Déjà vu

Του Παντελή Μήτσιου

Ζω την πραγματικότητα του 2010, που έζησα ξανά το 11, το 12, το 13. Οι ίδιες συζητήσεις από την αρχή, για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, για εξορθολογισμό των δαπανών, για αλλαγές με πρόσημα, χωρίς πρόσημα, μνημόνια, αντιμνημόνα, φόρους λιγότερους, φόρους περισσότερους, επενδύσεις, συνείδηση, ανάπτυξη, δαιμόνια καινά και λόγια κενά και φανατισμό. Πολύ φανατισμό.

Φταίνε. Οι ξένοι, οι κακοί, οι ντόπιοι, οι άλλοι. Κυρίως και πάντα οι άλλοι. Τα κόμματα - εκτός του δικού μας, τα Μέσα και τα μέσα, ο λαός γιατί 'ναι μαραζιάρης.

Όμως, αυτός ο λαός είμαστε, αυτά τα κόμματα έχουμε ή μπορούμε να φτιάξουμε, αυτοί είναι οι άλλοι, αυτοί είμαστε εμείς - άσχετα ποιος κάθεται στη θέση του άλλου και του εμείς. ΑΥΤΟ είναι. Μ' αυτό θα χτίσουμε, μ' αυτό θα πορευτούμε, σε αυτό θα εφαρμόσουμε τις πολιτικές. Δεν αλλάζεις το σώμα όταν το κοστούμι δεν ταιριάζει. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κοστούμι, βολεύεσαι με αυτό, αλλιώς βγαίνεις γυμνός στο δρόμο.

Έχουμε νομίζω μια τελευταία ευκαιρία να κάνουμε κάτι. Μια τελευταία ευκαιρία να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε να την αρπάξουμε και να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε έναν νέο εθνικό βατήρα εκκίνησης ή μπορούμε να αρχίσουμε από την αρχή το παιχνίδι των ευθυνών, να επιδιώξουμε άλλους συνδυασμούς ή άλλους πολιτικούς και να ελπίζουμε ότι "θα μάθουμε" ύστερα από 30 χρόνια και να επιχειρήσουμε να σκαρφαλώσουμε στην επιφάνεια από τον βαθύ γκρεμό στον οποίο θα έχουμε πέσει.

Η επιλογή είναι δική μας.