα Τέμπη, με όλες τις υπερβολές του, δείχνει τον δρόμο για να γκρεμιστεί αυτό το προβληματικό κράτος, όπως το έχει ορίσει στα έργα του και ο Καραμπελιάς. Αντί να επιζητούν, λοιπόν, δικαίωση από την αστική δικαιοσύνη ή να απαιτούν υπεύθυνες επιστημονικές αναλύσεις από τα κανάλια, οι διανοούμενοι μας πρέπει να επικεντρωθούν σε πιο ριζικές λύσεις. Στο πώς θα γκρεμιστεί και κυρίως από τι θα αντικατασταθεί το εγκληματικό μας σύστημα.
Κάθε άλλη συζήτηση, είναι σε μεγάλο βαθμό λογικό να γεννήσει από την μια λαϊκές αντιδράσεις, από την άλλη μικροκομματική εκμετάλλευση από την κυβέρνηση.
Βέβαια, τα τυφλά ντου δεν οδηγούν πουθενά. Ο ακτιβισμός είναι θεμιτός όταν συνοδεύεται από πολιτική ανάλυση και στοχεύει στην πρόκληση πολιτικού διαλόγου και μέσω αυτής στην αποδόμηση του αντιπάλου. Το ίδιο ισχύει στον Ιανό, το ίδιο και για την παράδοξη συγκέντρωση της Δαπ στην νομική.

Ανάρτηση στο FB από τον Αντάρτης Κλεφταρματωλός