Wednesday, April 1, 2015

Ο Κώστας Μόντης για τους απαγχονισθέντες ήρωες της ΕΟΚΑ

Ο ενωτικός αγώνας άρχισε στις 0.30" το πρωί της lης Απριλίου 1955, ξημερώματα Παρασκευής. Η Κύπρος μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα κοχλάζον ηφαίστειο που με τη φωτιά του καταύγαζε τον κόσμο και με τις υποχθόνιες δονήσεις του έσειε τα θεμέλια της γης. 'Ήταν απίστευτο. Ο εχθρός αλαφιάστηκε. Ο λαός ένιωσε να του θερμαίνει την καρδιά η άγια φωτιά. Η νιότη πυρπολήθηκε. Τα λάβαρα των αιώνων υψώθηκαν στα κάστρα. Εκείνη την πρώτη νύχτα χτύπησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα των Αμμοχωστιανών στη Δεκέλεια. με αποστολή να προκαλέσουν διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος και συσκότιση σ' όλο το νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα "Αστραπή" ανατίναξαν το Ραδιοφωνικό σταθμό. Άλλες ομάδες ανάλαβαν αποστολές σε προκαθορισμένα σημεία σε διάφορες περιοχές. Την αφετηρία της ιστορίας της δόξας, οριοθέτησε με τη θυσία του ο πρώτος νεκρός. Ο Μόδεστος Παντελή. Ο ήρωας πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα Καλώδια. Χρησιμοποίησε σχοινί που είχε υγρανθεί από τη νυχτερινή ανοιξιάτικη νοτιά. Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν να ροδίσει η αυγή. βγήκε στους δρόμους απορώντας. Το μυστικό της το αποκάλυψε ο Αυγερινός της ελευθερίας που μεσουράνησε μετά τις πρώτες εκρήξεις. Η πατρίδα φόρεσε τα γιορτινά της κι έκανε το σταυρό της. Το πανηγύρι του αγώνα άρχιζε. Ο άγγελος του λυτρωμού φτεροκοπούσε και μετέδιδε από πόρτα σε πόρτα το άγγελμα του ξεσηκωμού. Κι ο Διγενής κυκλοφορούσε την προκήρυξή του. 


Η "Κόκκινη Πιπεριά" τιμά τον ενωτικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύρπου με την ποίηση του Κώστυα Μόντη. 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ («Στιγμες», 1958)
Εκείνο τον τελευταίο ασπασμότον ένιωσαν τα παιδιά
ποιος τον έδινε, πώς τους τον έδιναν; 
Μας αντιπροσώπευσε ο τελευταίος σου ασπασμός;
ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ («Στιγμες», 1958)
Το Ευαγγέλιο τ’ άγιασε χτες ξανά ένα παιδίδεκαοχτώ χρονών 
που το κράτησε στα χέρια του,
που κρεμάστηκε απάνω του
την τελευταία στιγμή.
ΤΡΕΙΣ ΑΓΧΟΝΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ («Συμπληρωμα των Στιγμων», 1960)
Πού τρέχουν όλοι αυτοί γιατί τόση αναταραχήγια να σκοτώσουν τρία παιδικά χαμόγελα;
Γιατί φοβούνται πως είναι τόσο δύσκολονα σκοτώσουν αυτά τα χαμόγελα;
 
ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΠΡΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑ,ΠΑΦΟ,ΦΥΛΑΚΕΣ. 010
ΑΔΕΡΦΕ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ («Συμπληρωμα των Στιγμων», 1960)
Αδερφέ της αγχόνης 
τι μας έκανε αυτή η νύχτα 
τι μας πήρε και τι μας έδωσε!
ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ («Συμπληρωμα των Στιγμων», 1960)
Μην πάρετε οποιαδήποτε φωτογραφία του.
Υπάρχει μια όταν ήταν δεκαέξι χρονών— στα χείλη το χαμόγελο των δεκαέξι χρονών στα μάτια μια πρωινή πόρτα χωριού που άνοιγε.
Υπάρχει στο δωμάτιό του μια φωτογραφία με την πρώτη του χρωματιστή γραβάτα.
Γύρω-τριγύρω μεταξωτό πλαίσιοκεντημένο από την αδερφή.
Αυτή ταιριάζει. Έτσι ήταν ξανά όταν πέθαινε, αυτό το ίδιο τραγούδι τραγουδούσε, χωρίς ίχνος ενδιάμεσης αλλαγής, ούτε καν απ᾽ την αγχόνη.
ΜΙΧΑΗΛ-ΚΑΡΑΟΛΗΣ
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ («Στιγμες», 1958)
Όταν διάβασα την ιστορία σου,το βράδυ είχα πυρετό.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΙΚΟΣΑΧΡΟΝΟ ΠΟΙΗΤΗ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ ΠΟΥ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ (Στιγμες, 1958)
Όταν εμείς εξακολουθούσαμε να γράφουμε στίχους
εκείνος διέκοπτε κι’ ανέβαινε στην αγχόνη.
ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ («Στιγμές», 1958)
Εμείς; 
Τι είμαστε εμείς;
Μπορεί να το διαβάσουμε με θλίψη (πολλή; Καλά, πολλή),μπορεί να το συζητήσουμε με πόνο (αν και πόσο καιρό κι αυτό;)μπορεί — οι πιο ευαίσθητοι — να τ᾽ αγρυπνήσουμε (αν και πόσες νύχτες;)μα τίποτ᾽ άλλο.Όλα τ᾽ άλλα είν᾽ της μητέρας του παιδιού.
 
eoka01809_screen

No comments: