Friday, July 11, 2014

Να τελειώσουμε με το φαύλο παρελθόν!

"Όπως πληροφορήθηκα, ανάλογη επιστολή έστειλες σε πρόσωπα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Κάλεσες, μάλιστα, σε αυτόν τον διάλογο ακόμη και πολιτικούς που μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση. Δεν αντιλαμβάνομαι πως οι άνθρωποι που έχουν αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και ορισμένοι από αυτούς και προσωπική ευθύνη) για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, θα είναι χρήσιμοι σε έναν διάλογο για τις λύσεις που απαιτούνται. Εκτός, αν ο διάλογος έχει τίτλο «τα λάθη που κάναμε», «όλα αυτά που δεν τολμήσαμε», «οι συντεχνίες που προστατεύσαμε»". 
Τα παραπάνω λόγια είναι απόσπασμα από την απάντηση (εδώ ολόκληρη) του επικεφαλής του "Ποταμιού" Σταύρου Θεοδωράκη στην επιστολή - πρόσκληση (εδώ ολόκληρη) του Φώτη Κουβέλη για διάλογο της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Επιτέλους κάποιος έχει το θάρρος να πει δημόσια ότι αυτοί που έφεραν την χώρα στη σημερινή κατάσταση δεν μπορούν να εμφανίζονται ως "σωτήρες", δεν μπορούν να καλούνται να συγκροτήσουν προοδευτική, μεταρρυθμιστική, παράταξη. Επιτέλους ήρθε η στιγμή να μπει τέλος (πρωτίστως πολιτικό αλλά και κοινωνικό) στο φαύλο παρελθόν. Να απαλλαγεί η χώρα από τους πολιτικούς εκπροσώπους του. 
Αυτή θα έπρεπε να είναι η θέση και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως κόμμα της Αριστεράς ευαγγελίζεται μια άλλη, διαφορετική, δικαιότερη Ελλάδα. Αντί γι' αυτό όμως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει φορτωθεί ένα μεγάλο μέρος των εκπροσώπων του "Τσοβόλα δώστα όλα" και των πολιτικών εκπροσώπων που μετέτρεψαν το κοινωνικό κράτος ανταλλάξιμο υλικό για ψήφους.
Αλλά και εμείς αργήσαμε να καταλάβουμε ότι για τον ίδιο λόγο, "χάιδεμα" του παρελθόντος, απέτυχε η προσπάθεια των "58" που τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι στήριξαν. Γι' αυτό και η "Ελιά" (που επίσης έδωσε ελπίδες...) κατέληξε ΠΑΣΟΚ & friends. Αποδείχθηκε με το πιο "σκληρό", πολιτικό τρόπο ότι το φαύλο παρελθόν δεν "ενσωματώνεται" (sic), δεν "μακιγιάρεται". Όσο και να το κρατάς στο... υπόγειο κάποια στιγμή θα βγει και πάλι στο... μπαλκόνι!
Η χώρα βιώνει μια μεγάλη πολιτική, οικονομική και κυρίως πολιτισμική κρίση. Την πολιτική ευθύνη την έχουν οι κυβερνήσεις που για δεκαετίες πολιτεύθηκαν με σημαία το λαϊκισμό. Κυβερνήσεις που έπαιρναν λάφυρο το κράτος και στη συνέχεια ως "φύλαρχοι" το αντάλλασσαν με ψηφουλάκια. Αυτό έχει τελείωσε οριστικά με "βίαιο" πολιτικό τρόπο. Με φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Με διάλυση της μεσαίας τάξης. Με νέο ρεύμα μετανάστευσης των παιδιών μας. Αν θέλουμε να βγούμε από το τούνελ πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με θάρρος και αλήθεια. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με "φθαρμένα" πολιτικά υλικά. Χρειάζονται νέες ριζοσπαστικές προτάσεις που θα ξεπερνούν τα στερεότυπα της μεταπολίτευσης, κυρίως όμως χρειάζεται να αναδειχθούν νέοι (πρωτίστως σε ιδέες και απόψεις) πολιτικά άνθρωποι που θα έχουν σαν εφόδιο την κοινωνική τους εργασία και όχι τα χρόνια σε κομματικά γραφεία. Άνδρες και γυναίκες που έχουν εργαστεί, έχουν δημιουργήσει, έχουν (ναι, ναι...) αποτύχει, αλλά που ξανασηκώθηκαν στα πόδια τους και δοκίμασαν ξανά. Μόνο με τέτοιους ενεργούς πολίτες θα απαλλαγούμε από τους "επαγγελματίες" και τους "αποσπασμένους" πολιτικάντηδες. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά πιστεύω ότι αξίζει το κόπο...     

Υ.Γ. 1,2% στις ευρωεκλογές, διαγραφές βουλευτών, αποχωρήσεις στελεχών, διάλυση, εκφυλιστικά φαινόμενα. Μόνο θλίψη μπορώ να νιώθω για την κατάληξη της Δημοκρατικής Αριστεράς, το κόμμα που μαζί με πολλές και πολλούς συνιδρύσαμε το καλοκαίρι του 2010. Στο 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τον Δεκέμβριο του 2013 είχα ανακοινώσει ότι το κόμμα μπαίνει σε αδιέξοδη πολιτική γραμμή (εδώ η τοποθέτηση μου) και γι' αυτό ουσιαστικά ανακοίνωσα την αποχώρηση μου από την ΔΗΜΑΡ. Η κατάληξη γνωστή και θλιβερή. Νιώθω την ανάγκη να θυμίσω ότι είμασταν καμιά δεκαριά μέλη της απερχόμενης (τότε) Κεντρικής Επιτροπής που είχαμε "κτυπήσει" καμπανάκι για την εκφυλιστική πορεία της ΔΗΜΑΡ. Δυστυχώς για διαφορετικούς λόγους πολλοί έκλεισαν τα αυτιά τους. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. 

Υ.Γ. 2 Σε ότι με αφορά θεωρώ καλύτερο προσωπικό πολιτικό οδηγό τα λόγια του Κώστα Κουλουφάκου από το "Προοίμιο γηρατειών" του 1963: «Ανήσυχος κοιτάζω στον καθρέφτη μου: Βέβαια! Το βρίσκω δύσκολο να κάθομαι ν’ ακούω τι λεν οι άλλοι. Ακόμα δυσκολότερο να παραδέχομαι αυτά που λένε οι άλλοι. Όλο και πιο πολύ βολεύομαι μέσα στα ρήγματα που μ’ άνοιξε η πολιορκία. Άρχισα κιόλας να μην πολυανησυχώ που δεν είμαι σε θέση πια να κάνω μια επανάσταση κάθε βδομάδα». 

1 comment:

Crisis and Critique said...

Πονούν αυτά, αλλά είναι η αλήθεια.
Σας τιμά το γεγονός ότι δεν την κρύβετε, τιμά και τον Στ. Θεοδωράκη.

Ο κυνικός χειρισμός είναι πάντα μια από τις ακλόνητες σταθερές του παλιού, νεκροζώντανου κομματικού συστήματος και του προσωπικού του. Και είναι αδύνατο να αντιμετωπισθεί με κινήσεις καλής θέλησης προς αυτό το προσωπικό.
Στην εποχή των τεράτων: Κομματικό σύστημα σε απόγνωση και σε αλλοπρόσαλλες κινήσεις
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8722.html