Thursday, October 17, 2013

«Ενας φαλάκρας απέξω κι από μέσα»

Του Σωτήρη Γκορίτσα

Οι αυταπάτες της πολιτικής και η δαιμονοποίηση του αντιπάλου

«Ενα καράβι για να πιάσει στο Πέραμα έπρεπε να λαδώσει, αλλιώς να πάει Καλαμάτα ή Χαλκίδα. Επρεπε να το κάνει διότι ήξερε ότι μόλις θα γέμιζε καράβια το Πέραμα το σωματείο θα άρπαζε την ευκαιρία να κηρύξει απεργία. Οταν μετά, στην απεργία, γίνονταν επεισόδια με όσους από εμάς είχαμε ανάγκη να δουλέψουμε, η Αστυνομία στις αλλεπάλληλες κλήσεις μας ήταν κουφή. Αποτέλεσμα; Τα καράβια σήμερα επισκευάζονται σε Τουρκία και Κίνα και απεργοί
και μη κοιταζόμαστε αμίλητοι στην απέραντη καφετέρια που έγινε το Πέραμα».


Λέει κάτι που δεν ξέραμε ο ναυτεργάτης από το Κερατσίνι; Πέφτουμε ακόμη από τα σύννεφα με τον συνδικαλιστή της Σωτηρίας και τα 50.000 ευρώ του; Τον αρχισυνδικαλιστή με τα πλαστά πιστοποιητικά αναπηρίας του παιδιού του, τον άλλον που ανέθεσε στην κόρη του μελέτη με αμοιβή 200.000 ευρώ την οποία δεν παρέδωσε ποτέ, τον γνωστό που εισέπραττε παράνομα εκατομμύρια από τη διοίκηση την οποία υποτίθεται αντιπολιτευόταν; «Τόση πια αθωότητα;» αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί με τον παλαιοροκά Πουλικάκο, που υποθέτω ότι ως μη «αθώος» θα γνώριζε εκτός της Χρυσής Αυγής και πώς ο συνδικαλισμός μπορεί στο όνομα «εργατικών δικαιωμάτων, αλληλεγγύης, σοσιαλισμού κ.λπ.» να εξελιχθεί σε μια κερδοφόρα επιχείρηση.

Μόνο που τόσα χρόνια - αθώοι και μη - απασχολημένοι με αυτά, δεν είδαμε ότι δίπλα μας, από την Αίγυπτο μέχρι τη Λιβύη και από τη Συρία ώς το Πακιστάν, η οικονομική τους ανάπτυξη πήγαινε με ταχύτητα Ζάσταβα ενώ ο πληθυσμός τους αυξανόταν με ταχύτητα Φεράρι. Την ώρα δηλαδή που εδώ τρώγαμε τα δανεικά της Ευρώπης, 800.000 νέοι Αιγύπτιοι ζητούσαν κάθε χρόνο δουλειά. Για να μπορέσουν να τη βρουν χρειάζεται 5%-6% ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας τους. Μέχρι τότε, αυτό που βλέπουν είναι μια θάλασσα μόνο να τους χωρίζει από την Ευρώπη των ηλικιωμένων που έχουν γεμάτα τα ψυγεία και τους σκουπιδοτενεκέδες τους.

Εμείς - αθώοι και μη - δεν πήραμε χαμπάρι ότι η πείνα δίπλα μας σε συνδυασμό με τις κάθε είδους δικτατορίες τους - κάποιες απ' αυτές βοηθήσαμε παλαιότερα - δεν τους αφήνει πολλές επιλογές. Θα την περάσουν τη θάλασσα, θα έρθουν, όσους τοίχους, όσα σύρματα, όσες Frontex περιπολίες και αν ορθώσουμε μπροστά τους. Θα περάσουν ακόμα και αν ξέρουν ότι τα παιδιά τους θα χαθούν στο πέρασμα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αντισταθεί στην ανάγκη για ζωή. Οσοι τα καταφέρνουν και φτάνουν δεν έχουν από πουθενά να ζεσταθούν εκτός από την κοινότητά τους. Αυτή τους κρατάει ενωμένους με τον τρόπο ζωής που έμαθαν από τους γονείς τους. Οπως ακριβώς πριν από χρόνια αυτό κράτησε ζωντανούς και εμάς, μετανάστες τότε σε Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική - χώρες υποδοχής που αντιλήφθηκαν γρήγορα το νέο εκρηκτικό χαρμάνι και όρισαν εξαρχής νόμους και κανόνες για την ειρηνική συνύπαρξη.

Εμείς εδώ τι κάναμε; Αυτό που ξέρουμε: τίποτα! Εκτός από το να παρακολουθούμε κατόπιν εορτής τηλεόραση. Τελευταίο επεισόδιο η μεταγωγή χρυσαυγιτών από ΓΑΔΑ σε Ευελπίδων και τούμπαλιν, κάτω από σχόλια «άναυδων» δημοσιογράφων. Ακολουθούν και οι προγλωσσικοί διάλογοι των χρυσαυγιτών μέχρι να τους συνηθίσουμε και να νιώσουμε ότι δεν είναι δα και τίποτα εξωγήινοι, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» είναι. Που μας προσφέρουν μάλιστα σόου, φωτιές, κραυγές, άρβυλα, σημαίες, ένα live γουέστερν ανώτερο από τα σαχλά μας σίριαλ. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Το αίμα που κύλησε δεν ήταν απ' το σόου, ήταν πραγματικό. Ούτε αυτό όμως μας εντυπωσιάζει τόσο. Είμαστε εθισμένοι, αφού όλο και κάποιος αγανακτισμένος, κάποιος κουκουλοφόρος έξω από τη Marfin μάς έδινε κάθε τόσο τη δόση βίας. Μέχρι που τα κατάφερε και έκανε το κτήνος κατοικίδιο.

Τριάντα χρόνια συγχυσμένης εφηβείας και άρνησης ενηλικίωσης ολόκληρης της κοινωνίας φυσικά οδήγησαν στην κατάρρευσή της - και πολύ άργησε - και μας άφησαν ξαφνικά ορφανούς. Οχι από ιδεολογία αλλά από ταυτότητα. Δεν είναι ναζισμός, δεν είναι ιδεολογία αυτό που οδηγεί 420.000 Ελληνες στη Χρυσή Αυγή. Είναι εκδίκηση για την απώλεια της ταυτότητας, όπως επισημαίνει ο Στέλιος Ράμφος. Είναι εκδίκηση με τον μόνο τρόπο που ξέρουμε, το αντριλίκι, τα μπράτσα, τον τσαμπουκά του Ελληναρά. Αυτόν τον τρόπο δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία του σχολείου; Από το σχολείο, λοιπόν, ώς το γήπεδο και από τον τρόπο οδήγησης μέχρι το «χτίσιμο» καθηγητών στο πανεπιστήμιο, από το μαχαίρωμα για μια παραγγελιά στο σκυλάδικο μέχρι το μαχαίρωμα του Π. Φύσσα στο Πέραμα, μία ευθεία είναι. Ενας δρόμος. Στρωμένος με τους κοινούς μύθους αριστερών και δεξιών: «Το Κακό, ο Διάβολος για τους μεν - ο Καπιταλισμός για τους δε. Η μετά θάνατον ζωή, ο Παράδεισος για τους από εδώ - ο Κομμουνισμός για τους απέναντι. Η αμαρτία και η εξομολόγηση στον παπά για τους μεν - το κομματικό λάθος και η αυτοκριτική στο κόμμα για τους δε», και άλλα εύστοχα που ανέφερε πρόσφατα η Σώτη Τριανταφύλλου, φανερώνοντας ακόμη πιο καθαρά την απέραντη σύγχυση της χώρας για το τι θεωρεί «αριστερό», τι «δεξιό», τι προοδευτικό και τι αντιδραστικό.

Τι είμαι τώρα - αναρωτιέται κάθε ανήλικος που μένει ξαφνικά χωρίς πατέρα - γιος, άντρας, παιδί, μεγάλος; Οσο και διεφθαρμένος να ήταν ο αποθανών, μπορεί ο έφηβος να συνεχίσει να ζει εσωτερικό ερείπιο και ψυχικά διαλυμένος; Μπορούν οι νέοι πολιτικοί καβγάδες, η σύγκρουση με τους απέναντι και τα λοιπά γνωστά και ασφαλή χούγια του πατέρα του, παιγμένα τώρα από άλλους, να του καλύψουν το εσωτερικό του κενό; Το βλέπει ότι είναι αδύνατον, έχουν ξοφλήσει όλα μέσα του. Ο πόνος όμως της απώλειας και η ταραχή του όλο και μεγαλώνουν. Είναι επιτακτική η ανάγκη να βρει και αυτός επειγόντως το νέο πατρικό πρότυπο που θα του προσφέρει την προστασία που έχασε. Οπως τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ βρήκαν στέγη σε εκείνον τον νέο πατέρα που τους υπόσχεται «κατάργηση του Μνημονίου και εκδρομή στην Ντίσνεϊλαντ», έτσι τα πιο αντιδραστικά, βίαια και πρωτόγονα βρίσκουν στέγη στον άλλο νέο πατέρα που υπόσχεται «τιμή, ασφάλεια, υπερηφάνεια». Σιγά μην άκουσε ποτέ κανείς τους τον «Πολιτευτή» του Σαββόπουλου και για τον «...φαλάκρα απέξω κι από μέσα, που χαμογελάει ναι, γιατί να σκοτιστεί».

Ο Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

No comments: