Του Γιώργου Χριστόπουλου (από το www.soundgaze.gr )
Με τον δέκατο δίσκο της solo καριέρας του ο Morrissey μου βάζει δύσκολα, επειδή θα πρέπει να συγκρατηθεί ο ενθουσιασμός του «οπαδού» γράφοντος που βρίσκεται μπροστά στην πιο ενδιαφέρουσα συλλογή τραγουδιών που έχει κυκλοφορήσει. Το World Peace is None of Your Business δεν περιέχει ούτε Suedehead, ούτε Everyday Is Like Sunday, ούτε First of The Gang και η έλλειψη ενός single-κράχτη ίσως να είναι το μοναδικό χτυπητό μειονέκτημα του δίσκου. Μικρό το κακό όμως. Διότι το άλμπουμ ως ολότητα αποτελεί ένα τολμηρό βήμα μπροστά και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του Moz, γεγονός ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, αν σκεφτεί κανείς ότι διανύει το 55ο έτος της ηλικίας του. Δικαιώνει, επίσης, απόλυτα τον ορισμό του επιβιωτή που του αποδίδεται. Κανείς δεν πίστευε ότι θα χτίσει μια επιτυχημένη καριέρα μετά τους Smiths κι όμως, τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο, έχει πουλήσει πολύ περισσότερο, γεγονός πρωτοφανές για μέλος επιτυχημένου συγκροτήματος που συνεχίζει solo (κάντε, πχ τις συγκρίσεις με αυτά που έχει κάνει ο Johnny Marr μετά τους Smiths). Κανείς δεν περίμενε ότι θα επανερχόταν μετά την αποτυχία του Maladjusted (1997) και την απόρριψή του από κάθε δισκογραφική του πλανήτη κι όμως αυτός επέστρεψε 6 χρόνια μετά με το You Are The Quarry, τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο της καριέρας του που του εξασφάλισε 4 top-10 hits στο βρετανικό chart. Κανείς, επίσης, δεν περίμενε να επιστρέψει δυναμικά στη δισκογραφία μετά το μάλλον μέτριο Years of Refusal(2009), καθώς έμεινε ξανά χωρίς συμβόλαιο, ενώ η υγεία του παρουσίασε σοβαρά προβλήματα που τον ανάγκασαν να ακυρώσει πλήθος συναυλιών τα τελευταία δύο χρόνια. Κι όμως…
…όλο και κάποιο άσο βγάζει από το μανίκι ο Morrissey και αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Αυτή τη φορά ο άσος ήταν η πένα του. Η αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2013 είχε απρόσμενη επιτυχία έχοντας πουλήσει ήδη μισό εκατομμύριο αντίτυπα για έναν από τους πιο σημαντικούς εκδοτικούς οίκους του πλανήτη, την Penguin Classics. Το ανανεωμένο ενδιαφέρον του κοινού του απέφερε συμβόλαιο για δύο άλμπουμ με την Harvest Records, θυγατρική του κολοσσού Capitol.
Ο Morrissey είχε ήδη έτοιμο υλικό και το άλμπουμ ηχογραφήθηκε εντός λίγων εβδομάδων στη Νότια Γαλλία με τον Joe Chiccarelli, έναν έμπειρο παραγωγό που έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους Strokes, τους U2 και τους Killers. Στη συνέχεια, σε μια μάλλον ασυνήθιστη promo εκστρατεία για τον συντηρητικό Morrissey, κυκλοφόρησαν 4 από τα τραγούδια του δίσκου (το ομώνυμο, το Istanbul, το Earth Is The Loneliest Planet και το The Bullfighter Dies) σε ψηφιακή μορφή μέσω iTunes που συνοδεύτηκαν από spoken word videos, σε ένα εκ των οποίων (για το κομμάτι Istanbul) πρωταγωνίστησε η Pamela Anderson!
Χαρακτήρισα πιο πάνω το WPINOYB ως ένα τολμηρό βήμα κι ένα νέο κεφάλαιο για το Morrissey. Μουσικά, ως solo καλλιτέχνης, κινήθηκε από την κλασική κιθαριστική ποπ των Smiths (Viva Hate,Vauxhall and I) έως πιο ροκ φόρμες, είτε αυτές εκφράστηκαν με την ευφυή και φρέσκια ματιά τουYour Arsenal, είτε με τον prog πειραματισμό του Southpaw Grammar είτε με το αδιάφορο και ανώδυνο εμπορικό indie rock του Refusal. Με το νέο του δίσκο ο Morrissey περνάει σε ένα νέο επίπεδο, αυτό μιας ώριμης grand pop που υπερβαίνει trends και κατηγοριοποιήσεις και τον τοποθετεί στο ίδιο επίπεδο με ιερά τέρατα της τραγουδοποιίας, όπως ο Leonard Cohen ή οJaques Brel. O επί χρόνια πιστός συνεργάτης και κιθαρίστας Boz Boorer και, κυρίως, το παιδί-θαύμα, ο πολυοργανίστας Gustavo Manzur έχτισαν έναν ήχο ιδιαίτερο, με έντονο εξωτικό χρώμα, καθώς συχνά οι flamenco guitars, το πλήθος των πνευστών και των λοιπών παράξενων εφέ (για τα γούστα του παραδοσιακού Moz) ενισχύουν τις, σε γενικές γραμμές, ιδιαίτερα καλοφτιαγμένες και πλούσιες συνθέσεις. Και, βέβαια, σε πρώτο πλάνο η έμπειρη φωνή του βαρύτονου, πλέον,Morrissey και οι βιτριολικοί στίχοι που δεν έχουν χάσει τίποτε σε οργή, χιούμορ και ευφυία από την εποχή της νιότης του.
Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι που θυμίζει ένα πιο σκοτεινό και βαρύθυμο Ouija Boardμε τον Moz να επιτίθεται βίαια στο πολιτικό σύστημα και να καλεί τους «ανόητους» πολίτες να απέχουν της ψήφου. Η εκκίνηση του Neil Cassady Drops Dead, το οποίο αναφέρεται στον beat ήρωα, είναι ίσως το χειρότερο σημείο του δίσκου, με ακατανόητα κοφτές, σκληρές κιθάρες να καλύπτουν την εξαιρετική απόδοση του Morrissey, ευτυχώς όμως σύντομα η ισορροπία επέρχεται, δίνοντας τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη, μέσα σε ένα glam μουσικό περιβάλλον, να αναρωτηθεί εύλογα, εάν είναι “victim or life’s adventurer”. Το πρώτο high point του δίσκου έρχεται με την επτάλεπτη μπαλάντα (εξάλεπτη, αν αφαιρεθεί η παράξενη ημι-σιωπή για ένα λεπτό που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν χάλασε το ipad) I’m Not a Man που θυμίζει το Late Night, Maudlin Streetσε δραματικότητα και αποτελεί επίθεση του Morrissey στο ανδρικό φύλο (άνθρωπε των σπηλαίων, σαρκοβόρε, που κακοποιείς γυναίκες, εγώ δεν είμαι άνδρας, είμαι κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο απ’ αυτό) και ακολουθείται επάξια από ένα modern day How Soon Is Now, το Istanbul, που σε ένα μουσικά κοσμοπολίτικο ύφος αφηγείται την τραγική ιστορία ενός πατέρα που αναζητά και ανακαλύπτει το γιο του νεκρό, θύμα των επεισοδίων της πλατείας Τάξιμ. Το mariachi Earth Is the Loneliest Planet αποτελεί (καχεκτικό) ξαδερφάκι του When I Last Spoke to Carol από τοRefusal, όμως ακολουθείται από τη φωτεινή κιθαριστική pop του Staircase at the Universityπου ξεκινάει με ακόρντα που θυμίζουν το New Generation των Suede και καταλήγει με strings à la Lightning Seeds, αν και το στιχουργικό θέμα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καλοκαιρινή διάθεση του τραγουδιού, καθώς ο Moz μιλά για μια άτυχη νεαρή που θρυμματίζει το κρανίο της, καταδιωκόμενη από έναν αυταρχικό πατέρα, ο οποίος την καταπιέζει για να περάσει στο πανεπιστήμιο (μήπως θα έπρεπε το κομμάτι να γίνει ο αντι-ύμνος των Πανελλαδικών;). Η δίλεπτη, απολαυστική pop έκρηξη με συνοδεία ακορντεόν (του Παναγιώτη Γαβρίλη του θύμισε Go Betweens) του The Bullfighter Dies και η πιο radio friendly στιγμή του δίσκου, το αισθησιακό (με τον αισθησιασμό ενός seasoned lover/playboy σε κάποια Ριβιέρα) Kiss Me Alot αποτελούν τις τελευταίες αναλαμπές φωτός σε έναν δίσκο που προς την έξοδο ρίχνει ρυθμούς και σκουραίνει τους τόνους του. Το γλυκό, κιθαριστικό νανούρισμα του Smiler With a Knife κρύβει μια ακόμη αντίφαση ανάμεσα σε μουσική και στίχους, καθώς αναφέρεται σε μια ιστορία πάθους και αίματος, το καυστικό Kick the Bride Down the Aisle (που μουσικά θυμίζει το All The Lazy Dykes τουQuarry) είναι μια επίθεση στο θεσμό του γάμου και στην οικονομική φύση της «συμβίωσης», το επικό και θρηνητικό Mountjoy είναι ένα αφιέρωμα στις περίφημες δουβλινέζικες φυλακές που αποτέλεσαν τόπο εκτέλεσης στα μέσα του 19ου αιώνα και το τελευταίο κομμάτι, το Oboe Concerto, είναι ένα Death of A Disco Dancer με μια δόση φλοϋντικής ψυχεδέλειας, όπου ο Morrissey πίνει για νεκρούς φίλους και βλέπει τη δική του γενιά καλλιτεχνών να «σπρώχνει προς την έξοδο». Ωστόσο, φτάνοντας στο τέλος της ακρόασης (είναι κρίμα που δεν περιελήφθησαν στην κανονική κυκλοφορία τα εξαίρετα Scandinavia και Art Hounds από την deluxe edition), ένα είναι βέβαιο. Ότι, ανοίγοντας ένα νέο μονοπάτι στην καριέρα του ο Morrissey δείχνει ακόμη πολύ μακριά από το τέλος της διαδρομής. Thank God…
No comments:
Post a Comment